Pa zit inmiddels al weer enige weken in Loppersum. In verzorgingstehuis Wiemersheerd om precies te zijn. En ik geloof dat hij zijn gedwongen verhuizing goed verteerd heeft. Hij geeft elk bezoek aan dik tevreden te zijn over zijn ruime appartement, met daarin zelfs een aparte slaapkamer, en de prima verzorging. Ik vond het achteraf gezien best wel een bijzondere dinsdag. Toen ik pa in zijn rode Rover mocht vervoeren van het Hippyhoes naar Wiemersheerd.
’s Morgens hadden Aukje en Marten er al zorg voor gedragen dat al pa zijn spullen in de verhuiswagen kwamen en meegeholpen om ze een nieuw plekje te geven in kamer 208 in Loppersum. Pa was zelf die morgen nog enige keren in mijn moeder haar oude kamer geweest, in 3.13 om afscheid van haar te nemen. ‘’k Gai der vandeur, doe Riena!’ Moeders stemde stilzwijgend toe. 3.13 en 3.16 zijn nu beiden leeg, net als zoveel andere kamers in de lege gangengordels. Wachtend op nieuwe bewoners die hopelijk ooit hun intrek in het mooie gebouw gaan nemen…..
Het was een klein comité die pa die middag voor het laatst uitzwaaide. De weinige personeelsleden die er nog waren en een enkele vrijwilliger wensten pa alle succes toe in Loppersum. ‘Komt allemaal goud!’, hoorde ik een van hen nog zeggen. En daarna werd het Hippyhoes in de achteruitkijkspiegel steeds kleiner. Na vijf verblijfjaren werd het een lege, rode stip aan de horizon….
Het was op de laatste vrijdagmiddag in mijn vakantie toen ik aan pa vroeg of hij nog zin had om even te toeren. ‘Eem noar moe heur graf?’, vroeg hij. Dat kon geregeld worden natuurlijk. En dus tufte ik in pa zijn Rover naar Loppersum om hem op te halen. De rode Rover is al een verhaal op zich. Pa’s laatst gekochte auto in 2000. Hij wilde op 68-jarige leeftijd nog een keer een nieuwe auto hebben en hij beloonde zichzelf rond zijn verjaardag met een prachtig cadeau. Als passende beloning na een werkzaam leven die hem vooral met zijn kruidenierswinkel in Westerwijtwerd geen windeieren had gelegd…
De Rover werd na gebruik altijd netjes opgeborgen in de garage aan de G.A.-straat. Waar het in de loop der jaren steeds moeilijker werd om hem er weer uit te rijden. Met als gevolg diverse krassen en deuken aan de rechtervoorkant die vaak als laatste uit de garage kwam, daarbij een gedeelte van de deursluitpost meenemend. Zelf toverde ik na een iets te krappe bocht op Toornwerd ook nog eens een enorme gleuf in de rechtervoordeur. Die deur leek vervolgens net op een spaarpotje waarin geld gedoneerd kon worden voor de reparatie…..
Afijn, doet niets. De auto rijdt nog steeds en ik pikte pa die middag op uit het verzorgingstehuis. Het was drukkend warm dus de jas kon thuisblijven. Wel ging de onlosmakelijk met pa verbonden pet mee en verdween de rollator in de kofferbak. Niet veel later tuften we via Westeremden naar Huizinge maar in plaats van linksaf na de bult, stuurde ik de auto naar rechts Oosterburen in. Even weer langs de boeren Bos en Anema. Ook bij de overige boeren gonsde het van de activiteiten. Een prachtig gezicht. Even zat pa in gedachten weer op zijn fiets voor een ouderwets rondje in de vroege ochtenduren vlak voor zijn eerste bakje koffie.
De nieuwe ontwikkelingen in Middelstum werden in ogenschouw genomen en daarna bereikten we de eindbestemming van deze reis. De rollater werd uit de kofferbak gehaald en even later kuierden we over de zeer goed verzorgde begraafplaats op weg naar moe. Waar we stil bleven staan bij de rode grafsteen van het dubbel graf. Zou pa iets met rood hebben, de kleur van nooit verdwijnende liefde? Moe’s dagen op aarde staan nog steeds keurig vermeld op de zerk. Daaronder twee ringen met het getal 61 erbij. En daaronder pa zijn naam waarvan de begindatum wel bekend is maar de houdbaarheidsdatum nog in het ongewisse hangt.
Dat moet toch best wel een rare gewaarwording zijn elke keer. Ik kan mij voorstellen dat hij dan zoiets heeft van ‘hoe lang heb ik nog?’ Maar misschien is het ook wel een grote troost dat hij ooit weer herenigd wordt met zijn echtgenoot. Dat ze weer naast elkaar komen te liggen zoals ze dat in 59 jaren van hun 61 jarig echtverbond hebben gedaan. Want de laatste twee jaren hadden ze in Hippyhoes immers elk een kamer. ‘We zijn gescheiden van tafel en bed’, wist moeders dan half gevat maar met een ietwat trieste ondertoon te melden….
‘Magst mie wel weer noar hoes breng’n’, zei pa. En dat huis staat tegenwoordig in Loppersum. ‘Redden joe het verder?’, vroeg ik hem toen ik pa voor de ingang van Wiemersheerd afgezet had. Dat antwoord kwam er niet. Voorzichtig schuifelde hij naar de lift. Op weg naar kamer 208. Wellicht met een hart vol smart en weemoed. Misschien zag hij boven zijn rode Rover nog net de hoek omslaan, terug naar Middelstum. Hij wel, heeft hij misschien wel gedacht…..