Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Lonneke Doornbos-Nijdam, lang leve de horeca!

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Voor mijn officiële naam geef ik jou even mijn rijbewijs hoor. Deze luidt namelijk Appollonia Elisabeth Doornbos-Nijdam. Maar iedereen kent mij als Lonneke. Geen alledaagse naam, ik ben vernoemd naar mijn oma. Geboren op 22 oktober 1959 in Leeuwarden als oudste telg van een gezin dat in totaal uit zeven personen bestond. Mijn vader had een eigen reisbureau maar dat hield niet in dat wij vaak op reis konden. Wel mochten wij als kinderen meehelpen om de touringcars weer schoon te krijgen. Mijn ouders hadden ook taxibusjes waarmee vooral minder valide mensen naar het werk gebracht werden. Vaak naar de kassen in Het Bildt.

Ik ben opgegroeid in Franeker, daar heb ik tot mijn 17e gewoond. Daarna volgden vijf mooie jaren op Vlieland waar ik diverse baantjes heb gehad. Daar leerde ik ook mijn man kennen, van oorsprong een Groninger in hart en nieren. Met als gevolg dat we in 1983 naar Oudeschip verhuisd zijn. We woonden aan de Derk Luddesweg. In 1986 volgde een verhuizing naar Usquert. We hebben eerst in twee huurhuizen gewoond maar sinds 1996 wonen we met veel plezier aan de Kruyssteelaan. Destijds een nieuwbouwhuis. Het is plezierig wonen in Usquert, daarbij wonen we op een rustige plek.

Wat is uw burgerlijke staat?

Op Vlieland leerde ik Evert Doornbos kennen, hij zat daar ‘voor zijn nummer’. Oftewel, hij mocht zijn militaire diensttijd op Vlieland doorbrengen. Ik heb hem leren kennen in de kroeg. Hij had mij al eerder gezien op de boot. We zaten bij elkaar aan tafel, zo zei hij tegen mij. Toen begon het weer te dagen. Na vier jaar verkering, zijn we op 24 augustus 1984 getrouwd. Vorig jaar mochten we ons 35-jarig huwelijksjubileum dus vieren.

Het huwelijk heeft ons drie dochters geschonken. In 1985 is Wendy geboren. Zij woont in Leens en heeft twee dochters. Twee jaar later volgde Jennifer, zij is in Uithuizen terechtgekomen en heeft ook twee dochters. Elisa tot slot is in 1989 op de wereld gekomen. Zij woont met veel plezier in Fraamborg in Middelstum. Naast drie dochters zijn Evert en ik dus ook de trotse grootouders van vier kleindochters, in leeftijd variërend van zes tot tien jaar.

Wat is uw voormalig beroep?

Na de lagere school in Franeker, volgde op advies van de hoofdmeester de MAVO. Ik had destijds wel iets met eten en wilde diëtist worden. De theorievakken lagen mij helemaal niet en ik kreeg ook nog eens een brommerongeluk waardoor ik een jaar over moest doen. Dat heb ik niet gedaan, ik maakte de overstap naar de ‘Spinazieacademie’, of te wel de huishoudschool. Na deze succesvol afgerond te hebben, zag ik een vacature in de krant staan. Op Vlieland zochten ze seizoenmedewerkers voor een periode van 9 maanden. Na een telefoontje kon ik direct die kant op.

Ik moest aanvankelijk vooral schoonmaken en de was doen op een logeeraccommodatie aan de rand van het eiland. Maar later mocht ik ook meehelpen in de keuken. In de rustige wintermaanden kon ik met mijn toenmalige vriendje als kruiwagen in de plaatselijke Spar aan het werk. Voornamelijk bij de vleeswaren, daarvoor heb ik ook nog een opleiding gevolgd. Maar ik moest ook vakken vullen en kassadiensten draaien. Dit heb ik al met al twee jaar gedaan.

Toen de verkering uitging, vroeg de directrice van het bejaardentehuis of ik daar niet wilde komen werken. Ik kon ook in het gebouw wonen. Dat vond ik prima en de volgende twee jaar werkte ik in de huishoudelijke verzorging. Evert vond mij echter nog te jong om in een bejaardentehuis te wonen. Hij heeft nog geprobeerd om bij te tekenen in het leger maar toen dat niet lukte zijn we samen gaan wonen in Oudeschip. Vlakbij zijn woonplaats Roodeschool.

Hotel Ekamper, toen nog van Harry Ekamper, lag op loopafstand en daar begonnen mijn horeca-avonturen pas echt. Ik heb hier gewerkt totdat de kinderen kwamen. Af en toe viel ik nog wel eens in maar ik werkte ook wel in ’t Zielhoes in Noordpolderzijl. Toen de kinderen groter werden, ging ik weer bij Hotel Ekamper werken tot 2003. Daarna heb ik nog een tijdje in de thuiszorg gewerkt met een 0-urencontract. Via, via rolde ik toch weer de horeca in en dankzij Joke van Warners kon ik weer in ’t Zielhoes terecht. Toen zij in 2008 overleed, volgden nog enige jaren in de horeca bij ’t Schierstee in Wehe-den Hoorn.

