Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Aries Slager. Ik ben op 16 oktober 1956 geboren in de stad Groningen, volgens mij in Huize Tavenier. Ik kom uit een groot gezin met zeven kinderen waarvan ik nummer vijf ben. Mijn vader had vroeger een loonbedrijf, deze heeft mijn broer later overgenomen.
Ik ben opgegroeid aan de Huizingerweg 44 in Westeremden. Na ons trouwen, hebben we eerst een half jaar aan de Delleweg in Middelstum gewoond en toen een jaar in de Schoolstraat. Vervolgens keerde ik terug in Westeremden waar we een huis huurden aan de Huizingerweg. Vervolgens kochten we een huis aan de Bredeweg.
In 1994 zijn we voor een half jaar naar Canada geëmigreerd. Dat was een heel traject om daar te komen en uiteindelijk bracht het niet wat we ervan verwacht hadden. We zijn teruggekeerd naar Nederland en hebben eerst een jaar op de boerderij van de familie Van Os gewoond, net buiten Westeremden. Toen konden we na een tip in 1996 een huis kopen aan de Molenweg. Daar hebben we uiteindelijk dertien jaar gewoond waarna we de kans kregen om hier aan de Huizingerweg een ruime kavel te kopen. En inmiddels wonen we hier al weer veertien jaar met veel plezier.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1979 getrouwd met de oorspronkelijk uit Westerwijtwerd afkomstige Mien Philipsen. Zij was vriendin van Trees Visser en ik was kameraad van Koos. Toen er in Westeremden een fietstocht georganiseerd werd, zijn we beiden uitgenodigd om mee te fietsen. Dit met als doel om ons aan elkaar te koppelen en dat is vervolgens helemaal gelukt!
We hebben vier kinderen gekregen waarvan de oudste zich in 1980 aandiende en de jongste in 1990. Ze wonen in Onderdendam, Appingedam, Westeremden en in Zwitserland nabij Zürich. Inmiddels zijn we de trotse opa en oma van een kleinzoon en -dochter die allebei dik twee jaar oud zijn. Elke week mogen we een dagje op onze kleinzoon passen en dat doen we met veel plezier.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Westeremden, ging ik naar de Prins Bernard LTS in Groningen. Noteer gerust dat ik een hekel had aan school maar uiteindelijk heb ik op zeventienjarige leeftijd wel mijn diploma gehaald. Ik was veel meer een praktijkmens en koos eerst voor de metaalrichting. Later switchte ik naar de opleiding tot landbouwwerktuigenhersteller. Een hele mond vol inderdaad en die opleiding leverde later zoveel pluspunten op dat we hierdoor uiteindelijk naar Canada konden emigreren.
Na mijn schooltijd, ging ik direct bij mijn vader op het loonbedrijf aan het werk. Ik zou eigenlijk in militaire dienst moeten maar dat heeft mijn vader, door een advocaat in te schakelen, succesvol aangevochten. Hij gooide het op mijn onmisbaarheid in het bedrijf en op de zaterdagmiddag voordat ik in Bergen op Zoom op moest komen, kwam uiteindelijk de verlossende telegram binnen dat ik mij niet hoefde te melden. En daar was ik maar wat blij mee. De speciaal hiervoor aangeschafte reistas kon ik terugbrengen naar de winkel.
Ik ben als kraanmachinist bij mijn vader begonnen en ging bij verscheidene aannemers aan de slag. Rioleringen uitgraven maar ook wegen aanleggen. Dat waren in het begin vooral mijn werkzaamheden. En in de herfst was daar natuurlijk de bietencampagne. Vijf dagen in de week was het twaalf uur op en twaalf uur af. De ene week overdag en de week erop in de nacht. Op zaterdag was het schoonmaken en repareren geblazen. Dit deed ik niet alleen hier in de directe omgeving maar ook in het oosten van het land tot in Duitsland aan toe.
Ik heb dit als een prachtige tijd ervaren. Aan boord van onze kraanwagen hadden we toen nog van die ‘praatbakjes’ waarmee je lekker slap kon ouwehoeren met andere kraanmachinisten. Dat kon toen nog, tegenwoordig moet alles snel en efficiënt gebeuren om geld te besparen. Niets mis mee hoor maar de charme van die tijd is er niet meer.
Na 25 jaar kwam hier eerst een eind aan want toen emigreerden we dus naar Canada waar ik bij mijn zwager Sjaak op de boerderij aan de slag ging. Dit was het dus niet helemaal en na een half jaar hakten we de knoop door en keerden terug naar Nederland. Ik kon weer bij mijn broer op het loonbedrijf aan de slag en werd machinist op een verreiker tot de tijd dat ik steeds meer last van mijn rug kreeg.
Ik werd hierdoor gedeeltelijk afgekeurd maar het UWV wist mij bij Bultena onder te brengen. Dit bedrijf had zo’n vijftien verreikers tot zijn beschikking. Ik werd ingezet op tal van NAM-locaties in de buurt. Op zo’n locatie was je dan ongeveer een jaar bezig en vervolgens ging je naar een andere locatie in de buurt. Dit was rustiger werk dan dat ik gewend was, ook al omdat men veilig werken hoog in het vaandel had staan. Eerst goed nadenken hoe zaken aan te vliegen en nooit overhaast te werk gaan, was het credo.
