Op 30 juni krijg ik het inmiddels befaamde bericht van Bert Koster met de vraag of ik het zie zitten om weer een column te schrijven. En zoals altijd laat ik die vraag weer even rusten… Want wat vind ik daarvan en waarover zal ik dan gaan schrijven? Heb ik wel inspiratie en zo ja, is dit dan wel interessant genoeg voor anderen om te lezen?
Een soortgelijk dilemma als in de vorige column. Voor de nieuwsgierigen onder ons, die deze hebben gelezen, ik heb mijn Master diploma mogen behalen! Van een voorzichtig mavo-advies naar MBO naar HBO naar een Master Social Work. En wat ik in het afgelopen masterjaar heb mogen leren is een boekwerk op zich. In het kort is het dit, dat ik heb mogen leren om vanuit een droom en passie te mogen werken en dit doe ik niet alleen, maar samen met veel meer mooie mensen. Bekwaam en bewust vanuit mijn hart, kennis, ervaringen en sensitiviteit handelen. Geweldig! Maar wat voor een column gaat dit dan worden? In ieder geval één vanuit mijn hart geschreven…
Op 1 juli zat ik met mijn vriend, schoonouders, mijn vader en zusje in het restaurant André Dokter te Briltil. Dit deden wij ter ere van de zomervakantie die er aan zat te komen. Een doei-zeg-moment van het samengestelde WilBosschut gezin. Die tot ons verdriet beide nog uit drie-gezinsleden bestaan (Milan-denkbeeldig hartje-Franka). Gezellig en liefdevol zaten wij daar te genieten van het voortreffelijke eten. Tot mijn zusje aan mijn schoonmoeder ineens een verhaal vertelde over in het nu leven staan en vertrouwen in dat het goed komt en wat zij hierin van mij had mogen leren.
Mijn zusje en ik waren in augustus 2014 een lang weekend naar het heerlijke festival Lowlands. Op die zaterdagochtend wilde mijn zusje graag naar de yoga-ochtendsessie, echter waren we door de lange rij bij de douches aan de late kant, behoorlijk zelfs. Mijn zusje vond dit erg vervelend en liet dit niet los. In mij ontstond er een rustgevend en behoorlijk overtuigd iets dat we de yogasessie niet zouden missen. Dit deelde ik met haar. Een aantal keren gaf ik haar het vertrouwen dat we de sessie zouden meemaken. Ook al was deze volgens de klok al een half uur aan de gang. Semi-gerustgesteld accepteerde mijn zusje dit een beetje.
Toen wij bij het tentje aankwamen stonden er zo’n twintig mensen op een yoga-mat en een aantal op het gras. Ik liep naar degene op het podium en vroeg aan de vrouw of wij het laatste gedeelte nog mochten bijwonen. Ze antwoorde met ‘Jullie zijn nog ruim op tijd, de muziekinstallatie deed het niet. We beginnen pas met 10 minuten’. En daar, dankzij mijn zusje haar verhaal, werd in het restaurant van Briltil het idee voor deze gastcolumn geboren.
Het is niet zo dat ik denk dat wat je uitstraalt dat dit dan ook gebeurt. Al kan het geen kwaad in ieder geval van positiviteit uit te gaan. Gevoel kun je niet sturen, maar wel hoe je er mee omgaat en waar je voor kiest. Wat je denkt daarentegen kun je wel sturen, aanleren, bijleren of afleren. Hoe ingewikkeld soms ook. Blijf met zorgen of negatieve gedachten in ieder geval niet zitten, dan blijven die malen en raak je jezelf kwijt.
En de buitenwereld heeft liever ook je echte jij in plaats van de zogenaamd relaxte persoon die van binnen stiekem lijdt. Het mag er zijn, dat maakt je mens, dus bespreek het met iemand. Dan kan het even luchten en dan wegwaaien. Emoties en gedachten kun je sturen en jezelf mag je om(ont)-armen. Iets met waar een wil is, is een weg. Samen met de anderen tijd nemen en geloven in je eigen kunnen. Ik omschrijf het als een diep-iets in mijzelf, dat als ik dit aandacht geef en er naar luister, mij kan leiden.