Toen de toenmalige kok van ‘t Schierstee voor zichzelf ging beginnen in Oosterwijtwerd vroeg ik hem in 2014 of hij nog ‘een oma’ kon gebruiken. Stefan vond het prima en de volgende vijf jaar heb ik in Oosterwijtwerd voor de familie Kollumer gewerkt. Zij hebben vorig jaar Herberg/restaurant Molenrij in Molenrij overgenomen en ik ben met ze meegegaan.

Dat bevalt prima hoor. In de winter werk ik niet zo veel maar dat wordt straks in de zomer wel weer anders. Ze hebben ook drie kamers in de verhuur en die moeten dan schoongemaakt worden. Daarbij help ik mee in de bediening. Het is er vaak lekker druk. Mede ingegeven door hun dinerkaart die om de zes weken vernieuwd wordt. Ze werken veel met regionale streekproducten.

Dat ik in de wintermaanden wat vaker thuiszit is geen enkel probleem. Evert werkt al 35 jaar voor een steigerbouwer in de petrochemische industrie en maakt vaak lange dagen. Daardoor kan ik veel dingen in en om het huis doen of oppassen op mijn kleinkinderen en ze van en naar school brengen mocht dat zo uitkomen.

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Zover is het gelukkig nog niet. Ik vind het heerlijk om onder de mensen te zijn. Mijn man heeft vijftien jaar in het bestuur van de plaatselijke wielercomité en de VVV gezeten. Als vrouw van, werd je ook ‘geacht’ mee te helpen als vrijwilliger. En zo ben ik zeventien jaar druk geweest als muntenverkoper, verkeersregelaar en bij het assisteren in de jurywagen van de wielerronde.

Evert en ik bezoeken samen met vrienden altijd de thuiswedstrijden van de FC en ik vind het leuk om achterop bij hem op de motor door de omgeving te toeren. Dit jaar zoeken we het verderop want we gaan met de motor naar Engeland op vakantie. Wat ik ook heel leuk vind om te doen is het bezoeken van kerstmarkten. Ik ben bijvoorbeeld al in Dresden, Düsseldorf, Berlijn, Münster en Oldenburg geweest. Ik verzamel ook kersthuisjes van een bekende pottenbakkerfabriek.

En natuurlijk ga ik regelmatig bij het turnen en voetballen kijken van mijn kleindochters. Voeg daarbij nog het klussen in en om het huis en je begrijpt dat van verveling geen sprake is. En ik doe aan genealogie, of te wel stamboomonderzoek. Ik ben zelfs beheerster van de webwinkel van de Nijdamstrastichting…. 

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

Mijn huwelijk en de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. De bouw van ons huis was ook een heel mooi project om te volgen.

En de dieptepunten?

Het veel te vroeg overlijden van mijn vader en mijn schoonmoeder. Beiden mochten slecht 65 jaar worden. Het overlijden van mijn broer op 27-jarige leeftijd hakte er ook stevig in. In 1994 werd er bij Elisa leukemie geconstateerd, er brak een spannende tijd aan. Dat ze na een ziekbed van ongeveer negen maanden opkrabbelde kun je gerust een hoogtepunt noemen.

Elisa is geboren met het Downsyndroom en dat was aanvankelijk een hele schok. Na een blijde verwachting staat dan het leven wel even op de kop. Dat heeft zijn tijd nodig om dit te verwerken en om hier mee te dealen. Maar als je ziet hoe vrolijk ze nu in het leven staat, dat is geweldig. Ze heeft altijd een lach op haar gezicht, zelfs toen ze leukemie had. En daar worden wij dan ook weer vrolijk van. 

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

Nu we het toch over Elisa hebben, ik moet soms heel hard lachen om haar uitspraken. Zo belde ze onlangs op met de mededeling dat ze vroeg naar bed moest. ‘Je moet ook beter naar de leiding luisteren.’, zei ik tegen haar en dan weet ze precies wat ik bedoel. Als ik haar vroeger met haar volledige naam aansprak, Elisa Stefanie, dan wist ze direct dat ik boos was en dat ze op moest letten.

Ik kan nog wel meer mooie kinderuitspraken opnoemen. Zo noemde Jennifer een ambulance vroeger een umsubalansu. Dat is toch een nog moeilijker woord dan ambulance? En cremeren werd cremineren, aldus Elisa. Dat is toch een iets vrolijker woord. 

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

Het reizen trekt altijd wel, zo wil ik graag ooit het Noorderlicht nog zien. Maar het allerbelangrijkste is gezond oud worden. Ik hoop ooit de kleinkinderen nog te zien trouwen en misschien mag ik de geboorte van de achterkleinkinderen nog meemaken. Mijn vader is vlak na zijn pensionering overleden, ik hoop dat ik hier langer van mag genieten.

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Nergens van. Ik zou mijn leven zo op dezelfde manier over willen doen. Wel had ik wat langer op Vlieland willen wonen maar achteraf is het prima geweest met hoe het gegaan is. Daar had Elisa niet groot kunnen worden. Toch ga ik nog minimaal één keer per jaar die kant op, dat voelt altijd weer als thuiskomen.

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

En tien is te hoog maar ik ga zeker wel voor een negen!

Wilt u verder nog iets kwijt?

Doe waar je zin in hebt en wacht hiermee niet te lang. Stel niet uit wat je op (korte) termijn nog zou willen doen….

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69