Het is donderdagavond wanneer ik in gedachten dit verhaaltje wegtik. Ik zit op het balkon, licht hangend over de reling. In de verte zie ik een prachtig verlichte reuzenrad waarin je bovenin ongetwijfeld een geweldig uitzicht hebt over een van de grootste eilanden der Canaries, Gran Canaria. Vlak voor mij spuit een fontein zijn klaterende waterstralen, hotelgasten lopen al dan niet licht flanerend het hotel in en uit.
Morgen gaan we na een weekje Spanje terug naar huis. Vaak heb ik halverwege een vakantie wel zoiets van, ‘ach, zo erg is het ook niet wanneer we weg gaan.’ Dit keer had ik echter best nog wel een paar dagen langer willen blijven. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de coronatoestanden en maatregelen in Nederland, de weerstand hiertegen, de dreigende polarisatie omtrent het vaccineren, kortom het ‘gezeur’ van voor- en tegenstanders. In de VV Middelstum-bestuursapp merk ik de worsteling hoe nu weer om te gaan met nieuwe maatregelen.
Op ons balkon is het heerlijk rustig en van stress is geen sprake. Wanneer we onze kamer uitgaan, gaat het mondkapje op en die gaat pas af wanneer we het hotel uitslenteren, aan tafel gaan zitten of wanneer we ons neervlijen langs het zwembad. Ik heb de afgelopen dagen vaak gedacht dat ik iedereen op deze aardkloot wel zo’n relaxt weekje toewens. Even de boel de boel laten, even afstand nemen, even relativeren, even relaxen. Zeker onze zorgmedewerkers die het water al weer van alle kanten over de schoenen gutst. Maar ook Markie en Hugo gun ik een weekje afstand en absolute rust rond de kop. Voor heldere nieuwe inzichten en een frisse blik op de gang van zaken. En zo kan ik een indrukwekkende lijst opsommen van alles en iedereen die ik een weekje in zo’n all-inclusive hotel toewens.
Veel hebben we niet gedaan. Vreemd genoeg heb ik de eerste drie dagen vooral geslapen. Dat is mij nog niet eerder op een vakantie overkomen. Ik heb nog niet weten te achterhalen waar dit precies vandaan komt. Want volgens mij was mijn energietankje nog lang niet leeg. Oftewel, ik had niet het idee dat ik mij naar dit weekje toe moest slepen. Dan zijn er wel anderen waarvan ik vermoed dat zo’n weekje weg helend zou kunnen werken, onder het motto, ‘uit goed voor u’.
Uitslapen, Netflixen, lezen langs het zwembad en maar eten en drinken wanneer we daar zin in hebben. Het was voor het eerst dat ik in een all-inclusive hotel bivakkeerde. En ergens is mij dat prima bevallen. Kan het allemaal wel uit voor zo’n hotel? Is zo’n weekje weg eigenlijk niet veel te goedkoop? Of is het tijdstip van het jaar wellicht heel gunstig? Allemaal vragen waar ik in de ijle Spaanse lucht in alle tijd en rust over na kon denken.
We hebben welgeteld één uitstapje gemaakt waarin we in een touringbusje onder leiding van een Engelse gids alle highlights van Gran Canaria bij langs gingen. Twintig jaar eerder was ik er ook al eens geweest met een stel kameraden. Toen waren we met hele andere dingen bezig zonder oog te hebben voor de schoonheid van het gebied. ‘De vrouwen worden op de dansvloer verdeeld’, was bijvoorbeeld zo’n opmerking die onder het genot van een glaasje wodka-jus (man, dat is ook jaren geleden dat ik zo’n mixje achterover getikt heb) omhoog kwam borrelen. En toen we destijds in Nederland terugkeerden, bleek dat Herman Brood van het Hilton Hotel gesprongen was.
Dit keer geen nachtelijke escapades maar ’s avonds gewoon genieten van (dans)optredens in het openluchttheater, omringd door hotelgasten uit alle delen van Europa. En dan maar weer naar bed, uitslapen, ontwaken, ontbijten en langzaam maar zeker opmaken voor een ligstoeltje langs een van de vele zwembaden. Het liefst in de buurt van een barretje waar je dan naar believen een hapje en een drankje op kon halen wanneer je er zin in had. Tussendoor vertederd kijken naar een ouder echtpaar waarvan de vrouw behoorlijk hulpbehoevend was maar gezamenlijk beleefden ze vast een onvergetelijke week.
‘This isn’t real’, een einde vakantieopmerking die ik ooit eens hoorde en die deze maandagmorgen naar boven komt. Het echte leven is weer begonnen met alle beslommeringen, tegenslagen en teleurstellingen van dien. Een weekend waarin bijvoorbeeld plaats was voor de Eeuwigheidszondag, het vrijwel lege sportpark van de VV Middelstum dat een licht desolate indruk maakte maar waarbij we toch ook konden genieten van ons vlaggenschip die voor het eerst sinds 2011 de ranglijst aanvoert.
Mooie sportieve lichtpuntjes in onzekere tijden. Duizenden kilometers verderop maken duizenden vakantiegangers zich op het moment van schrijven op voor het ontbijt en wederom een lange dag relaxen. Wat ons rest zijn mooie herinneringen aan een heerlijke week. Zo mooi kan het leven ook zijn. In dit geval wat verder weg maar dit is zeker ook dicht(er)bij mogelijk…..