Door alle nieuwe coronamaatregelen heb ik eigenlijk niet zoveel zin om terug te blikken op de afgelopen dagen zoals normaal te doen gebruikelijk. In plaats daarvan ben ik mijn geheugen ingevlucht, voor een soort van trip down memory lane. Waarbij het voor kan komen dat bepaalde passages u bekend voor komen uit eerdere verhalen uit vervlogen tijden. Maar dat neem ik dan maar op de koop toe. Hetzelfde geldt voor het feit dat het niet allemaal mooie herinneringen zijn. Ook in die tijd, soms dik veertig jaar geleden, kwam fysieke en mentale pijn al in mijn woordenboek voor, al kon ik dat toen nog niet zo goed benoemen.
Dat begon al toen moeders de vrouw mij in 1976 afleverde op kleuterschool ‘Kwetternest’ in Middelstum. Dat afleveren was het ergste nog niet maar vervolgens ging ze op de fiets terug naar Westerwijtwerd, mij alleen achterlatend. En dat heeft de toenmalige kleuterleidster geweten want leiden was in last. Dat gold ook voor juffrouw Van der Ploeg die mij een jaar later pardoes in de hoek van de klas deponeerde omdat ik samen met naamgenoot Ina het gewaagd had om zonder jas naar buiten te gaan.
Iets waarvoor zij van te voren gewaarschuwd had maar wat ik in het geheel niet meegekregen heb. De vrouwelijke Koster ook niet en zij mocht haar straf uitzitten op de gang terwijl ik in een hoekje stond te brullen. Ooit in de beginjaren 2000 kwam ik Trieneke een keer weer tegen in Vita. Ik herkende haar direct maar van dit voorval wist zij zich niets meer te herinneren. Maar toen ik klaar was met mijn relaas is ze het vast nooit meer vergeten.
De volgende pijnlijke herinnering stamt uit eind jaren zeventig toen Menno een filmfragment op het schoolplein van de Wicher Zitsema-school live uitbeeldde. Een vuistslag schampte langs de jongen die voor mij stond maar raakte mij vol op mijn kaak met als gevolg dat mijn kersverse voortand, die mijn melktand had afgelost, aan flarden geslagen werd. Daar heb ik dus een stifttand aan overgehouden die mij er in 1995 zo maar spontaan uitviel. Dat was een raar gezicht hoor, alleen nog zo’n stompje. Tandarts Meursing verrichtte daarna een huzarenstukje want zijn stifttand houdt het inmiddels al een kwart eeuw zonder problemen vol.
Nog een pijnlijk verhaal uit die tijd ontstond uit een risicovol spelletje dat we in de pauzes wel eens speelden. Je had toen op het schoolplein van die hekken die je nu nog wel eens langs het voetbalveld ziet staan. De kunst was dan om via de stang van de ene naar de andere paal te balanceren over een totale afstand van dik twintig meter. Dat ging lang niet altijd goed maar vaak voelde je van te voren al aan dat je dreigde te vallen en dan sprong je gewoon van het hekje af. Maar één keer gebeurde dit zo onverwacht dat mijn linkerbeen naar links ging en mijn rechterbeen naar rechts met als gevolg dat mijn kruisje op de stang belandde. Weer was leiden in last en ik weet nu waar het gezegde ‘ieder huisje heeft zijn kruisje’ vandaan komt.
Met des te meer vrees ging ik vervolgens naar de schoolarts. Met terugwerkende kracht vraag ik mij nu af of het wel normaal was wat er toen gebeurde. Gelukkig ging moeders de vrouw altijd mee naar binnen in de lerarenkamer waar de toenmalige schoolarts, ze leek wel een beetje op juffrouw Tempel, achter het bureau klaar zat voor een medische check. En daar stond je dan in je onderbroekie letters te lezen van een bordje tijdens een oogtest.
Echt gemakkelijk en comfortabel voelde ik mij er in elk geval niet onder. Al helemaal niet toen zij mij sommeerde om op mijn hand te blazen. Vervolgens keek ze met een schuin oog in mijn onderbroekje, naar verluidt om te controleren of mijn balletjes al ingedaald waren. Met terugwerkende kracht ben ik nu bang dat er destijds opnames gemaakt zijn voor het programma Bananesplit.
Ik kan mij nog wel meer zielenpijn herinneren uit die tijd want tijdens het verlaten van het schoolplein werd ik een keer door twee van mijn voetbalploegmakkers uit gein in de bosjes gesmeten. Witheet van woede vluchtte ik naar diezelfde lerarenkamer om verhaal te halen. Er werd mij beloofd dat beide raddraaiers de dag er op op hun daden zouden worden aangesproken maar of dat ook daadwerkelijk gebeurd is, weet ik niet. Feit is wel dat het bij een eenmalige pesterij bleef.
En zo kan ik eigenlijk nog wel een tijdje doorgaan. Maar dan wordt dit verhaaltje veel te lang, ben ik bang voor. Wellicht kan ik nog enige anekdotes bewaren voor volgende week. Voor het vervolgdeel II zeg maar. Met daarin aandacht voor de schooltandarts, een lichte hersenschudding, mijn eerste bril en uit de hand lopende schoolreisjes….