Ja mensen, het zijn rare tijden. Of is bijzondere tijden een betere benaming? Ik kijk hierbij allereerst even naar mijn eigen tokootje. Want sinds een beoogd vluggertjesgast op vakantie is geweest, heb ik niets meer van hem gehoord. Een beoogd babbelgast annuleerde vorige week op het laatste moment onze afspraak, ze was geveld door de griep. Hopelijk lukt het binnenkort wel. Anders zou dit onderdeel voor de tweede keer op rij in de soep lopen.
De beoogde gastcolumnist is door de drukte bevangen, gelukkig heb ik er nog een op de plank liggen. Buurman is ook niet zo snel met het verwisselen van logo’s en ik wacht nog op een antwoord over een zaterdagmorgeninvulling. Ook hij kampt met griepverschijnselen. En ik, ik type vooralsnog rustig door….
De Corona heeft ons in de greep. Of dat met de perikelen in de inleiding te maken heeft, waag ik te betwijfelen. Maar half Groningen sprak schande van onze Vindicaters die het waagden om hun jubileumskireis naar Noord-Italïe door te zetten. Mede door deze collectieve verontwaardiging werd het skiplezier danig gereduceerd en de skitrip met een dag ingekort. Voor zover nu bekend waren de bussen vol studenten virusvrij. Als ze hun skitripje nu gewoon twintig kilometers verderop in Frankrijk hadden gepland dan was er niets aan de hand geweest.
Maar zolang het virus Zuid-Drenthe en Friesland nog niet heeft verlaten, houden we het virus voorlopig nog op honderd kilometer afstand. Een veilige marge, toch? Heeft onze Lopster burgemeester Engels hetzelfde relativeringsvermogen als Koen Schuiling, de burgemeester van Groningen? Die toch wel enigszins kriegel werd van de collectieve verontwaardiging richting de Groningse studenten. Hij vond dat ze adequaat en volgens de juiste procedures gehandeld hadden. Daar had Groninger Boys 1 vervolgens lak aan. Zij weigerden om tegen Forward 1 te voetballen, ondanks het feit dat daar geen vakantieganger in voetbalt…..
Wij konden met Middelstum 4 gelukkig wel weer de wei in. Of is knollenveld een betere benaming? Daar was de rechterspits van Sios in elk geval wel van overtuigd. Hij miste half voor open doel een open kans en zag even later zijn keeper over een alleszins houdbaar schot duiken. En zo werd het 2-1 voor ons in plaats van 1-2. En daarmee legden wij de basis voor een mooie 7-1 winstpartij. Onze tweede maar zeker ook ruimste overwinning van dit seizoen. En dat onder het genot van een lekker voorjaarszonnetje. Wat wel als nadeel heeft dat het gras voor en achter ons huis steeds hoger groeit. Een kontje hoog, zo langzamerhand. Daar zal straks toch echt wel weer de maaier overheen moeten.
Ik had het zaterdagmiddag echter druk genoeg met mijzelf om mij druk te maken over de staat van het veld en mijn grasveld. Want naast een snelle rechtsvoor had Sios ook een redelijk beweeglijke rechtsmid die een stuk sneller en jonger was dan ik. Daarbij mocht ik het, net als vorige week, ook deze week weer negentig minuten proberen langs de kalklijnen. En dat was na afloop en zondag ook nadrukkelijk te voelen. Hopelijk heb ik hiermee mijn eigen conditionele grenzen verlegd.
Daarbij smaakte het zoet der overwinning goed. En ik maakte zelfs voor het eerst sinds twee jaar een doelpunt maar die werd mij door de Sios aanvoerder in zijn hoedanigheid als vlaggenist niet gegund. Ondanks het feit dat mijn ploeggenoten er heilig van overtuigd zijn dat ik nooit voor de bal kan staan. Ach, het was ook een draak van een schot, een soort van losse flodder. Het biertje na afloop smaakte er dan ook niet minder om…..
Maar een en ander voorkwam wel een bezoek aan de tafeltennissers want ik moest mij mentaal opladen voor verjaardag vier in een reeks van vijf op de zaterdag. Daarbij ben ik morgen zelf ook nog aan de beurt en we moeten binnenkort in korte tijd nog een drietal kraamvisites afleggen want de Kosterfamilie groeit net zo hard als het gras van mijn grasveld….
De zondag werd ’s morgens ingeruimd voor een mooie musical in de Hoeksteenkerk en een middagje Netflixen om ons voor te bereiden op het Formule 1 seizoen dat dit weekend weer losbarst. In Australië nog wel, het land dat nog niet zo lang geleden geteisterd werd door hevige bosbranden. Net zo’n brandhaard als het Corona-virus inderdaad. Zou Zandvoort op de tocht staan? Het zijn rare tijden inderdaad waarbij zekerheden dreigen weg te vallen…..