Kunt u zich heel kort even voorstellen?
(Foto: Jan Gerrit Vos)
Moet je echt mijn volledige naam weten? Die luidt namelijk Luitje Abraham Melle, roepnaam Ludy. Vernoemd naar mijn beide opa’s en een oom die in de oorlog doodgeschoten is. Ik ben op 11 mei 1958 geboren in het Friese Holwerd. Dat was de grootste “fout” van mijn ouders, dat ik van oorsprong een Fries ben, want ik voel mij een rasechte Groninger. Later werd het goedgemaakt, want mijn vader werd burgemeester van de gemeente Baflo en later van de gemeente Ten Boer. Mijn moeder was voor haar trouwen onderwijzeres in Onderdendam. Ik heb nog een vijf jaar jongere zus die in Nieuw-Amsterdam woont.
Toen ik een half jaar oud was, verhuisde het gezin Bultena naar Baflo. Daar heb ik tot mijn 23e gewoond en het langst aan de Gebr. Gootjesstraat. Na een korte tijd Beijum en twee jaar Aduard vonden mijn uit de stad Groningen afkomstige partner, zij wilde graag in Groningen blijven wonen, en ik, die het liefst weer terug wilde keren naar Noord-Groningen, in de woonplaats Bedum een compromis. Eerst woonden we aan de Tappersrijge en sinds 1992 aan de Speenkruid nummer 25. We waren de eerste bewoners van dit pand en het bevalt ons hier supergoed door de goede sociale contacten, we barbecueën bijvoorbeeld regelmatig met elkaar, de rust en het mooie uitzicht.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben sinds 1983 gelukkig gehuwd met Gerda Bultena. We zijn inmiddels dus al weer veertig jaar met elkaar getrouwd. Ik heb haar leren kennen tijdens de vakantieschool in Roden. Daar werden allerlei spelletjes georganiseerd voor kinderen die uit gezinnen kwamen die het niet al te ruim hadden. Ik was voorzitter van het hele gebeuren en Gerda was één van de leidsters. Het klikte goed tussen ons en van het een kwam het ander.
Met als gevolg dat we nu de trotse ouders zijn van twee zoons en vijf kleinkinderen. In 1986 werd Jasper geboren en hij heeft samen met zijn vrouw Barbara vier kinderen. Ruben is twee jaar later geboren en heeft samen met Monique een dochter. Beide gezinnen wonen in Bedum. Gerda en ik zijn dus de trotse opa en oma van vijf kleinkinderen in leeftijd variërend van één tot vijf jaar. We passen regelmatig met veel plezier op, Gerda doet hierin het meeste.
Wat misschien nog leuk is om te vertellen, is dat we één groot onderwijsgezin zijn. Mijn moeder was dus onderwijzeres, Gerda en ik hebben onze weg in het onderwijs gevonden en hetzelfde geldt voor onze zoons en schoondochters.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb zowel de kleuter- als lagere school in Baflo doorlopen. Ik had in mijn jonge jaren nog geen flauw idee wat te worden en dus was voor mij de HAVO in Warffum een logische vervolgstap. Daar ging ik met een koppeltje jeugd uit Baflo en omstreken altijd op de fiets heen en ik heb er een hele mooie tijd beleefd. Met als gevolg dat ik twee jaar langer over mijn schooltijd aldaar heb gedaan. In die tijd was ik best wel een ‘boefje’ en daardoor moest ik mij regelmatig bij directeur “ome Jan” op kantoor melden.
Ook in die tijd was daar de twijfel, wat te worden. Maar door mijn pretpakket vielen bijvoorbeeld de zeevaart- en slagervakschool af. Tijdens een voorlichting over de opleiding Pedagogische Academie (nu PABO) werd ik geënthousiasmeerd om voor het onderwijs te kiezen. Maar ik wilde dan wel direct in Groningen op kamers wonen. Dat vond pa maar niets en door aan te bieden dat hij eventueel wel de benzine wilde betalen voor een aan te schaffen auto, koos ik voor de opleiding in Appingedam.
Ook daar beleefde ik een fantastische tijd en rondde deze opleiding wel in de minimaal benodigde drie jaar af. Ik liep stage op een school in Holwierde en kon daar vervolgens ook een baan krijgen. Een baan vinden was in de begin jaren tachtig door een hoge werkloosheid nog niet zo eenvoudig. Ik kwam echter helaas niet onder mijn diensttijd uit maar beleefde vervolgens in Havelte wel een prachtige tijd als tankchauffeur. Samen met een dienstmakker was het de uitdaging om maar zo veel mogelijk oefeningen te draaien anders moest je toch maar schoonmaken of onderhoud plegen en nu konden we rijden. De laatste twee maanden was ik barkeeper.
