Een kleine drie maanden geleden stopte hier in Oostenrijk de economie, die vooral van toerisme afhankelijk is, abrupt. In plaats van werkweken van 50 uur of meer werden we ineens geconfronteerd met werkweken van vier tot tien uurtjes werken. Nou kun je zeggen; `lekker toch, wat meer vrije tijd’, maar dat is iets te kort door de bocht.
`Wat meer vrije tijd’ was ook een understatement trouwens want het ritme van 5 dagen werken, twee vrij draaide zich eigenlijk om naar 2 dagen werken, vijf vrij. En als alles gewoon mocht en als alles gewoon open zou zijn, was dit misschien ook nog wel enigszins ontspannend geweest. Maar in dit geval bleken de maanden die komen gingen een ware beproeving voor lichaam en geest.
Een beproeving voor het lichaam was het vooral in het begin, hier was dat midden maart. Het weer was nog niet super toen en je mocht eigenlijk alleen het huis verlaten voor boodschappen of een bezoek aan de dokter of apotheek. Normaal gesproken kun je in die periode hier nog fantastisch skiën, maar aangezien alle skigebieden gesloten waren werd dat vrij lastig. Ook het voetbal begint bij ons normaal weer in april maar ook dat was dit jaar even anders, dus probeer dan nog maar eens een beetje fit te blijven.
Niet alleen voor het lichaam, maar misschien nog wel meer was het een uitdaging om de geest enigszins gezond en fit te houden. Je gaat je namelijk, of je dat nou wilt of niet, tijdens zo’n periode toch zorgen maken over bepaalde dingen. Het begint met de algemene zorgen: hoe lang houdt het aan? Word ik ook ziek? Ben ik het misschien al geweest? Blijft ons bedrijf overeind? Komen de toeristen straks in de zomer gewoon weer? En daarna in de winter?
Daarna merkten we het ook in financieel opzicht. Wij zitten beiden in een soort van arbeidstijdverkortingsmodel wat inhoudt dat we veel minder werken maar dus ook (veel) minder verdienen. Er komt momenteel ongeveer 35% minder binnen dan normaal, wat ook weer voor bepaalde onzekerheid en verontrustende gedachtes zorgt. Zeker als je daarbij optelt dat we onlangs verhuisd zijn en nu nota bene hogere maandlasten hebben dan voorheen.
Voordat je denkt dat dit een opsomming wordt van de negatieve effecten van een wereldwijde pandemie kan ik nu alvast aangeven dat dit niet de bedoeling is en ook niet gaat gebeuren. Aangezien ik als schrijver van dit stuk namelijk bepaal in welke richting deze column gaat bepaal ik bij deze dat `we’ vanaf hier een andere kant op gaan, een positievere. Ik heb namelijk de afgelopen periode gebruikt om een aantal boeken te gaan lezen over laten we maar zeggen hoe om te gaan met de onophoudende stroom aan gedachten die zich in jou kunnen afspelen.
De boeken die ik gelezen heb, zeggen min of meer allemaal hetzelfde: de omstandigheden zullen eigenlijk altijd veranderen, het is alleen aan jou (en enkel aan jou) hoe je daarmee omgaat. Bij veranderende omstandigheden kan het vrijwel over van alles gaan: een overname op het werk, een promotie, meer werkdruk, een ziek familielid, het plotseling overlijden van een dierbare, een totaal onverwachte crisis, een lijst met voorbeelden zou oneindig zijn. Bij alle veranderingen is het aan onszelf hoe we ermee omgaan.
Het is bijvoorbeeld ook niet waar dat het leven tegen iets of iemand zou zijn. Er kunnen in iemands leven echter wel zoveel dingen gebeuren waardoor die persoon dat zou kunnen denken. Toch zou zo iemand kunnen besluiten om de gebeurtenissen te gebruiken om er iets moois van te maken. Accepteren dat bepaalde dingen gebeuren en nou eenmaal bij het leven horen helpt vaak ook al wel. Het enige wat je eigenlijk hoeft te doen, is beslissen wat je doet met de tijd die je is gegeven.
Je leest weleens dat mensen die te horen hebben gekregen dat ze niet meer zo lang te leven hebben nog een aantal dingen gaan doen die ze altijd al wilden doen. Waarom zou je eigenlijk wachten op dat bericht? Waarom niet nu al dingen doen die je graag zou willen? Iedereen heeft het recht een mooi en gelukkig leven te leven.
In (Noord) Nederland zeggen we vaak: ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.’ Maar wat bedoelen we dan precies met normaal doen? Als iemand doet waar hij of zij gelukkig van wordt, zonder dat dit ten koste van anderen gaat zou ik zeggen dat dit gedrag zou vallen onder normaal gedrag. Het is een kwestie van doelen stellen, ze opschrijven en ze daarna, one step at a time uit te voeren. Vooral dat laatste is vaak moeilijk want er is altijd wel een reden te verzinnen om het niet te doen.
Niet naar luisteren, want dat zinnetje komt uit je hoofd, luister naar het zinnetje dat uit je hart komt! Ik had zelf het doel om te ervaren hoe het is om te wonen en werken in het buitenland. Dat kan inmiddels afgevinkt worden van de lijst. Gelukkig staan er nog meer dingen op de lijst en misschien kom ik daar nog eens op terug in een volgend schrijven. De tijd van je leven is nu! En het juiste moment om er iets van te maken is misschien ook wel nu…