Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben vernoemd naar mijn opoe. Mijn volledige naam luidt Berendina Hulsinga-Elzes maar iedereen kent mij als Dinie Hulsinga. Ik ben geboren op 21 mei 1951 in Zandeweer. Als middelste telg uit een arbeidersgezin dat uit vijf personen bestond. Ik heb een vijf jaar oudere broer en een zus die een jaar jonger is. Mijn vader werkte vroeger in de zomermaanden op de combine bij Hamminga in Uithuizen en hield zich ’s winters bezig met spruiten telen. Moeder runde het huishouden en was ’s morgens vaak aan het werk bij Kwekerij Wieringa in Zandeweer. Maar wanneer we thuiskwamen van school, was ze er altijd.
Ik ben geboren aan de Hoofdstraat maar toen ik vijf was, verhuisden we naar Frederiksoord om vervolgens nog een poosje aan de Noorderweg te hebben gewoond. Mijn partner, een Fries van oorsprong, werkte in Usquert en hier hebben we ons na ons huwelijk gezamenlijk gesetteld. Aanvankelijk aan de Kiewietstraat maar we verhuisden al snel naar de Pieter Hutstraat. Inmiddels wonen we al weer 34 jaar met heel veel plezier aan de Provincialeweg met een prachtig uitzicht op de landerijen.
De aankoop was overigens in een halve dag beklonken. Het huis stond ’s middags in de krant als te koop vermeld en nog diezelfde avond ging mijn man met een bevriende notarisklerk naar Jaap Nienhuis, die de verkoop begeleidde, want we wisten dat er meer gegadigden waren. ‘’t Hoes is verkocht!’, aldus mijn man tegen Jopke en dat bleek enige momenten later ook inderdaad het geval te zijn…..
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 23 juli 1971 getrouwd met Jan Hulsinga. Toen ik hem leerde kennen, was hij verloofd. In mijn puberjaren kwam ik namelijk vaak bij hem thuis want zijn zusje was een vriendin van mij. Ik vond hem aanvankelijk een oude, eigenwijze vent. Hij vond mij toen ongetwijfeld een aanstellerige pubermeid. Jan is namelijk zes jaar ouder dan ik.
Op 3 augustus 1968 kwamen we elkaar weer tegen op de ‘Oethoester Kermis’. Jan zijn verloving was inmiddels verbroken en we raakten aan de praat. Hij vroeg of hij mij naar huis mocht brengen. Toen ik er achter kwam, dat hij inmiddels een auto had, stemde ik hiermee in. Een dag later zijn we met zijn tweeën naar Zuidlaren gegaan en daar dansten we vrolijk verder. Sinds die tijd zijn we onafscheidelijk.
Drie jaar nadat de vonk oversloeg, zijn we getrouwd. Dit huwelijk schonk ons twee zoons. In 1973 is Elze Jan geboren. Hij heeft in Bergschenhoek, vlakbij Rotterdam gelegen, een eigen bedrijf. Samen met zijn vrouw Sylvia, die in het bedrijf van haar broer werkt, hebben ze een zoon van zeventien. In 1977 kwam Martijn op de wereld. Hij woont samen met Sabine in Winsum. Martijn werkt bij de beroepsbrandweer in Groningen en Sabine in de verpleging. Zij hebben twee dochters van twaalf en vijftien jaar oud. We hebben vroeger regelmatig en met veel plezier opgepast op onze kleinkinderen en gingen hiervoor zelfs regelmatig naar Bergschenhoek.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Zandeweer afgerond te hebben, ging ik naar de huishoudschool in Warffum. Ik zou eigenlijk door gaan leren richting de kinderverpleging maar je had in die tijd van die recruiters die leerlingen probeerden te werven voor verschillende bedrijven. Ik kreeg de vraag of ik niet bij Prenatal in Groningen wilde werken, als verkoopster in een babyzaak. Na een uurtje met mijn moeder in de winkel rondgekeken te hebben was ik om. De daaropvolgende vijf, zes jaar verkocht ik met veel plezier babyspulletjes.
Dit ben ik blijven doen tot de kinderen kwamen. Toen Martijn naar de middelbare school ging, besloot ik weer te gaan werken. In het jaar hieraan voorafgaand had ik al met succes een administratieve opleiding van een jaar gevolgd. Ik kon vervolgens een kantoorbaan krijgen maar binnen twee weken kwam ik tot de conclusie dat de hele dag op zo’n kantoortje zitten niets voor mij was. Er diende zich in Groningen een nieuwe babyzaak aan, Gardo Groningen genaamd. Zij zaten op het terrein waar tegenwoordig Vesta Meubelplein zit.
Bij Gardo werkten ze met computers en daar had in die tijd nog lang niet elke verkoopmedewerkster verstand van. Tijdens mijn opleiding leerde ik hier wel mee werken. Dat gaf mij direct een voorsprong op de andere medewerkers waardoor ik mij naast de verkoop ook bezig mocht houden met de inkoop van babyspulletjes maar ook met allerhande kassawerkzaamheden. Eigenlijk was ik een soort van bedrijfsleider maar voor die functie had ik alle dagen aan het werk gemoeten en ik wilde juist graag tijd vrijmaken voor de kleinkinderen. Al met al was het voor mij een geweldige baan die ik bijna twintig jaar met veel plezier heb ingevuld.