Vervolgens moest ik dus aan de bak zien te komen. Ik was bijvoorbeeld invaller in Zoutkamp, Haren en Groningen. Ook mocht ik in Bedum 7 weken invallen voor Wim Heemstra toen hij aan zijn amandelen werd geopereerd. Ik kreeg uiteindelijk een baan in Groningen op de Jan van der Laan LTS. Daar heb ik al met al zes jaar lesgegeven in allerlei vakken zoals Nederlands, geschiedenis, maatschappijleer, technisch tekenen en muziek. Ik was alleen bevoegd in het geven van Nederlands en kreeg daarom voor de rest van de vakken 10% minder salaris uitbetaald.
In die tijd startte ik ook met een studie MO economische Wetenschappen. Toen ik wat later op de LDS solliciteerde als leerlingbegeleider bleek die baan net verzegd te zijn. Maar men had er wel een tekort aan docenten economie op de MDS en ondanks dat ik nog maar een jaar aan de studie begonnen was, mocht ik het toch proberen. En vervolgens ben ik er nooit meer weggegaan want deze opleiding werd later een onderdeel van het Noorderpoort.
Ik heb al met al 37 jaar lang op allerlei verschillende afdelingen en opleidingen gewerkt waaronder de opleiding internationale handel/groothandel. Later heb ik samen met collega’s de opleiding International Business (IBS) vorm gegeven. Maar zelf Engels praten was voor mij lastig want ik heb geen talenknobbel. Dus toen zich na twee jaar de kans voordeed om het Johan Cruyff College, een opleiding voor topsporters, op te richten, leek mij dat een geweldige en goedpassende uitdaging.
Ik heb bijvoorbeeld de voetballers Evgeniy Levchenko en Stef Nijland nog in de klas gehad en hetzelfde geldt voor schaatser Robert Post. In die tijd ging ik ook naar de sporters kijken. Door mijn contacten binnen de Koninklijke Nederlandse Schaats Bond heb ik diverse stageplekken voor topsporters binnen de KNSB kunnen realiseren.
Vervolgens lukte het mij om voor leerlingen, die moeilijk een stageplek konden vinden, het leerbedrijf Business@School op te richten en die leerlingen bij verschillende bedrijven en instellingen opdrachten te laten doen. Ik deed het allemaal met veel plezier maar toen mijn toenmalige directeur aangaf dat ik met hem mee kon gaan naar een nieuwe afdeling binnen Noorderpoort, ben ik die uitdaging aangegaan.
Dit leidde vijf jaar geleden tot het project ‘Nieuwe Wegen’. Een traject waarbij we voor studenten die zonder diploma, om zeer verschillende redenen, met een opleiding waren gestopt een nieuwe studierichting te zoeken. Dat was heel mooi en dankbaar werk, zeker in de wetenschap dat 90% van de aangemelde kandidaten ook daadwerkelijk aan een nieuwe opleiding zijn begonnen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Per 1 augustus jl. ben ik met pensioen gegaan. Ik wilde sowieso niet halverwege het schooljaar stoppen, vandaar deze beslissing. Ik heb een fantastisch afscheid gekregen en mijn voorraadkastjes staan nog vol met allerlei verschillende soorten biertjes. In het begin was daar nog het vakantiegevoel maar nu alles weer een beetje begint los te komen, mis ik al die contacten op school toch wel. Maar het gaat zeker lukken hoor om hier een goede draai aan te geven.
Zo slokt mijn vrijwilligerswerk voor het Motor BegeleidingsTeam bijvoorbeeld veel tijd op. Alleen funritjes op de motor maken is aan mij niet besteed maar gerichte opdrachten als mobiele verkeersregelaar uitvoeren, dat vind ik heel leuk om te doen. Zo regelen we bijvoorbeeld het verkeer tijdens de Simac Ladies Tour, een meerdaagse wielerwedstrijd door heel Nederland. Ook zijn we paraat tijdens het EK wielrennen rond de VAM-berg in Wijster.