In de loop der jaren heb ik dit steeds sterker mogen ontwikkelen en heb ik tijdens die onderwijl welbekende ‘kers op de taart’, mijn backpacktrip vanaf oktober 2014 ontzettend veel gave, bijzondere, intense momenten mogen meemaken. Maar dat mogen jullie lezen in mijn tweede boek…..
Op basis van mijn vorige column heb ik namelijk besloten een boek te schrijven over het overwinnen van mijn angsten met vele speciale en gave ervaringen en mensen. Met als opvolger het verhaal van de trip ‘de kers op de taart’. Dus mocht je die gebeurtenissen willen weten, moet je nog even geduld hebben. Sorry.
Toch is deze ervaring ook tijdens een backpacktrip, maar dan die met mijn vriend van en door Mexico-Belize naar en door Guatemala in 2018. We gingen van noord naar zuid, wat een gaaf avontuur. We begonnen in de deelstaat Quintana Roo in Cancun en waren intussen aangekomen bij de Maledieven van Mexico, ‘Laguna Bacalar’ in Bacalar. Het was denk ik de derde dag en we waren al twee keer bij dit azuurblauwe idyllische meer geweest.
We besloten te ontdekken wat de plaats Bacalar nog meer te bieden had. Een medereiziger had ons verteld dat er een helderblauwe rivier in de buurt moest zijn met een natuurlijke stroomversnelling ‘Canal los Rapidos’. En daarbij was er een tentje om na die avontuurlijke duik te kunnen ontspannen met Mexicaanse bachata-muziek, mojito’s, nacho’s + guacemole en hangmatten. Tranquilo! Dat klonk goed!
We wisten, als echte Nederlanders (zo kunnen wij ons natuurlijk ook steeds die zes weken reizen veroorloven) dat de local bussen erg goedkoop waren. Dit deden wij dan ook, de rest kon liftend, want de bussen gingen namelijk niet tot aan de rivier. Helaas moesten wij het eerste stukje toch echt met een taxi. Het vinden van een taxi was hier geen uitdaging. Bacalar telt bijna 10.000 inwoners en volgens mij is er per huishouden minimaal één taxi beschikbaar.
De taxi’s zelf zijn vermoedelijk zesdehands auto’s en elders al een aantal keren afgekeurd. Hier reden ze nog prima al was dit elke dag weer een verrassing voor de eigenaren. Hier en daar een extra luchtgaatje door de roest, minimaal één van de vier deuren die niet meer openkon en het ontbreken van interieur of bekleding, daar taalde men niet om.
We stonden bij een redelijk drukke weg en nog geen minuut later stopte de eerste taxi al waarbij de chauffeur vroeg waar wij naar toe wilden. In mijn beginners Spaans legde ik uit dat we naar de bus wilden, die ons naar Canal los Rapidos kon brengen. Dat was geen probleem, instappen en gaan. We reden op de hoofdweg van Bacalar en ineens riep de chauffeur ‘Daar is de bus! Snel uitstappen, dan redden jullie het nog om die te halen’. We moesten gehaast uitstappen, betalen, rugzak op, de local bus aanhouden en…
Ik had het gevoel dat er iets misging maar negeerde dit. We haalden op het nippertje de bus. We werden aangestaard en gingen als twee witte bezwete reuzen ergens zitten. Toen we wat tot rust kwamen wist ik het ineens zeker, er is iets mis! Ik miste mijn mobiel, mijn nieuwe Samsung Galaxy met daarop alle vakantiefoto’s (en geloof mij, ik maak er gigantisch veel. Ode aan het geduld van mijn vriend hierin). Ik riep in paniek ‘Mijn mobiel ligt nog in de taxi! We moeten stoppen!’. Midden op de tweebaansweg met geen bebouwing te zien werden wij eruit gezet, wel na het betalen voor de volledige rit natuurlijk. Daar stonden we dan. ‘En nu?’, vroeg mijn vriend. Ik antwoordde volhardend, ‘Mijn mobiel terughalen natuurlijk!’.
We liepen terug tot aan de eerste drukke kruising die grenst aan Bacalar. We bespraken welke kenmerken we van de taxi nog wisten zodat we die misschien konden herkennen. De kenmerken waren uiteindelijk rood en roestig, dat dachten wij in ieder geval. Dit elimineerde misschien 1.000 van 10.000 taxi’s. Dus we hadden nog 9.000 te gaan. Mijn vriend zei ‘Dit is hopeloos, dit gaat niet lukken!’. Volledig overtuigd antwoordde ik met ‘Jawel, dat moet!’.
