Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam behoeft enige toelichting. Mijn doopnaam is Auke Martin Korthuis. In de loop der jaren werd Auke steeds minder vaak gebruikt waardoor Martin, op zijn Gronings uitgesproken als Mattin, steeds gangbaarder werd. Mijn vader is op 65-jarige leeftijd overleden. Vanaf het moment dat ik hem qua leeftijd overleefde, vond ik het zelf mooi om ook weer zijn naam te hanteren. Zo stel ik mij tegenwoordig ook aan de mensen voor.
Ik ben geboren op 8 mei 1952 in Bedum aan de Walfriduslaan. Ik was het op een na jongste kind uit een gezin dat in totaal uit acht personen bestond. Ik had drie broers en twee zussen. Een broer is inmiddels overleden, een woont in Emmen en de rest is allemaal in onze provincie blijven wonen. Mijn vader was landarbeider en hij werkte voor een loonbedrijf. Zwaar fysieke arbeid inderdaad en dat zes dagen in de week. Op zaterdagavond maakte hij dan de boel rondom huis weer netjes. In zijn laatste werkjaren was hij voorganger bij de plaatselijke uitvaartvereniging in Bedum.
We hadden het niet breed maar ik kan terugkijken op een enerverende jeugd. Mijn eerste 25 levensjaren heb ik in Bedum doorgebracht op drie verschillende plekken binnen een straal van honderd meter. Daarna ben ik naar Zwolle verhuisd. Toen ik rond de dertig was, ben ik naar Schiermonnikoog gegaan. Daar heb ik ongeveer twintig jaar gewoond. Sinds mei van dit jaar wonen mijn vrouw en ik in Ulrum aan de Elensterweg. We waren op zoek naar een plek op het Hogeland met veel ruimte in en om het huis en dat is gelukt. Hier proef ik ook weer de sfeer uit mijn jeugd.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben gehuwd, gescheiden en weer gehuwd met de oorspronkelijk uit Friesland afkomstige Tjitske Dijkstra. We hebben elkaar leren kennen in Zwolle waar ik toen coördinator was in een jongerencentrum. Zij solliciteerde daar en haar mooie, rode lippen imponeerden mij direct. Wel had ik mijn twijfels of ze de functie wel goed in kon vullen en dus kreeg ze haar bureau tegenover die mij van mij zodat ik haar op weg kon helpen. De rest is geschiedenis….
We zijn in 1991 voor het eerst getrouwd. Toen ik weer eens wat met een andere vrouw had, was voor haar de maat vol. We zijn in 2000 gescheiden. Toen zij echter een andere vriend kreeg, werd ik enorm jaloers. Uiteindelijk bleek hij voor haar niet de ware en heeft zij mij uitgenodigd om een biertje met haar te drinken. Binnen twee minuten was ik bij haar en ging direct op de knieën. In 2002 kregen we weer verkering en een paar jaar later zijn we weer getrouwd.
Het (eerste, haha) huwelijk heeft ons twee kinderen geschonken, beide zijn op Schiermonnikoog geboren. In 1993 werd Nine Anne geboren, zij woont tegenwoordig in Zwolle. Rutger Auke is 22 jaar en woont nog lekker thuis.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Bedum ben ik op advies van de directeur naar de LTS in Groningen gegaan om daar de timmeropleiding te volgen. Ik was zestien jaar toen ik mijn diploma haalde en kon bij Timmerbedrijf Ubels in Bedum terecht. Daar heb ik een paar jaar gewerkt maar het was voornamelijk eenzijdig werk in de nieuwbouw. Samen met mijn broer ben ik toen naar een andere aannemer in Winsum verkast. Vervolgens brak een periode aan met veel divers werk. Zo heb ik onder andere in ploegendiensten gewerkt bij de Suikerunie. Magisch om ’s morgens om half acht thuis nog even een biertje te drinken alvorens te gaan slapen.