In mijn laatste werkzame jaar ontstond er steeds meer stress onder het personeel omdat er sprake was dat de winkel dicht zou gaan. Jan is op zijn 59e al met werken gestopt, na 42 jaar voor de rijksoverheid te hebben gewerkt waarvan 33 jaar op gemeentelijk niveau in de weg- en waterbouw, en was dus al een tijdje thuis. Door een AOW toeslag waar Jan gebruik van kon maken, werd het voor mij aantrekkelijker om te stoppen met werken. We konden ons wel redden financieel. Ik was eerder al een dag minder gaan werken en een jaar nadat ik gestopt ben, sloot Gardo haar winkeldeuren.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In 2010 was ik er dus klaar mee. Van een zwart gat was zeker geen sprake, we hadden nu nog meer tijd om op onze kleinkinderen te passen, ik was mantelzorgster van mijn moeder en we trokken er ook regelmatig met onze caravan op uit. Maar ook thuis was het genieten, zeker ook door onze mooie tuin die ik onder mijn hoede had. We fietsten en wandelden veel in die tijd en ik mag ook heel graag lezen.
In mijn jongere jaren heb ik jarenlang op toneel gezeten, bij KNA in Usquert. Kunst Na Arbeid, daar stond deze afkorting voor. Hierdoor werd ik zelfs geselecteerd voor de Voorziening in Groningen die jaarlijks dertig keer optrad op locaties door heel Nederland. Toen ik er achter kwam dat je ook ’s weekends moest repeteren, heb ik hiervoor bedankt maar de nominatie was natuurlijk wel heel eervol. Al met al heb ik zo’n vijftien jaar op toneel gezeten.
Ik ben ook drie jaar secretaris geweest bij de Vrouwen van Nu Usquert. Door omstandigheden is hier vorig jaar een eind aan gekomen, hierover later meer.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Allereerst de geijkte zaken in het leven zoals ons huwelijk en de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. Dat onze jongens zich prima hebben ontwikkeld en goed terecht zijn gekomen doet je als ouder goed hoor. Wat ook een heel mooie herinnering is, dat we met ons hele gezin plus aanhang in het jaar dat ik vijftig werd naar de Dominicaanse Republiek zijn geweest. Een heel actieve vakantie vol met excursies en sportieve uitstapjes waar nu nog over wordt gepraat.
En wat te denken van ons prachtig stulpje hier. Als de weersomstandigheden meezitten dan kunnen we zelfs het ‘cruiseschip’ in Groningen zien liggen.
En de dieptepunten?
Vorig jaar was een heel zwaar jaar voor ons. Ik moest regelmatig hoesten en ervoer ook de nodige prikkels in mijn hoofd. Hiervoor werd ik doorgestuurd naar een neuroloog maar die kon niets vinden. Wel werd er opnieuw bloed afgenomen. Toen ik mij bij een internist moest melden, zagen we hem al zenuwachtig voor zijn kamer staan drentelen. De diagnose Ziekte van Kahler zei ons in eerste instantie helemaal niets. Toen ik het woord vervolgens in de auto terug op internet opzocht, kwam ik er pas achter dat het om kanker ging. Een kwaadaardige woekering van plasmacellen in het beenmerg waar je niet van kunt genezen. En toen stond dus voor ons beiden het leven op zijn kop.
De behandelingen waren zwaar en het kan zijn dat ik ze nogmaals moet doorstaan. Maar ik blijf heel positief, mede door heel veel lieve familieleden en vrienden om ons heen die ons steunen. ‘Hier zijn altijd mensen over de vloer’, zei onze dokter wel eens en dat is ook zo. Sommige kwamen in het begin met lood in de schoenen binnen maar omdat ik positief ingesteld ben en er goed over kan praten viel er een last van ze af.
‘Het kan altijd erger’ is een gevleugelde uitspraak van mij. Nee, ik word niet meer beter maar wat als het een van mijn kinderen of kleinkinderen was overkomen? We proberen in het nu te leven en beleven de (goede) dagen samen nog intenser dan voorheen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb genoeg mooie toneelverhalen maar die tijd is inmiddels al weer zo lang geleden. Over onze reizen heb ik inmiddels het nodige verteld. Soms gaan we dus met het hele gezin maar we zijn ook eens alleen met onze kleinkinderen op pad geweest en zaten toen vlak bij de Efteling. Dat was ook een hoogtepunt hoor.
Wat ik ook belangrijk vind om te vermelden zijn alle wandelingen die ik al ongeveer 8 jaar met mijn vier wandelvriendinnen uit Usquert één keer in de week op de woensdagmiddag maak. In het weekend maakten we soms nog langere tochten. Op dit moment kan ik al geregeld weer 6 a 8 km mee lopen. Dit is heel belangrijk in mijn leven en moet er zeker bij want het afgelopen jaar heb ik heel veel aan deze vriendinnen gehad!
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Over twee jaar word ik zeventig en zijn Jan en ik vijftig jaar getrouwd. Dat willen we graag met al onze dierbaren vieren. En ik hoop dat ik binnenkort weer mag vliegen. Niet dat we altijd van de verre reizen zijn geweest maar we willen graag nog een keer naar Kreta. Maar met zijn tweeën uitwaaien in Egmond aan Zee zoals vorig jaar was ook heel bijzonder. Jan en ik hadden diepgaande gesprekken over het leven en tijdens wandeltochten langs de zee probeerden we de zorgen weg te spoelen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Misschien had ik na de huishoudschool beter door kunnen gaan leren maar dat heb ik gecompenseerd door later nog een opleiding te volgen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat mag best wel een hoog cijfer worden, noteer maar een 8,5. Ik heb tot dusver een rijk leven gehad en we doen ook nu nog de dingen die we kunnen doen. We staan tevreden in het leven.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Leef het leven! Een uitspraak van Jan van vorig jaar waar we in het begin aan moesten wennen maar die nu vaak uitgesproken wordt. Leef in het nu, wie weet wat er morgen komt…..