Ik werkte vier dagen in de week en kreeg via het UWV ook nog een kleine uitkering. De NAM was destijds een goede werkgever en ik heb er met plezier gewerkt op zo’n vijftien locaties in de omgeving. Dit heb ik al met al zo’n tien jaar gedaan maar toen Bultena het bedrijf verkocht, kwam er een eind aan dit werk. Het heeft even geduurd voordat ik volledig afgekeurd werd want men probeerde mij voor halve dagen aan het werk te krijgen maar dit was natuurlijk verre van ideaal. Dik tien jaar geleden, kwam er een eind aan mijn werkcarrière. Daar heb ik het zeker in het begin best wel moeilijk mee gehad want ik ben altijd met veel plezier aan het werk geweest.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Na mijn afkeuring, verstopte ik mij een beetje. Het hele gebeuren moest even een plekje krijgen. Ik denk niet dat de buitenwacht het doorgehad heeft dat ik het er zo moeilijk mee gehad heb maar op den duur lukte het mij om het te accepteren. In het begin kon ik mijn werkenergie kwijt in ons nieuwe huis en in onze uitgebreide tuin. Daar was nu tijd voor om dit helemaal naar onze wensen klaar te maken. Het tuinonderhoud slokt nog steeds de nodige tijd op.
We hebben een caravan gekocht en later twee elektrische fietsen en vervolgens veel nieuwe plekjes in ons mooie Nederland ontdekt. De caravan is drie jaar geleden ingeruild voor een camper en daarmee kwam een door mij al langere tijd gekoesterde wens in vervulling. We reizen er ook wel mee naar Zwitserland en trekken soms zelfs nog wat verder maar na dik twee weken willen we beiden vaak graag wel weer naar huis.
Waar ik ook veel plezier aan beleefd heb is het opknappen van een vijftig jaar oude VW Kever. Hier ben ik zo’n tweeënhalf jaar mee bezig geweest en het resultaat mag er zijn. Hij ziet er spik en span uit en er kan uiteraard in gereden worden. Sinds een jaar of zes zit ik op sjoelen. In de winterperiode zijn we maandelijks met ongeveer tien tot twaalf personen bezig in het dorpshuis en het is mij gelukt om de laatste vijf edities te winnen. Vaak is mijn jongste zuster mijn grootste concurrent.
In de warmere maanden ben ik elke woensdagmiddag op het kerkhof te vinden. Met een gezellige club van zo’n zeven mensen onderhouden we de graven en we zorgen ervoor dat het terrein er netjes bijligt. Iets wat door de inwoners van Westeremden gelukkig erg gewaardeerd wordt. Ook ben ik in ons dorp de Deelsleebeheerder. Nieuwe gebruikers help ik een beetje op weg en ik probeer actief om nieuwe mensen te werven.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn toch een beetje de standaarddingen zoals onze trouwdag en de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen. Omdat ik nu meer tijd heb, kan ik erg genieten van het feit dat onze kleinzoon wekelijks langskomt. Hij is hier vaak al op te tijd en vervolgens moet ik mee naar zolder waar ik een trekkerverzameling heb. Hij is ook een echte trekkerman.
En de dieptepunten?
De ongelukken waarbij mijn neefje en nichtje op veel te jonge leeftijd om het leven zijn gekomen, hakte er destijds ook bij ons stevig in. Tevens zijn mijn schoonzuster en zwager op relatief jonge leeftijd overleden. Ook het verlies van mijn ouders mag bij deze vraag niet ontbreken al waren die gelukkig wel op leeftijd toen ze ‘oet tied kwamen’.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Dat is voor mij best wel een moeilijke vraag want er is veel gebeurd maar niet alles is voor de pers geschikt natuurlijk. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks wel 16 tot 17 uur aan het werk was. Dan was je klaar met de ene klus en ging je vervolgens ’s avonds nog met andere werkzaamheden bezig. Tegenwoordig moet je aan veel meer regels voldoen dan vroeger. Nu moet alles volgens procedures en instructies gebeuren en dat levert vaak meer stress en werkdruk op.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
We hebben Canada en Zwitserland bezocht en hebben nog meer mooie plekken gezien. Maar het liefst blijven we zo lang mogelijk gezond en wel door heel Nederland fietsen en daarbij gebruik maken van onze camper.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Dat ons avontuur in Canada ons niet bracht wat wij ervan verwacht hadden is voor alle partijen natuurlijk jammer geweest. En dat gold zeker voor mijn schoonmoeder die heel verdrietig was toen wij al zo snel weer naar Nederland terugkeerden. Maar door het avontuur aan te gaan, waren we wel een hele ervaring rijker. En anders hadden we nu misschien wel spijt gehad dat we het toen niet aandurfden.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik mag niet klagen, vind ik. Ik ben er nog, redelijk gezond en wel en doe veel dingen met veel plezier. Noteer gerust een acht.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Graag zou ik nog een tijdje op dezelfde manier doorgaan als nu. Ik hoop dat zowel Mien en ik als ons gezin nog lange tijd gezond mogen blijven!