Ik sprong half voor de eerste de beste taxi en legde met Spaanse steekwoorden en gebaren uit wat er was gebeurd. De onbekende taxichauffeur zegt ‘lo siento’, ‘die is weg!’. Ik wees daarop naar de portofoon in zijn auto en gebaarde dat hij mijn verhaal moest omroepen naar de andere taxi’s van de centrale, dat mijn smartphone in een rode taxi lag. De chauffeur doet dit en na de oproep aan zijn collega’s wenste hij mij geluk en reed weg. ‘Die zien we nooit meer’, zei mijn vriend waarop ik antwoorde met ‘Help mij taxi’s aanhouden!’.
We hielden nog twee taxi’s aan waarvan de chauffeurs even kort luisterden en toen zeiden ‘Sorry, die telefoon is weg’. Toen zag ik ineens in een soort gepantserde tankerjeep twee vol bewapende politieagenten zitten. Ik zei tegen mijn vriend dat ik de politie ging vragen of zij iets konden doen en zijn reactie was ‘Straks zijn ze corrupt en pakken ze je nog op. Je weet maar nooit’. Toch liep ik naar de mannen toe en legde weer met handen en voeten de situatie uit. Lachend zeiden ze, ‘Die telefoon is allang verpatst. Mexicanen zijn niet te vertrouwen’. Daarna negeerden ze mij volledig.
Net toen ik weer een taxi aan wilde houden en mijn vriend had overtuigd dat we echt nog op deze plek moesten blijven staan, kwam die ene taxichauffeur van de portofoon aanrijden. Hij schreeuwde met een lach op zijn gezicht wat uit het raam iets met ‘Hier blijven, er komt straks iemand aan!’. Ik riep tegen mijn vriend ‘Het komt goed! Ze hebben mijn telefoon!’. Waarop hij antwoordde ‘Nee, dat kan toch niet’.
Vijf minuten later kwam er een luxe (en toen) nieuwste type VW Passat aangereden. Deze auto viel naast alle barrels meteen op. De VW werd op de stoep voor onze neus geparkeerd en er stapte een net geklede man uit. Hij vroeg of wij ook een witte Samsung misten en pakt daarbij MIJN smartphone uit zijn broekzak! Ik was zo blij en verwonderd, echt mijn telefoon! Mijn vriend stond met open mond en al nee schuddend naast mij. Hij had al die tijd zo zitten piekeren, mopperen en was bezig met onszelf op de kop te geven, dat hij helemaal gaar was en er hoofdpijn van had.
De Mexicaan was de directeur van de taxicentrale. Na de openbare oproep over mijn mobiel had de taxichauffeur die ons vervoerde zich gemeld bij de directeur en de mobiel aan hem overhandigd. Daaropvolgend had de directeur aan de omroepende chauffeur gevraagd waar wij stonden en is hij naar ons toe gereden. Zodoende.
We overhandigde de directeur al onze Pesos (plusminus 50 euro) als beloning voor onze taxichauffeur. Dit vond de directeur zo geweldig dat wij met het geld en de telefoon op de foto met hem moesten. Deze foto zou op het kantoor van de taxicentrale komen te hangen met de tekst ‘eerlijkheid loont’. Wauw. Daarna reed ook onze taxichauffeur met de chauffeur van de portofoon langs, zo konden wij hen ook nog hartelijk bedanken en vertellen van de beloning. Toen ook zij blij wegreden, zei mijn vriend ‘Het is je gewoon gelukt! Dit gelooft niemand’. De stroomversnelling was overigens superleuk en ik denk door dit alles zelfs enorm leuk!
Eén van de magische momenten die ik heb mee mogen maken bij het vertrouwen in mijzelf? Mijn intuïtie? Bewustzijn? En door te kiezen voor positiviteit en uitstralen van kracht? Of de band van jezelf? Zoiets in ieder geval. Aangezien ik het talent heb om van een column eigenlijk een boekwerk te maken (sorry Bert en lezers) wil ik dit iets open laten om zo misschien eens een kleiner boekwerk aan te leveren. En daarbij het ook bij jullie, de lezer te laten. Nou, misschien nog één klein voorbeeld van deze zomervakantie en dan rond ik af.
