Alyda, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Misschien dat mensen die met mij naar de lagere school in Middelstum zijn gegaan mij nog kennen als Lineke Kuitert. Middelstum is de plaats waar ik geboren en getogen ben. Inmiddels woon ik al weer vele jaren in Groningen, sinds 2003 aan de Dolomietstraat. Dat bevalt prima. Met de fiets ben je zo op het werk en in de binnenstad.
Ik ben getrouwd met Jan Willem Winter, een echte stadjer. Samen hebben we twee kinderen die allebei nog thuis wonen. Marieke is 22, Mark 19.
Vroeger altijd al IC-verpleegkundige willen worden?
Dat wel maar ik had nooit gedacht dat het zou lukken. Het witte verpleegkundigenuniform leek mij geweldig om te dragen. Aan de andere kant was ik doodsbenauwd voor een arts. Na de lagere school ging ik eerst naar de huishoudschool en dan verwacht je niet dat dit er in zit.
Maar door na mijn diplomering een vierjarige vhbo-opleiding te volgen, met veel exacte maar ook vakken gericht op de verzorging, lukte het mij om aangenomen te worden in het RKZ. Dat voelde uiteindelijk als een droom die uitkwam. Ik heb er voor moeten knokken maar ben trots dat het gelukt is.
Zullen we het eerst over je niet alledaagse beroep hebben?
Brandwonden IC verpleegkundige in het Martini Ziekenhuis is inderdaad geen alledaags beroep. Ik ben eerst op de hartbewaking komen te werken en daarna lukte het mij om IC-verpleegkundige te worden. Door ziekte ben ik er vervolgens een tijdje tussenuit geweest en daarna kwam ik op de afdeling cardiologie terug. Eigenlijk wilde ik na tien jaar mijn oude baan als IC-verpleegkundige wel weer oppakken maar daar moet dan maar net plaats voor zijn.
Toen tipte mijn loopbaancoach mij op de mogelijkheid om bij het brandwondencentrum aan het werk te gaan, daar hebben ze namelijk regelmatig IC-verpleegkundigen nodig. Ik heb een tijdje meegelopen, werd geënthousiasmeerd door collega’s die er al langer werkten en besloot in 2010 de overstap te maken. Daar heb ik nooit spijt van gehad. Het werk is zeer divers en ik heb ook volop mogelijkheden gekregen om mij verder te ontwikkelen. Inmiddels werk ik al weer elf jaar binnen een mooi team zorgmedewerkers en dat 24 uur per week. Ik behandel patiënten van 0 tot 100 jaar, zowel met acute- als revalidatiezorg, van per ongeluk tot expres.
Hoe ben je bij de Wensambulance terechtgekomen?
Eigenlijk was ik mij nooit zo van de Wensambulance bewust totdat een tante van mijn man vanuit Leidschendam hierheen vervoerd werd voor een familiebezoek. Tijdens jaargesprekken op het werk, kreeg ik de vraag voorgeschoteld waar ik eventueel extra energie van zou krijgen? Dat zette mij aan het denken en toen kwam de gedachte aan het vrijwilligerswerk voor de wensambulance weer boven.
Vrijwilligerswerk doen als energieverrijker, zo zie ik dit werk. Iets voor een ander doen geeft mij een goed gevoel en daar krijg ik dan weer geestelijke energie van. Het is ook niet iets wat wekelijks of maandelijks op je pad komt. Vaak gaat het voor mij persoonlijk om zo’n drie of vier wensen per jaar. Ik doe dit werk inmiddels al weer vijf jaar.
Kun je iets meer over deze organisatie vertellen?
Ik doe dit vrijwilligerswerk voor de Stichting Wensambulance Noord Nederland. Voor deze organisatie werken zo’n honderd vrijwilligers waaronder zo’n 25 chauffeurs. Wij hebben de beschikking over 1 ambulance, deze wordt vanuit Tynaarlo ingezet voor de drie noordelijke provincies. In Nederland zijn zo’n 6 a 7 regionale afdelingen actief en we kunnen bestaan van donaties en giften.
Een wenscoördinator die een wens binnenkrijgt zoekt hier de juiste mensen bij die deze wens tot een goed einde zouden kunnen brengen. Deze coördinator houdt uiteraard rekening met de werkschema’s en de frequentie. Mocht een verzoek niet binnen je werkschema passen dan mag je dat gerust aangeven. Zo’n dag vergt namelijk wel het nodige van je dus moet je er ook volledig voor de wensbelever en de familie kunnen zijn.
Kun je wat voorbeelden van laatste wensen noemen?
Die wensen zijn heel divers. Zo ben ik eens met een terminale vrouw naar het crematorium geweest waar haar overleden man opgebaard lag. Zo kon ze op haar manier afscheid van hem nemen. Drie dagen later ben ik weer mee geweest naar de uitvaartplechtigheid. En het bezoeken van een natuurbegraafplaats waar iemand een graf uit wilde zoeken is mij ook altijd bijgebleven.
Maar er zijn ook luchtiger wensen natuurlijk. Zo ben ik al twee keer met een wensbelever naar de Keukenhof geweest. Ook Wildlands in Emmen is door ons aangedaan. En een dag met de boot naar Ameland waarbij de hele familie aansloot was ook een prachtige ervaring.
