Op deze woensdagmorgen blik ik nog even terug op twee intensieve weken. Maandag 2 december beleefden we als voetbalclub achteraf onze laatste bestuursvergadering, voorgezeten door Meindert Schollema. Een vergadering die in sneltreinvaart voorbij was zonder noemenswaardige actiepunten of bijzonderheden. Een vergadering ook waarin er niets op de voorzitter op of aan te merken was. Kortom, business as usual. Hoe anders kijk je er dan vervolgens op terug wanneer je aan het eind van de week hoort dat hij er niet meer is…..
En dan komt er een hoop op je als bestuur af. Afgesloten met een indrukwekkende uitvaartdienst waarbij de zonen Pieter en Bé aan de hand van talloze verhalen, anekdotes, foto’s en liedjes ons meenamen door het leven van man, vader en opa Meindert. Dat moet je ook maar kunnen maar ergens hadden ze weinig keus geloof ik want pa had het zo gewild.
Daarna toog een lange sliert mensen van Middelstum naar Toornwerd. Boven op het Balkje keek ik eens achterom. Beide plaatsen werden door de rouwstoet met elkaar verbonden als Groningen met haar Ommelanden. Van de Commissaris der Koning tot onze scorebordman, van burgemeester tot schoonmaker. En alles wat daar tussenin zit liep mee. Alle lagen en gezindten brachten hun laatste gepaste eer aan deze bijzondere verbinder. En dat was een mooi puntje aan een verder toch vooral duistere periode zo vlak voor de feestdagen.
Kippenvel om op het kerkhofje van Toornwerd, boven op de bult, broer Hindrik Schollema zijn mooie zangstem nog eens te horen die zong over zijn prachtig Doord. De plek waar onze voorzitter bij zijn naaste familie werd bijgezet. Daarna lopend terug naar de Hippolytussporthal, sober maar indrukwekkend ingericht, voor een beerenburgje en een stukje kaas en worst waarna gebroederlijk begonnen werd om de hal en de kantine weer in oorspronkelijke staat terug te brengen. Alsof er niets gebeurd was. Maar dat laatste is natuurlijk niet zo. Wat mij betreft mag Meindert Schollema volgende week tot Groninger van het jaar verkozen worden…..
Zaterdag mochten we voor het eerst sinds lange tijd weer met Middelstum 4 de wei in. Uit naar Zuidhorn, direct onze verste uitwedstrijd. Met slechts twee punten en nog geen overwinning op zak, gingen we als hekkensluiter die kant op. Gelukkig versterkt door twee gastspelers en drie jonge, gretige A-junioren die eerst op de bank plaatsnamen. De minuut stilte voor de wedstrijd was indrukwekkend. En we gingen halverwege voorwaar met een 1-0 voorsprong de rust in.
Toen ik echter gedoucht en al na de pauze weer langs de lijn stond, hoorde ik tot mijn schrik dat de 1-0 voorsprong was verdampt in een 2-1 achterstand. Gelukkig richten onze youngsters zich in de slotfase van de wedstrijd op waardoor er uiteindelijk een 2-4 overwinning op het fictieve scorebord stond. En dat was een mooie ontlading na enige turbulente weken.
Na die tijd werd er in onze eigen kantine nog even ouderwets lekker slap nageluld over een dame wiens naam ergens ver weg in onze geheugen was weggestopt maar uiteindelijk toch weer boven kwam drijven. Ook ons trainingsweekend op Schier begin februari werd nog maar eens onder de aandacht gebracht. Als mooi vooruitzichtbaken in woelige tijden.
De jeugd trok ons er zaterdag doorheen dus. Het schiet mij nu te binnen dat ik vorige week donderdag ook al genoten had van de dansdemo van Jazlijn haar opleiding. Waarbij de hele voorstelling in Martiniplaza bedacht en uitgewerkt was door de eindexamenkandidaten van het Werkmancollege. Het werd een wervelende en afwisselende uitvoering waarbij ik mij geen moment verveeld heb. Knap, dat je al op zo’n jonge leeftijd zulke dansjes kunt bedenken én uitvoeren, bedacht ik mij na afloop in de volle aula…..
‘De jeugd gaat verder waar wij gestopt zijn’. Een mooie uitspraak die ik weleens gebruik wanneer oudere jongeren zich zorgen maken over onze jeugd en misschien wel met name over de millennials. Ergens ook wel een troostrijke gedachte wanneer prominente en ervaren krachten om ons heen zo maar wegvallen. Ten teken dat het leven hoe dan ook ‘gewoon’ doorgaat. ‘Walk on’ derhalve, richting de feestdagen, ‘And leave it behind’. Al zal dat laatste lang niet altijd meevallen in het prille begin….