Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ben Grit is de naam en ik ben geboren op 1 januari 1947 in Groningen, in de Zeeheldenbuurt. Als middelste telg uit een middenstandsgezin van drie kinderen. Mijn vader was vertegenwoordiger in de bijzondere combinatie zoetwaren en verfartikelen. Op latere leeftijd kwam hij middels een vacature in De Telegraaf zelfs nog in Utrecht terecht als vertegenwoordiger. Hij beleefde er met de opkomst van de bouwmarkten gouden jaren.
Toen ik negen was, verhuisden we naar het Van Brakelplein in Groningen. Na getrouwd te zijn, ging ik met mijn vrouw in een bovenwoning op hetzelfde plein wonen. Toen de kinderen kwamen, moesten we op zoek naar een eigen woning. Haren was te duur, Bedum prima te doen. We zijn in 1975 aan De Lijnbaan gaan wonen en er nooit meer weg gegaan. Deze huizen waren toen net gebouwd. Bedum bevalt ons prima, ik voel me er ook qua sociaal leven en het vrijwilligerswerk helemaal thuis.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 26 augustus 1970 getrouwd met Barry, volgend jaar hopen we ons vijftig jarig huwelijksjubileum te vieren. Ik kende haar al langer via de kerk maar ze had destijds nog een andere vriend. Toen dat uit ging, hadden we elkaar snel gevonden.
Het huwelijk heeft ons drie kinderen geschonken. Bram is met zijn 47 jaar de oudste, hij woont sinds kort weer in Groningen en werkt bij opticien Woldringh in de Herestraat. Manfred is 45 jaar, hij woont in Onderdendam en is onderwijzer. Mariëlle tenslotte is 40 en woont in het Gelderse Haaften, ze is verpleegkundige. We zijn in het rijke bezit van zes kleinkinderen, in leeftijd variërend van drie tot bijna twintig jaar oud. Vroeger hebben we vaak op de oudste kleinkinderen gepast, nu nog regelmatig op de jongsten.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Groningen volgde de ULO. Dat ging met horten en stoten en ik ben op mijn 15e zonder diploma van school gegaan. Mijn vader vond dat ik toch een diploma moest gaan halen en dus volgde een drukke tijd. Ik ging zes dagen per week bij de AH aan het werk en moest ook nog twee avonden naar school waardoor ik uiteindelijk mijn middenstandsdiploma wist te halen. De AH-winkel was een kleine vestiging waar bijvoorbeeld nog suikerbalen van 50 kilogram leeggeschept moesten worden in zakjes van een kilo. Een leuke tijd maar ik wilde graag wat meer de handel in.
Dat lukte na twee jaar bij kledingzaak Mulder in de Nieuwe Ebbingestraat waar ik al met al zes jaar gewerkt hebt. Tussendoor ben ik ook nog in militaire dienst geweest en heb ik meegeholpen met de verbouw van Mulder zijn zomerwoning in Midlaren. Daarna heb ik nog een tijdje bij een groothandel in kleding aan de Westerhaven gewerkt maar daar ben ik in 1970 weggegaan. Vervolgens belandde ik met Barry, na ons trouwen, bij een sportzaak in Haren. Ik werd er bedrijfsleider, Barry was verkoopster. Hier kwam een eind aan toen de kinderen kwamen.
Ik ben vervolgens vertegenwoordiger geworden bij een schoenengroothandel in Groningen. Dat beviel prima. De zaken gingen goed en ik was altijd bij de weg, wat geen probleem was want ik mocht graag autorijden. Ik kwam ook wel op beurzen en raakte op een dag in gesprek met een schoenenfabrikant uit Waalwijk. Hij wilde mij graag in dienst hebben en dus werd ik zijn noordelijke vertegenwoordiger in heren- en kinderschoenen.
In 1981 hebben mijn vrouw en ik een pandje aan het Boterdiep in Bedum gehuurd waar wij vervolgens onder de naam Pedi-shop schoenen gingen verkopen. Dit ging zo goed dat we na een jaar verhuisd zijn naar de Grotestraat. Barry stond regelmatig in de winkel en ik werkte ook nog steeds als vertegenwoordiger voor het bedrijf in Waalwijk. In 1984 ben ik zelfstandig ondernemer geworden waarna ik vanaf 1986 voor verschillende opdrachtgevers schoenen ging verkopen.
