Het is wederom op een maandagochtend rond achten wanneer ik aan dit verhaaltje begin. De laatste keer was vorig jaar en toen mopperde ik nog op de nieuwe lockdown en de boosterprik. Inmiddels heb ik mij bij dat lockdowngebeuren neergelegd, daar heb ik ook geen keus in ja, en staat voor morgenochtend een prikje ophalen in Appingedam op het program. Op deze woensdagmorgen voeg ik de zin toe dat ik hem inmiddels gehad heb. Wederom keurig geregeld door de GGD en de bijwerkingen blijven beperkt tot een stijve arm en ietwat slappe benen. Als het niet erger wordt dan dat…..
Maar het waren bijzondere dagen zo rond en tussen kerst en nieuwjaarsdag. Kerst werd uiteraard in klein comité gevierd. De zaterdag zelfs met zijn tweeën. De zondag sloten de bonuskinderen plus aanhang aan. Na het lekkere eten was het eerst spelletjes spelen geblazen maar daarna werd de klassieker ‘The Green Mile’ uit de kast getrokken. Die hadden de youngsters nog nooit gezien maar het bleek een mooie invulling en afsluiting van de kerstdagen te zijn.
In de tussenweek was het ’s morgens vaak een beetje werken geblazen en ’s middags werd er tussen de buien door het nodige gewandeld. Dat moest ook wel want één keer gaf de weegschaal een behoorlijke uitschieter aan en daar moest, onder andere met de overbuurman, wat tegen gedaan worden. We deden zelfs Roden aan om de nieuwe woning van zus en zwager te bewonderen. Daar was het nog niet van gekomen.
Oudejaarsdag was helemaal bizar. Het weer werkte zeker in de eerste uren niet mee. Met als gevolg dat ik overdag nog nooit zoveel Top 2000-nummers meegepikt heb. ’s Avonds was het weer uitzonderlijk warm. En droog natuurlijk waardoor we enige uurtjes rondom de vuurton konden ‘kwaalmen’, letterlijk en figuurlijk. Er volgden nog enige gezellige overuurtjes bij overbuurman Ite, onder andere door het genotmiddel ‘Jaantje zacht ien ’t lief’ of zoiets. Die klokte makkelijk naar binnen maar maakte wel dat Nieuwjaarsdag er een was zonder al te veel activiteiten.
Dat was weer eens ouderwets bankhangen dus. Het schansspringen heb ik helaas gemist maar ik kon nog net een vleugje Wiener Philharmoniker meepikken. Live nog wel want ik dacht na opnames van enige jaren geleden te kijken door de volle zaal. Maar de mondkapjes brachten mij al snel terug in de werkelijkheid. De oudejaarsconference van cabaretier Peter Pannekoek werd nog even teruggekeken. Niets mis mee, ducht mie, hoewel mijn oogjes op den duur wel weer zwaar werden. ‘Jaantje’ bleek hardnekkiger dan verwacht…
Gisteren uiteraard pa nog even een gelukkig Nieuwjaar toegewenst. Liggend op bed had hij vanuit Wiemersheerd genoten van mooi vuurwerk, zo zei hij. Ter hoogte van de Eemshaven nog wel, zou de reikwijdte zo ver zijn? Maar hé, als die man ervan genoten heeft, wie ben ik dan om hier vraagtekens bij te zetten. En dat nog wel terwijl er een vuurwerkverbod was. Maar gisteren mocht er in Amsterdam ook niet gedemonstreerd worden. En dan nog die ambulance op Meij die ‘kaltgestelld’ werd. Triest inderdaad.
Zo vlogen zelfs deze relatief rustige dagen in snelvaart voorbij. En zit ik even voor half negen strak op schema met inmiddels vijfhonderd woorden op papier. De vorm is er gelukkig. Alle vingers zijn nog aanwezig, mijn ogen constateren tevreden dat de letters die door mijn hersens worden doorgegeven op het beeldscherm verschijnen en zich op het oog tot samenhangende woorden en zinnen vormen. Dat is ergens net zo’n wonder als dat het mooi is.
We zijn wederom los en we mogen weer dus. Laat 2022 maar komen en zich hopelijk in al haar glorie ontrollen en ontvouwen. Ik kan de tijd toch niet stoppen en ben blij dat er deze week weer de nodige interviewafspraken in de agenda staan. Maar er staan voor de maand januari ook de nodige commerciële activiteiten op het programma gelukkig. Want waar deuren dicht gaan kunnen zich ook nieuwe openen. Dat geloof en zelfvertrouwen is er gelukkig nog steeds. En maakt dat ik het eerste verhaaltje even na half negen af kan sluiten.
De volledige vrijheid lijkt voorlopig nog ver weg. Maar hé, over een weekje wordt het nieuwe kabinet geïnstalleerd. Vol met nieuw elan en energie. Al had ik Hugo de Jonge nog wel een maandje vakantie gegund om zijn volkshuisvestingbatterij op te laden. Wederom een hoofdpijndossier die zich voor hem openbaard. Dan had Max Verstappen het beter voor elkaar. Die kwam in Brazilië met de dochter van Nelson Piquet helemaal tot rust. Mentaal zeker.
Afijn, de ruim zevenhonderd woorden zijn alweer aan het papier toevertrouwd. Rest mij nog om u als geachte lezers voor 2022 heel veel Hail en zeeg’n toe te wensen. Met veel geluk, werk- en ondernemerskansen maar bovenal veel gezondheid…..