Het zijn vast heel bijzondere dagen om mee te mogen maken?
Het zijn inderdaad heel intensieve dagen maar op zo’n dag wil ik er wel helemaal voor de wensbelever zijn. Ze hebben soms lange tijd naar deze dag uitgekeken en van te voren hiervoor energie opgebouwd. Vaak voelen ze zich te bezwaard om iets extra’s te vragen maar een ijsco of andere lekkernij is natuurlijk zo geregeld.
Soms duurt een tripje maar heel kort maar het kan ook zijn dat we ’s morgens al weg gaan en pas ’s avonds terugkeren. In principe zijn dergelijke dagen inderdaad bestemd voor terminale patiënten die in hun laatste levensfase zijn aanbeland. Maar ik ben ook wel eens met een meisje van 16 jaar op pad geweest die normaliter de hele dag in een verzorghuis ligt omdat ze niet kan zitten of staan. Dat maak je dus ook mee.
Kun je dit (vrijwilligers)werk een beetje van je af zetten?
In de meeste gevallen lukt dat aardig goed. Wel ben ik keer samen met de ambulancechauffeur naar de begrafenis van een wensbepaler geweest nadat we gezamenlijk een bijzondere en intensieve dag naar Ameland hadden gehad. Maar dat doe ik maar niet meer. Dan komt het te dichtbij en dat vind ik te aangrijpend. Maar voor dergelijke situaties is er voor ons een nazorgcoördinator beschikbaar.
Voor de rest lukt het aardig. Binnen ons brandwondenteam kunnen we het er goed met elkaar over hebben en ook thuis moet mijn man het wel eens ontgelden. Dan begin ik tegen hem aan te kletsen. Ook is er n.a.v. sommige ernstige gevallen psycho-sociaal overleg op het werk met het multidisciplinaire team.
Het is vast heel dankbaar werk?
Sommige patiënten liggen maanden afgezonderd op de brandwondenafdeling en na verloop van tijd bouw je wel een band met ze op, dat geldt ook voor de familie. Dat alleen in isolatie verzorgd moeten worden, om bacteriën en infecties buiten de deur te houden, doet namelijk wel wat met de patiënten. Het is ontzettend intensief werk waarbij we met twee of drie collega’s zo een aantal uren bezig zijn met de verbandwissel in een warme kamer in steriele kleding.
Voor de patiënt zelf ook ontzettend zwaar door pijn en inspanning. Het vraagt wel wat van ons vermogen om empatisch te steunen, te motiveren, stimuleren. Kortom, erg veelzijdig! Maar uiteindelijk zie je ze vaak beter worden, soms stapje voor stapje, en dat geeft natuurlijk een goed gevoel wanneer ze de IC mogen verlaten.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit je vrijwilligerstijd tot dusver?
Ik heb één case gehad waarbij mijn werk en het vrijwilligerswerk bij elkaar kwamen. Dat was toen een man met ernstige brandwonden tijdens zijn herstelperiode het grafje van zijn dochter wilde bezoeken die bij de brand om het leven gekomen is. Het was hem helaas niet gelukt om haar uit de vlammenzee te redden. Hij was dan wel niet terminaal maar had wel de hulp van de wensambulance nodig om het graf te bezoeken.
Dat is best wel confronterend hoor wanneer je in het privéleven van een patiënt meegezogen wordt. En dan huil je aan het graf gewoon met hem mee. Dat is eigenlijk een hoogte- en dieptepunt in een, dat dit zo kan.
Heb je nog bijzondere wensambulance-anekdotes?
Het toeval wilde dat juist op deze dag op de begraafplaats een man op zijn kantoor aan het werk was die ons zag staan. Deze man was flink aan het trainen om zijn overtollige kilo’s kwijt te raken en zocht eigenlijk nog een goed doel voor een activiteit als stok achter de deur om door te gaan met de trainingen.
Hij was zo onder de indruk van ons verhaal dat er nu in augustus een grote sponsorloop georganiseerd gaat worden waarbij de opbrengst een op een naar ons overgeheveld wordt. Zo kreeg deze toch al bijzondere dag nog een extra tintje.
Nog tijd voor hobby’s?
Ik mag graag lekker koken en eten op zijn tijd. Daarbij ben ik een fervent lezer en ik kijk graag naar Netflix. Ook probeer ik een keer per jaar gespreksleider te zijn bij een Alpha groepje van de Alpha-cursus die een aantal keren per jaar bij ons in de Stadskerk gegeven wordt. Ik vind het prachtig om zo een aantal maanden wekelijks met een groepje mensen te mogen optrekken die op zoek zijn naar het doel en zin van het christelijk geloof.
Waar staat Alyda Winter – Kuitert over 10 jaar?
Oef, dan ben ik 64 jaar. Ik denk en hoop dat ik dan nog steeds deze unieke combinatie van werk en vrijwilligerswerk aan het uitoefenen ben!
Wil je verder nog iets kwijt?
Mocht je meer willen weten over onze organisatie, klik dan gerust even op www.wensambulancenn.nl. Via deze site kun je ook een wens indienen of ons sponsoren. Warm aanbevolen dus! Volgens mij hebben we momenteel nog zorgvrijwilligers genoeg maar (gepensioneerde) chauffeurs zijn altijd welkom!