Ook ben ik nog een tijdje taxichauffeur geweest. Mijn toenmalige vriendin haar vader reed taxi en daar kon ik ’s weekends aan het werk. In die tijd had je nog de nodige seksclubs en daar bracht ik regelmatig klanten heen. Wanneer ik ze weer op moest halen, was het soms letterlijk en figuurlijk even wachten totdat ze klaar waren. En dan zat ik daar maar aan de bar een colaatje te drinken, onderwijl kijkend naar de pornofilm die er afgespeeld werd. Het was echter wel lucratief werk want als ‘zwijggeld’ kreeg ik vaak een dikke fooi!
Vervolgens ben ik het welzijnswerk ingegaan. Ik wilde meer in het leven en mij ontplooien. Daarbij sprak het sociale aspect in het jongerenwerk mij wel aan. Ik ben weer naar school gegaan en heb in Zwolle de MBO en later zelfs de HBO-opleiding welzijnswerk, toen nog cultureel werk genoemd, succesvol afgerond. Daarna hebben Tjitske en ik jarenlang in hetzelfde jongerencentrum gewerkt in Zwolle. Waarbij het werk door enige randgroepjongeren die in het weekend regelmatig de boel sloopten, behoorlijk bemoeilijkt werd. Voor ons een reden om een jaartje naar Schiermonnikoog te verhuizen om daar bij te tanken. Uiteindelijk zijn we er 23 jaar gebleven….
Tjitske ging daar het welzijnswerk in en ik voedde de kinderen op en was daarbij invalskracht bij de organisatie waar Tjitske voor werkte. In de weekenden ging ik dan naar de vaste wal om daar met de band door Nederland, België en Noord-Duitsland te toeren, of te wel door het Angelsaksische gedeelte. Ik was namelijk al dik in de twintig toen gitarist Lex Koopman aan de deur stond met de vraag of ik zanger wilde worden in zijn band ‘The Lazy Bones’. Ik zong wel eens als tweede stem mee bij hem thuis wanneer hij aan het jammen was en mijn stemgeluid beviel hem blijkbaar wel.
Dat ik op zich goed kon zingen wist ik al wat langer want dat zei mijn onderwijzeres vroeger al tegen mij. Eigenlijk is de muziek altijd mijn passie geweest. Ik was ook de enige in de klas die de geleerde psalmen mocht zingen in plaats van ze op te dreunen. Mijn moeder vond het maar niets dat ik zanger werd. Toen ze mij voor het eerst aan het werk zag, zei ze naar afloop hoofdschuddend: ‘Van psalmen en gezangen naar goddeloze liedjes!’
We hadden een eigen manager en een eigen bus. We traden regelmatig op waarbij de drankrekening soms hoger was dan onze gage, het was schnabbelwerk dus. Ik kon gebruik maken van onze caravan gelegen in het Noord-Drentse Vries. Maandagmorgen pakte ik dan om half zeven de eerste boot terug naar Schiermonnikoog. Het werd ook wel eens een boot later….
Ik ben de rest van mijn leven altijd gitaar blijven spelen en blijven zingen. Dat is voor mij geen werk maar passie. In 2015 heb ik Eddo Pol gevraagd of we niet iets samen konden doen. Ik moet zeggen dat dit tot een prachtige combinatie heeft geleid. In 2017 verscheen ‘Nij’ waarbij de gelijknamige titelsong regelmatig op Noord wordt gedraaid. Enige van mijn liedjes zijn opgenomen in de voorselectie van het programma ‘Alle 50 Goud’ maar ik heb hier helemaal niets mee. Een circus is het, evenals de Top 2000. Qua PR-activiteiten schort er bij ons dan ook nog wel het een en ander aan. Maar kijk voor meer achtergrondinformatie, recensies en onze agenda gerust op www.martinkorthuis.nl.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Dit is totaal niet voor mij van toepassing, het is een begrip dat absoluut niet telt voor mij. Wel krijg ik nu maandelijks ongevraagd mijn AOW-uitkering. We redden ons prima hoor. Tjitske is tien jaar jonger dan ik en docent rekenen aan het Alfa-College in Groningen. Ze werkt drie dagen in de week en heeft daarnaast als kunstenaar een atelier aan huis waarbij ze stoelen en banken bekleed met allerlei borduurwerk.
