Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Lutske Aafke Boonstra, roepnaam Lucie. Een Friese naam maar ik ben toch echt in Groningen geboren. En wel op 21-2-1952 in Stitswerd. Onlangs vierde ik mijn zeventigste verjaardag inderdaad. Ik ben de jongste van zeven kinderen, twee jongens en de rest ‘wichter’. Mijn oudste broer is helaas vorig jaar op 86-jarige leeftijd overleden. De rest woont allemaal dicht in de buurt. Mijn vader is lang boerenarbeider bij boer Oudman in Stitswerd geweest en werd dit later bij boer Zuiderveld in Usquert. Mijn moeder had het druk met het onderhouden van ons groot gezin.
We zijn in 1961 naar Usquert verhuisd, naar de Wadwerderweg 127. Na ons trouwen verhuisden we naar nummer 84. Dichtbij onze (schoon)ouders inderdaad maar dat kon ons beiden niets schelen want we waren erg op ze gesteld. Daar hebben we vier jaar gewoond, toen volgde een verhuizing naar de Bevrijdingsweg. Mede ingegeven door het feit dat er vlak bij ons ingebroken werd en ik wilde dus liever niet meer afgelegen wonen. Na achttien jaar zijn we nog één keer verkast in Usquert en wel in 1994 naar de Burgemeester Geerlingsstraat. Daar wonen we nu al bijna dertig jaar met veel plezier.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 10 maart 1972 getrouwd met de uit Middelstum afkomstige Leen Wiltjer. Hoe we elkaar ontmoet hebben en uiteindelijk verkering kregen is een heel verhaal op zich en kan daarom prima doorgeschoven worden naar de anekdotes. Onlangs waren we vijftig jaar getrouwd en onze dochter heeft stiekem onze trouwfoto naar de OC gestuurd en een mooie advertentie geplaatst. Daar hebben we heel veel leuke reacties op gekregen. En heel veel bloemen, wel twee steekkarren vol. De bloemist heeft het er maar druk mee gehad. Maar dat deed ons wel wat hoor, al die felicitaties.
We hebben twee kinderen gekregen. Dat we gingen trouwen was min of meer een ‘moetje’ want een half jaar later diende onze dochter Jessica zich aan. Leen houdt het er op dat ze te vroeg geboren is, zo kun je het ook bekijken natuurlijk. Zij woont met haar man vlakbij ons in Usquert en samen hebben ze twee kinderen. Drie jaar na Jessica volgde Steph. Hij woont met zijn vrouw in Uithuizen en ook zij hebben twee kinderen. We zijn de trotse opa en oma van vier kleinkinderen dus, drie kleindochters en een kleinzoon. In leeftijd variërend van drie tot twintig jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Na drie jaar lagere school in Kantens volgde een verhuizing naar de lagere school in Usquert. Daar waren ze qua lesstof twee boekjes verder waardoor ik een jaar ben blijven zitten. Hierna ben ik naar de huishoudschool in Warffum gegaan waar ik op mijn 17e mijn diploma haalde. Ik wist al heel vroeg dat ik gezinsverzorgster wilde worden. Alvorens hiervoor de opleiding in Eelde te volgen, ben ik al een tijdje als gezinverzorgster aan de slag gegaan in Usquert. Dat beviel heel goed. De opleiding duurde twee jaar en in Eelde heb ik anderhalf jaar stage gelopen. Waarvan een half jaar intern.
Toen ik mijn diploma haalde bleek ik zwanger te zijn van Jessica. Met als gevolg dat ik eerst tot 1983 thuis ben gebleven om voor de kinderen te zorgen. Toen Steph acht jaar was, ben ik weer aan de slag gegaan. Niet alleen in Usquert maar ook in vijf dorpjes in de buurt, in Kantens en Zandeweer bijvoorbeeld. Net als de naamgeving (wat in 1972 nog SMDNG heette is nu na tal van fusies de TSN geworden), veranderde ook de aard van de werkzaamheden. In het begin draaide je nog van 08.00 tot 17.00 uur binnen gezinnen mee en deed je van alles. Het eten voorbereiden bijvoorbeeld maar ook verstelwerkzaamheden.
Later begon je ’s morgens bij het ene gezin en ging je ’s middags naar een ander adres. Nog weer later werden het drie uurtjes bij vooral oudere mensen waarbij je onder tijdsdruk moest werken. De invoering van de WMO (wij noemden dit de Wet Maatschappelijke Onrust) heeft mijn werk geen goed gedaan. Al dat gevlieg en geren zonder dat je meer fatsoenlijk aandacht kon besteden aan je cliënten, het werk ging mij steeds meer tegenstaan. De charme van het werk ging ervan af, zogezegd.
