Berichtje. Laat maar gaan, straks kijk ik wel even wat het is. Ping! Ping! Ping! Nou, een zekere urgentie bespeur ik nu wel een beetje. Ping! Het gaat maar door, zou het toch belangrijk zijn? Is het bijna nooit natuurlijk, maar wie weet.
Even zien, waar ligt dat ding? In mijn tas? Op de tast, met een hand aan het stuur, graai ik in mijn tas. Portemonnee, sleutels, fruit, leesbril, maar geen telefoon. Gatver, mijn hele hand onder de banaan. De inhoud van mijn tas valt op de bijrijdersstoel. Laat ook maar gaan, ik ben immers aan het rijden.
Ping! Shit waar is dat ding?! Dit wordt irritant op deze manier. Oh wacht, onder mijn tas ligt hij. Eens even kijken wie mij zo nodig heeft. Ik pak de telefoon vast, maar zie niks zonder bril. Houd hem iets verder van mij af en dan zie dat ik hem op de kop vastheb. Na een paar handelingen, geeft de telefoon haar geheimen prijs. Dertien berichtjes, ben benieuwd.
Twee zijn afkomstig van de oudergroep van het voetbalteam van mijn zoon, een afkomstig van mijn moeder. De overige tien staan in de gezinsapp. Wat is daar gaande?! Je wilt toch niet dat er iets ergs gebeurd is en dat je dan afwezig bent, net als ze je zo nodig hebben. Nog een heel gedoe zo: scrollen, duim op de juiste plek drukken, nogmaals scrollen.
M’n ogen scannen de inhoud. Niks bijzonders. Beetje geouwehoer, close-up fotootje van mijn dochters gezicht en helemaal onderaan een vraag. “Is er nog iemand thuis? Ben er over tien minuten.” Hè verdorie, nu zien ze dat ik het gelezen heb. Geen antwoord geven is wel wat onsympathiek. Omslachtig typ ik een antwoord, mijn ogen half op de weg, half op het scherm gericht. “Ik bem er over tien minutem”, de taalfouten neem ik maar voor lief en druk op ‘verstuur’.
Ping! Binnen een paar seconden stromen de berichtjes binnen. Verdorie zeg, we zien elkaar zodadelijk, denk ik. Wat kan er nu nog zo belangrijk zijn? Ik kijk toch nog even op mijn scherm. Voor mij flikkeren rode lichten. Ik gooi mijn stuur om en beland in de berm van de N46. Nog maar net kon ik hiermee een botsing voorkomen.
Mijn dochter komt nietsvermoedend thuis, haar moeder zal er weldra ook zijn. Fijn! Dan kan ze haar vertellen dat ze een voldoende heeft op wiskunde en dat de jongen, waar ze verliefd op is, haar vanmorgen verlegen groette in de gang van school. Tien minuten had mama gezegd. Ze heeft geen flauw idee dat mama nog even wilde appen in de groepsapp en dat ze nog maar net ontsnapt is aan een ongeluk, dat haar fataal had kunnen worden.
Nu is het bovenstaande gelukkig geen waargebeurd verhaal, maar het is wel een scenario waarvan ik mezelf altijd voorhoud, dat het wel degelijk in werkelijkheid kan gebeuren…of met nog ergere afloop! Mijn hemel! Dat mijn dochter dan thuiskomt en vol zit met verhalen, dat ze een voldoende heeft gehaald, bijvoorbeeld op wiskunde. Of dat die jongen waar ze nu al een tijdje verliefd op is, vanmorgen ‘hoi’ tegen haar heeft gezegd.
Hoe vaak lees ik ze thuis toch de les? “Leg die telefoon weg tijdens het eten”! “Niks ervan, als je huiswerk maakt, blijft je telefoon beneden!” Maar wat mama zelf doet is eigenlijk nog veel erger. Echt dom ben ik niet, heel onverantwoordelijk zou ik mezelf ook niet niet noemen. Ja, toen ik twintig was misschien en ervoor, maar nu zeker niet meer. Dus dit gedrag van mezelf irriteert mij mateloos.
Nou zal ik de laatste zijn die zichzelf wil schoonpraten, door naar anderen te wijzen, maar ik ben helaas lang niet de enige die dit doet. En dat maakt mij er niet geruster op. Gelukkig kom ik ongeschonden thuis, luister naar de verhalen van mijn kinderen, ruim de boel een beetje op en begin alvast aan de avondmaaltijd.
“Huiswerk maken jongens, kom op!” “Telefoons blijven beneden. Huiswerk maak je niet met je telefoon ernaast. Hup, hup, naar boven jullie!” In de keuken keert de rust weer en terwijl ik in een pannetje roer, denk ik nog even terug aan mijn autorit van vanmiddag. Ping! Welja, stoor mij gerust tijdens het koken. Het is manlief. Maar hij zit nu toch in de auto op de terugweg van zijn werk? Zit die kerel nou ook al te appen in de auto?!
“Niet appen en rijden tegelijk!”, schrijf ik terug. Ping! “Ik praat pas met je als je thuis bent! Ping! Boze smiley er achteraan, ziezo. Vanaf nu gaan we het helemaal anders doen hier in dit gezin. Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Hopelijk volgt de rest snel……