Een opdrachtgever in Brabant wilde liever dat ik fulltime bij hem in loondienst kwam te werken en bood mij een mooi salaris aan. In 1992 hebben we onze winkel dan ook van de hand gedaan. Vervolgens werd ik echter ontslagen waarna een moeilijke tijd aanbrak, financieel gezien. Gelukkig kon ik vervolgens bij een groothandel in Groningen aan de slag die schoenen verkocht. In 1993 haalde ik mijn vrachtwagenrijbewijs, in 1999 ging de groothandel failliet.
Ik heb mij toen ingeschreven bij een uitzendbureau en kon vervolgens als chauffeur bij een broodfabriek in Sappemeer aan de slag om brood rond te brengen bij supermarkten. Wat inhield dat ik vaak al om 04.00 uur aan de rit was tot een uurtje of 12.00. Na een half jaartje volgde een zeer interessante baan bij een bedrijf dat hulptransporten verzorgde en daarnaast ook diplomaten verhuisde. In een half jaar tijd ben ik wel in vijftien Europese landen geweest met mijn truck. Helaas kon ik heel slecht opschieten met de vrouw van de baas die planner was en altijd wel iets vond wat niet goed gegaan was.
Vandaar dat ik in 2000 de overstap maakte naar de firma Van Smeden in Roden. Eerst draaide ik diensten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat maar toen volgde het aanbod om de hele werkweek naar het buitenland te rijden. Dit was heel afwisselend werk wat ik tot 2009 met veel plezier gedaan heb. Toen het bedrijf tijdens de economische crisis failliet ging, was ik een van de zes mensen die mee kon naar Koopmans in Noordhorn. Hier kon ik in 2010 met een goede regeling met prepensioen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Dat was voor mij geen probleem want ik ging jaarlijks al enige keren naar Roemenië om daar hulp te verrichten. Iets wat begin jaren negentig is ontstaan toen we een nieuwe dominee uit Ridderkerk kregen en hij gevraagd werd of Bedum ook mee wilde helpen in Roemenië. In het begin van de jaren negentig gingen we drie keer per jaar met busjes die kant op, later werd dit een jaarlijkse bezoek met de vrachtwagen.
We begonnen met structurele hulp in vier Roemeense dorpjes en startten in Bedum ook allerlei acties om geld in te zamelen. Voor de restauratie van een kerkje in een van de dorpjes was bijvoorbeeld een ton nodig en dat geld hebben we inderdaad bijeen weten te verkrijgen. Er kwam zoveel binnen dat we ook de pastorie nog aan hebben kunnen pakken.
Nog steeds ga ik drie keer per jaar met een vrachtwagen die kant op. Volgende week – 20 maart 2019 – ga ik er ook weer heen met voedsel en kleding. We zijn het hele jaar druk met het inzamelen van kleding en in deze contreien is menigeen aan het breien geslagen om op deze manier een bijdrage te leveren.
Tegenwoordig richt de hulpverlening zich voornamelijk op de Roma, de zigeunerbevolking dus. In 2017 is er een hele grote actie geweest en ging ik zeven keer die kant op. Het is ons, mede met behulp van enige gulle Bedumer ondernemers, gelukt om middels acht prefab huisjes, hier al grotendeels in elkaar gezet, een aantal gezinnen nieuw onderdak te verschaffen. Een prachtig project inderdaad.