Na het afscheid in Briltil deden mijn vriend en ik een roadtrip door Frankrijk en waren wij aangekomen bij de westkust waar we volop gingen golfsurfen. Op dag vijf zat ik behoorlijk in mijn hoofd. Ik vond dat ik alle golven goed moest pakken en wilde wat nieuwe technieken uitproberen. Deze moest ik van mijn kritische stem, dan ook meteen goed doen. Na elke golf die misging sprak ik mijzelf vanuit mijn hoofd flink toe en evalueerde wat er fout ging en beter moest. Ik werd steeds chagrijniger op mezelf en teleurgesteld in mezelf dat ik het steeds fout deed.
Ineens vanuit een diepgevoel merkte ik ‘Ga gewoon lekker deze golf in!’ en ik zag een te grote golf aan komen waarvan ik verstandelijk wist dat dit niet goed zou gaan. Mijn hoofd zei dus, ‘Dit gaat mis, niet doen!’. Toen kwam het besef dat ik mezelf al een uur aan het tergen was waardoor ik niet genoot. Dus ach, ik draaide mijn surfbord richting de ruige golf en nam hem. De onstuimige en krachtige Atlantische zee nam mij mee op zijn golf. En niet sierlijk OP de golf, maar in de golf. Waarbij ik niet meer wist wat boven of onder was. Uiteindelijke was de golf met mij uitgespeeld en werd ik aan de kust proestend en lachend neergesmeten. Jezelf-je hart-bewustzijn-iets volgen geeft dus niet altijd de afloop die je verwacht.
Maar doordat ik in plaats van mezelf afwijzen en afblaffen juist mezelf mocht zijn, had ik weer lol. En voelde ik me weer verbonden met mezelf. Ik had het nodig om te genieten van die ontembare, oneindige en imposante zee. Om mij vrij en vol genade te voelen en om gewoon lekker te kunnen surfen. Het surfen ging overigens daarna ook meer ontspannen en zelfs beter. Dit is denk ik wat ik wil zeggen. Zorgen over ‘wat als’, gedachten over ‘had ik toen maar of was ik nog maar’, jezelf omlaag halen of denken ‘dit gaat toch mis of niet lukken’ kosten energie en zorgt voor afwijzingen naar jezelf.
Het had ook best kunnen zijn dat ik even moest huilen, even had moeten schreeuwen wanneer niemand mij hoorde of juist dat ik toe was aan lekker op het strand liggen lezen. Dat had ook goed geweest, maar dat had ik nooit kunnen weten als ik in mijn hoofd was blijven zitten met wat ik wel niet allemaal verkeerd deed tijdens het surfen. Nu had ik lol om mijn misser, voelde ik mij krachtig en gesteund door mezelf. Ik kon weer heerlijk spelen met de golven op mijn bord.
En dan moet ik toch nog even vertellen dat mijn vriend mij daar ten huwelijk heeft gevraagd en in zijn speech zelfs zei dat hij zoveel moois van mij heeft mogen leren, waaronder dus dit onderwerp. Natuurlijk is dit ook wederzijds, hij leert mij ook zoveel. Maar goed, ik vroeg hem niet ten huwelijk. Haha.
Dankzij Bert, mijn zusje die mij weer bewust maakte van mijn eigen eerdere levensles, de master, de vakantie, vriendschappen en zoveel meer mensen en ervaringen besef ik dit weer extra. Soms is dat denk ik even nodig, als je er maar voor open staat. Het besef dat hoe sterk een mens kan zijn als je maar goed voor jezelf zorgt (op alle fronten). Ieder mens is denk ik een soort van zee vol kracht, speelsheid, wijsheid en liefde. Met gedachten die komen en gaan… emoties die komen en gaan… en jij blijft altijd, daar mag je op vertrouwen.
Helaas zie ik nu dat ik nog meer woorden heb gebruikt dan bij al mijn eerdere columns, dus excuus hiervoor. Zo zie je maar, dit had ik niet had verwacht. Toch bracht het schrijven vanuit mijn hart wel weer een fantastische, spannende en leuke ervaring. Bedankt! En als laatste nog: blijf bij je mooie jij, dan weet je wat je nodig hebt. In jouw kern zit tenslotte al jouw wijsheid en al dat moois.
Komt goud en namaste 😊