BABS worden lijkt mij ook heel leuk. Ik heb reeds open sollicitaties gestuurd naar diverse gemeenten maar tot dusver nog geen positief respons gekregen. Ach, ik zie wel wat er op mijn pad komt. Gerda en ik trekken er graag met de camper op uit en in en om het huis zijn er altijd wel kleine klusjes die moeten gebeuren. Ik mag graag op de computer foto’s bewerken en filmpjes maken en wil binnenkort ook weer wat nieuwe bijdragen plaatsen op mijn eigen website www.bedumerbult.nl.
Tijdens de Bedumer Winterloop ben ik samen met Bernard van der Vinne de speaker van dienst en die rol vervul ik ook wel tijdens schaatsmarathons en triatlons. Ik ben twintig jaar actief geweest binnen de KNSB, bijvoorbeeld als voorzitter van het gewest Groningen en als afgevaardigde naar de landelijke bondsraad. Sinds drie jaar ben ik voorzitter van de Noorderrondritten want het ‘scheuveln’ trekt nog steeds. En, niet te vergeten, één keer per jaar ben ik rond 5 december de belangrijkste man van heel Bedum, haha. Die rol vervul ik al een dikke twintig jaar met veel plezier!
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Och, dat zijn er gelukkig zoveel. ‘Het leven is één groot feest’, is een bekende uitdrukking. Dat is natuurlijk niet altijd zo maar het komt er wel dichtbij. Dat ik Gerda heb leren kennen, de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. Allemaal hoogtepunten die bij deze vraag niet mogen ontbreken. Maar ook mooie successen van leerlingen op sportgebied of na een succesvolle opleidingswitch geven veel voldoening.
En de dieptepunten?
Die bevinden zich vooral op het sociale vlak. Het plotseling overlijden van mijn beste kameraad op jonge leeftijd door een ongeval kwam hard aan. En hetzelfde geldt natuurlijk wanneer leerlingen van de opleiding overlijden. Het verlies van mijn ouders mag bij deze vraag niet ontbreken. Maar ze waren allebei op leeftijd, dan kun je er ook wel vrede mee hebben.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik had ooit eens een bijna blind meisje op de opleiding die graag de bakkersopleiding wilde gaan doen maar dat ‘priegelwerk’ was door haar handicap niet te doen. Daarbij kwamen nog wat complexe randzaken. Uiteindelijk is het ons gelukt, na vele gesprekken, om haar op een zorgopleiding te plaatsen. Een keuze die uitstekend uitpakte en waar ze ons heel dankbaar voor was. Dat gaf dus een goed gevoel. (Haar verhaal is te lezen op: https://noorderpoort.nl/over-noorderpoort/verhalen/fenny-smid-je-ontwikkelen-dat-kan-altijd)
Het werken in het onderwijs had ook allerlei leuke excursies tot gevolg. Zo ben ik met de leerlingen wel naar Barcelona, Praag en Berlijn geweest. Dat levert alleen al een karrenvracht aan anekdotes op. Zo viel een leerling bijvoorbeeld eens uit het raam waarbij ze haar been brak. Wat een toestand inderdaad. En bij het ontbijt vertelden enige leerlingen eens in geuren en kleuren dat ze een collega van mij in ‘de rode zone’ van de stad waren tegenkomen. Of hij daadwerkelijk naar binnen gegaan is, zullen we echter nooit weten…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Een lange bootreis maken over bijvoorbeeld de Rijn of IJssel. Maar dan niet als passagier maar als matroos. Een soort van meewerkend reiziger dus. Ik geniet altijd van het op wintersport gaan met het hele gezin, zeker met de kleinkinderen erbij. Ook heb ik zin om er samen met Gerda vaker met de camper op uit te trekken of samen een groepsreis te begeleiden. Maar daarvoor moeten we nog even geduld hebben want zij is nog aan het werk. Op de motor meerijden in de Tour de France lijkt mij geweldig. Maar dat gaat er denk ik nooit van komen. Het werk als BABS lijkt me ook geweldig.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik zou het zo niet weten. Ik heb eigenlijk nergens spijt van. De belangrijkste gemaakte keuzes in het leven hebben goed uitgepakt.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer maar een ruime 8. Een 10 voor het leven is een utopie maar het cijfer zit dicht tegen een 9 aan hoor. Dat mijn naasten en ik gezond zijn, is hierbij het allerbelangrijkste.
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Komt aal goud!’. Dat is toch een beetje mijn levensmotto. Vaak komen zaken wel weer op hun pootjes terecht.