Op mijn 59e, werd ik aangereden en moest een tijdje thuis blijven om te herstellen. Toen ben ik eens goed na gaan denken en heb vervolgens besloten om te stoppen met werken. Maar man, wat heb ik in de loop der jaren toch veel en bijzondere mensen ontmoet en wat ik veel bijzondere verhalen gehoord. Dat is zeker iets om met plezier op terug te kijken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
En van dat stoppen met werken, nu elf jaar geleden, heb ik geen moment spijt gehad. Het was toen de hoogste tijd om vrijwilligerswerk te gaan doen. Zo ben ik schoonmaker geworden toen het nieuwe dorpshuis weer in gebruik werd genomen. Wekelijks maken we de boel met een groepje vrijwilligers schoon. Ik breng maandelijks de dorpskrant rond in een gedeelte van Usquert maar ook bij de abonnees in Uithuizen. En wanneer Stichting Welzijn voor de oudere medemens koffieochtenden organiseert in het dorpshuis, help ik mee met koffie schenken.
Daarnaast mag ik heel graag eigen kleding naaien. Alleen voor het eigen gezin hoor. Bij anderen krijg ik last van faalangst want dan wil ik het te goed doen en beleef er dan geen lol meer aan. En dagelijks loop ik met Leen een rondje met onze twee honden, dat doen we met veel plezier. Samen hebben we ook nog acht jaar op de sportschool in Uithuizen gezeten maar toen deze de deuren sloot, zijn we hiermee gestopt.
Ik ben nog een tijdje mantelzorger voor mij zus Lammie geweest die dementerend is. We kunnen het altijd goed met elkaar vinden en trokken vroeger veel met elkaar op. Elke dinsdagmorgen ging ik naar haar toe, gezellig kletsen en schoonmaken. Daarvoor ga ik nu wekelijks naar Warffum, daar wordt ze goed verzorgd.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. Ik ben heel ‘wies’ met mijn kinderen maar wat was ik trots toen onze eerste kleinkind geboren werd. Ik heb heel wat kleertjes en foto’s gemaakt en dagelijks ging ik even bij mijn dochter langs om te kijken hoe het ging. Uiteraard ben ik ook heel blij met de overige kleinkinderen maar de eerste keer blijft toch heel bijzonder.
Daarbij kijk ik met veel plezier terug op ons 50-jarig huwelijksjubileum. Al die bloemen en lieve berichten, we werden er emotioneel van. De kinderen hebben ons mee uit eten genomen naar Molenrij, dat was ook heel gezellig.
En de dieptepunten?
Echte dieptepunten heb ik eigenlijk niet gekend. Wel overleden mijn ouders binnen een paar maanden tijd. Eerst mijn moeder, een dag na haar 85e verjaardag. Daarna mijn vader, hij zat al in Twaalf Hoven en is 84 jaar geworden. Mede door het kort tijdsbestek wat er tussen zat, was dit best wel een heftige tijd. Zelf zijn we bijna nooit ziek gelukkig. Wel heeft Leen twee jaar geleden een hartinfarct gehad maar dat is gelukkig goed afgelopen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ooit waren ze in Stitswerd aan het baggeren, ik was destijds een jaar of acht, negen. Naast de baggervoertuigen liep een jongetje met blond haar. Ik kon hem toen nog niet maar achteraf bleek dit Leen te zijn. Toen ik veertien was, mocht ik al met de bus naar Middelstum. Mijn ouders waren wat dat betreft heel tolerant. In Café Kleene, achter het voetbalveld, vond destijds het sokkenbal plaats. Schoenen uit dus en dan gezellig praten en dansen.
Daar kwam ik Leen weer tegen. Hij was toen al 21 jaar. Van zoenen is niets gekomen want hij had al een behoorlijk slokje op en moest vervolgens ‘spaien als een raiger.’ Ik heb hem ook eens verlinkt toen hij vreemd ging maar volgens mij was ik toen nog niet gek op hem. Leen reed op een Garreli brommer en ik op een Vespa. Ik wilde net naar huis rijden na een avondje stappen toen hij met zijn wijsvinger het gebaar maakte van ‘kom jij maar even hier.’
Zo is onze ‘scharrelerij’ begonnen, ik was toen een jaar of 17, 18. Toen ik ook nog eens met mijn Vespa tegen een stilstaande vrachtwagen reed, bleek ik een hersenschudding op te hebben gelopen. Leen kwam op ziekenbezoek en daarna was het helemaal raak natuurlijk.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
We zijn beiden geen vakantiegangers. Vroeger trokken we er met de kinderen nog wel eens op uit en later hebben we met zijn tweeën een paar keer Terschelling aangedaan. Tegenwoordig genieten we er van om bij lekker weer heerlijk in de tuin te zitten. Wat dat betreft zijn we twee jaar corona en het bijbehorende thuiszitten goed doorgekomen. Daar hebben we allebei totaal geen problemen mee gehad.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Dat we geen eigen huis gekocht hebben. Door de nodige waarschuwingen van mijn ouders, ‘ga geen schulden aan hoor’, zijn we misschien wel te voorzichtig geweest.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer gerust een hoog cijfer. Ik ben nog steeds gelukkig met Leen en we doen veel samen. Maak er maar een acht van.
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!’ We zijn niet zo van de kapsones.