Naast mijn optredens, ben ik ook een verkapte schrijver. Ik zoek nog een uitgever voor mijn boek ‘Van psalmen en gezangen naar goddeloze liedjes’, mijn muzikale verhaal tot dusver. Hier heb ik in periodes soms op het maniakale wijze aan gewerkt. Wanneer ik eenmaal inspiratie had, was ik niet meer te stoppen. Vervolgens gebeurde er ook wekenlangs niets.
Ik mag graag lezen waarbij ik breed georiënteerd ben. Van Gerard Reve tot Knut Hamsun. Gamen is ook een hobby van mij met oorlogsgames als favoriet. Heerlijk als de kop even leeg moet. Sporten doe ik niet inderdaad, ook nooit gedaan. Of is biljarten ook sporten? Elke dinsdagavond ben ik in Café Neptunes te vinden om een lekker partijtje te stoten.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit uw leven?
Hoogte- en dieptepunten, ik denk niet zo in die termen. Ik zie ze als momenten in het leven die mij gevormd hebben. Deze momenten gaan in elkaar over. Geluk zit hem voor mij in kleine dingen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Café Amer in het Drentse Amen is een beroemde plek waar iedereen wel wil spelen, zelfs internationale bands. Wanneer je daar op mag treden dan heb je het ‘gemaakt’. Wij kregen een uitnodiging om er op een zondagmiddag een optreden te verzorgen. Onze kleedkamer was tevens het magazijn en toen we hier na onze eerste set terug kwamen zagen we grote schalen met lekkere, belegde broodjes staan…..
Die zijn voor ons, dachten wij, en we bunkerden er met zijn zevenen stevig op los. Het bleek echter dat deze broodjes voor de verkoop waren. In Café Amer was men niet blij met ons. Onze manager heeft moeten praten als Brugman om onze gage veilig te stellen. We hebben er nooit meer gespeeld.
Nog een legendarisch verhaal speelde zich in het Noord-Hollandse Hippolytushoef af. De Dijk heeft ooit een liedje geschreven dat over dit plaatsje ging met als songregel ‘Nergens is het publiek zo stroef als in Hippolytushoef’. Ik wist van het bestaan van dit nummer niet af maar kon me er later wel in vinden. Alvorens op te treden en tijdens de soundcheck stond de dansvloer helemaal vol met dansende mensen. Toen wij echter op moesten treden, keken we alleen maar tegen ruggen en een lege dansvloer aan. Na de pauze herhaalde dit tafereeltje zich. Het enige positieve aan dit optreden was de volle koelkast in de kleedkamer die na ons optreden vakkundig geplunderd werd….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Dat vind ik zo’n deprimerende, dodelijke vraag en voor mij totaal niet van toepassing. Dat zit hem voornamelijk in het woordje nog, alsof het einde nadert zeg. Dat leeft en werkt voor mij totaal niet.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Spijt bestaat niet voor mij, ‘ik was zoals ik was’. Leermomenten is een betere term voor deze vraag.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Nog zo’n vastgespijkerde vraag, daar moet ik even over nadenken hoor. Geen onvoldoende in elk geval want dan was ik al wel uit het leven gestapt. Een variabel cijfer, dat zou wel wat zijn. Afhankelijk van hoe ik me voel en over welke periode in het leven ik het heb.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Verwacht van mij geen belerende opmerkingen hoor. Trek je zo weinig mogelijk van allerlei regeltjes aan, we hebben onze maatschappij hiermee te veel dichtgetimmerd. Dat beperkt mij in elk geval wel in mijn vrijheid en ik zoek vaak de randen op van het toelaatbare, wijk regelmatig af van de norm ‘hoe te leven’….