Onlangs hebben we nog een grote kas gemaakt waarin de Roma hun eigen voedsel kunnen verbouwen. Met een vriend, de dominee die zich ook met dit vrijwilligerswerk bezighield, heb ik het Hongaars leren schrijven en spreken en daarmee weet ik mij nog steeds goed te redden in het gebied. De hulpverlening strekt zich uit over bijna heel Roemenië en inmiddels kan ik ook zonder navigatie de weg aardig vinden in dit prachtige land. Heel dankbaar werk om te doen. Verder deed ik als ouderling, diaken of commissielid al jarenlang vrijwilligerswerk voor de vrijgemaakte kerk hier in Bedum.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik Barry ontmoet heb, we passen heel goed bij elkaar en hebben veel samengewerkt. Ook vindt ze het prima dat ik regelmatig de hort op ben. Zo ga ik volgende week dus weer tien dagen naar Roemenië. De geboorte van de kinderen en kleinkinderen zijn uiteraard ook hoogtepunten, de onderlinge verhoudingen zijn prima. Ik kijk met veel plezier terug op mijn werkverleden en vind het een voorrecht dat ik andere mensen mag helpen. Zo heb ik bijvoorbeeld ook de nodige vrijwilligerswerk gedaan met mensen met een beperking.
En de dieptepunten?
Het overlijden van dierbaren. En ik ben in 1997 betrokken geweest bij een groot verkeersongeval bij Badhoevedorp waar tijdens een dichte mist in totaal 150 voertuigen op elkaar gereden zijn. Een hoogtepunt was vervolgens wel weer dat ik deze chaos overleefd heb, ondanks het feit dat mijn auto total loss was. De chauffeur die achter mij reed heeft het bijvoorbeeld niet gered.
Ik hoor nog steeds het geluid van auto’s die tegen de vangrails klapten. Zelf heb ik het gelukkig vrij goed van mij af kunnen zetten. Toen ik die avond thuis kwam, kon ik op een verjaardag van de overbuurman mijn verhaal kwijt en ik heb het ook van mij af kunnen schrijven.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Wanneer je zoveel bij de weg bent, maak je uiteraard het nodige mee. Zo moest ik eens stenen laden in Antwerpen. Tot mijn verbazing ging het maar om twee stenen maar wel met een totale gewicht van 36 ton. Ik mocht eigenlijk, inclusief mijn eigen vrachtwagen van 16 ton, maar 44 ton vervoeren maar volgens de mensen daar hoefde ik mij geen zorgen te maken. Op de vrachtbrieven stond dan ook keurig vermeld dat de ‘rotsblokken’ in totaal 28 ton wogen….. Het totale gewicht was echter 52 ton.
Je maakt inderdaad wat mee in het buitenland. Zo klapte op een Duitse snelweg bijvoorbeeld een auto vol op mijn vrachtwagen, ik denk dat hij wel bijna 200 kilometer per uur op de teller had. Ik heb hem dan ook nooit gezien en kon er ook niets aan doen. Maar als je in Duitsland als vrachtwagenchauffeur een ongeluk hebt, moet je sowieso een boete betalen, heel krom eigenlijk. De zaak is nog voor de rechtbank geweest en ik heb mijn eigen verdediging gevoerd. De rechter was het helemaal met mij eens maar toch moest ik dus die boete betalen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Veel reizen met de camper, samen met Barry. Zij is niet echt een vakantieganger, zelf mag ik graag lange afstanden rijden. Wie weet ga ik ook nog wel eens naar Albanië en Kosovo terug.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Dat ik af en toe wel eens te ver voor de troepen uit loop. Dan heb ik in al mijn enthousiasme al allerlei beslissingen genomen waardoor ik dan later de andere vrijwilligers nog moet zien te enthousiasmeren om mee te helpen. Maar ik mag graag organiseren en ben ook een echte regelaar….
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Wel een negen, denk ik. Het geloof speelt een belangrijke rol in mijn leven. ‘Ik ken God en Hij kent mij’. De omgang met andere mensen vind ik een voorrecht, hoewel ik ook heel goed alleen kan zijn.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik mag graag meepraten over allerlei onderwerpen. Zo is onlangs onze straat aangepakt en door mee te discussiëren is het ons als bewoners gelukt om ook onze eigen voorkeuren in de plannen verwerkt te krijgen. En ik maak de mensen graag nog attent op onze Facebookpagina die allerlei informatie biedt over de hulp in Roemenië. Een linkverwijzing naar deze pagina zou niet verkeerd zijn: Facebookpagina Hulp aan Roemenië. Wilt u een gift geven, heel graag! Het bankrekeningnummer waarop u kunt doneren is NL76 RABO 0170 0256 83 t.a.v. RO.NL Bedum (ANBI gerechtigd).