Als ik dit zo op papier zet klinkt het decadent. Is dat ook zo, vraag ik mijzelf dan vervolgens af? Je zou misschien denken van wel als je mij niet zou kennen. Als je de reizen die ik samen met mijn geliefden heb gemaakt niet gevolgd heb. Echter, het is nogal een reis geweest. Vanuit MBT- therapie voor mijzelf, naar uiteindelijk een volwaardig MBO-4 diploma. Vanuit het opnieuw vinden van mijzelf, naar mijzelf inzetten ten behoeve van een ander.
Om vervolgens nu, na al die jaren, te kiezen voor mijzelf. Met veel plezier en vol passie voor het vak heb ik de afgelopen 3 jaar in het Sociaal Domein gewerkt als ervaringsdeskundige. Iedereen verdient een 2e en soms 3e of 4e kans was mijn motto. Iets waar ik nog altijd achter sta, zeker in mijn huidige werk. Hoe moeilijk was het om mijzelf ditmaal opnieuw een kans te gunnen? Het blijft namelijk zo dat een ander iets gunnen altijd makkelijker is dan jezelf iets gunnen. Althans, zo werkt het bij mij.
En toch heb ik het gedaan, meerder keren zelfs! Ik heb ervoor gekozen om nogmaals door te gaan leren. Ach, ik was toch al bezig! HBO-Social Work aan de Hanze wordt het nu. Een opleiding die ik in deeltijd naast mijn nieuwe baan zal doen. Want zoals gezegd, die heb ik ook.
Sinds 9 juni werk ik bij stichting Terwille. Dit is een GGZ-organisatie voor verslavingszorg, maar in mijn geval werk ik bij hun Perspectief+ programma. Dit is een programma die opgesteld is voor vrouwen die in een kwetsbare positie zitten, of eigenlijk eruit komen. Denk hierbij aan mensenhandel, prostitutie, loverboy circuit, stalkers, etc.. Veelal samen met een verslavingsachtergrond.
Mijn hart is langzaam open gaan staan voor deze doelgroep. Eén foute weg inslaan, één verkeerde beslissing en wij hadden allemaal 1 van deze vrouwen kunnen zijn. Hoe mooi is het dat ik hen nu mag bijstaan in hun dagelijkse dingen. Met ze in gesprek kan gaan over de dingen die ze hebben meegemaakt, zonder oordeel, zonder terug te schrikken. Hoe bijzonder is het dat je een klein onderdeel mag zijn van hun reis. Dat ik een klein stukje mag meelopen op weg naar hun herstel.
Lukt dat dan bij iedereen hoor ik je denken? Nee, niet gelijk, soms misschien wel helemaal niet. Het is een pad die wij allemaal alleen moeten wandelen. Soms is deze vol omringd met takken, bomen en misschien wel beren op de weg. Meer dan vaak is het nooit een rechte lijn. Ik prijs mij gelukkig dat ik uiteindelijk de rechte lijn gevonden heb. Het is wie ik nu ben, het zit in mijn DNA. Het maakt dat ik dit werk ben gaan doen, dat ik gekozen heb voor deze doelgroep, dat ik gekozen heb voor mijzelf!
Dan het laatste van deze titel, ik/wij krijgen een nieuwe auto. Naja, tweedehands nieuw dan. Kan dat allemaal wel? Is dit niet to much? Tja, aan de ene kant zeer zeker wel. Aan de andere kant, ik werk harder dan ooit. Niet alleen aan mijzelf, maar ook voor mijn werk en de mensen om mij heen. Het is denk ik mijn manier om mijzelf te belonen. Het gaat goed en dat mag echt wel eens gevierd worden, het harde werken beloond.
Dus nee, ik kies ervoor mij niet meer schuldig te voelen. Het verleden is geweest, op veel meer vlakken dan 1. Het is goed zo, tijd om verder te gaan. Nieuwe kansen te grijpen en nieuwe dingen te leren, maar dus ook om nieuw geld uit te geven. De economie moet immers blijven rollen, toch?