Het kan soms raar lopen in een mensenleven. Van een zeker bestaan (is mij gebleken), naar een onzekere toekomst, is soms maar een kleine stap. En zelfs nog minder dan een kleine stap, een kort uitgesproken zin: “het heeft niets te maken met je functioneren, maar je functie wordt vanwege een grote bezuinigingsronde boventallig verklaard”. Gelukkig heb je in ons land dan nog een sociaal vangnet. Het is niet zo dat je direct naar de bodem van je nieuwe bestaan afdaalt. Maar ik overdrijf niet, slechts drie dagen voordat mijn ww uitkering en mijn bovenwettelijke uitkering (vanwege mijn vele dienstjaren en afgesproken in een “sociaal plan”) zouden stoppen kwam IEDERZ via uitzendbureau Randstad op mijn pad.
Het lot (dubbele betekenis?) had bepaald dat ik misschien in aanmerking kwam voor een vacature bij een instantie die in de volksmond bekend staat als sociale werkplaats. Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek en tot mijn grote vreugde en opluchting werd ik de dag erop al gebeld. Men wilde het wel met mij proberen. Begrijpelijk en terecht dat er nog enige reservering was. Op 20 maart in 2018, het was een dinsdag, begon mijn eerste dag als werkleider bij een afdeling Inpak van IEDERZ, de sociaal werkplaats van de gemeente Groningen.
Van sociale werkplaats was IEDERZ inmiddels al verworden tot een instelling voor maatschappelijke participatie. Kortom, een werkplek waar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt toch loonvormende werkzaamheden kunnen verrichten. Ik geloof overigens niet dat de medewerkers hun activiteiten zo zouden omschrijven. Al gauw bleek dat ik leiding zou gaan geven aan een afdeling met 60 (!!) medewerkers en 3 begeleiders. Deze afdeling is verantwoordelijk voor het tijdig leveren van luiers die worden omgepakt en herpakt voor een grote klant in Hoogezand.
En dat is nu juist het spanningsveld waar ik en mijn medewerkers ons elke dag in bevinden. Aan de ene kant een productie eis (we werken voor echte klanten, waar we ook echt geld mee verdienen) en aan de andere kant medewerkers die allemaal zo hun beperkingen hebben. Maar het spanningsveld en de veelzijdigheid daarvan maakt het werk voor mij juist zo aantrekkelijk. Meer nog dan de veelzijdigheid maken de mensen met wie ik werk, van iedere dag een feestje. Door hun echtheid en oprechtheid kan ik wel stellen dat ik mijn droombaan eindelijk heb gevonden.
Oh nee, het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Zeker niet. Maar geen dag is hetzelfde. Er gebeurd altijd wel iets onverwachts. Neem nu bijvoorbeeld een gemiddelde maandag. Als ik op mijn werkplek arriveer, dan heeft er zich al bijna een rij gevormd voor mijn kantoor. Velen willen even hun verhaal kwijt van het weekeinde. En dat is meestal heel divers. Maar ook op andere dagen van de week, kom je van de ene situatie in de andere terecht. Val ik van de ene verbazing in de andere. Van een lach naar een traan in no time.
Zo kan het gebeuren dat je eerst deelgenoot wordt gemaakt van een diep verlangen tot een borstvergroting van een medewerkster die al op een leeftijd is gekomen, dat een dergelijke wens bij menigeen de wimpers zou laten fronsen. Even later vraagt een andere medewerker: “Kan ik ook vrij krijgen, want mijn poes moet zo bevallen”. Of een oude vete laait opeens weer (vaak in de relationele sfeer) op en moet je je letterlijk tussen de kemphanen werpen om de zaak weer te sussen. Na een stevig gesprek en het dreigement van een officiële rapportage van het incident, wordt de vrede (voorlopig) weer getekend.
Ook gebeurd het dat al wat oudere medewerkers alsnog besluiten om hun leesvaardigheid en/of schrijfvaardigheid naar een hoger plan te tillen (soms vanaf het nulpunt). Of er wordt mij verteld dat er vlekjes zijn geconstateerd bij een onderzoek in het ziekenhuis. Dat zijn de momenten die er toe doen voor mij. Mensen steunen bij hun verdriet. Mensen helpen bij het ontdekken wat ze wel kunnen of wat ze nog willen leren. Het versterken van hun zelfvertrouwen, hun motiveren om zich zelf verder te ontwikkelen. Ook om ze werkzaamheden te laten verrichten die ondanks de beperkingen haalbaar zijn. Kortom, mensen zich lekker te laten voelen in hun werk, maar ook buiten het werk. Ze faciliteren en begeleiden in hun persoonlijke ontwikkeling.
Hoe anders was dat bij eerdere werkgevers, tijdens mijn broodbanen. Nu geen geheime agenda’s, akkoordjes op de gang afgesloten, verschuivende belangen en daardoor verschuivende relaties. Geen haantjesgedrag of strikte hiërarchie. Een leidinggevende die koste wat kost de baas wil zijn. Het was even een vervelende tijd voor mij en zeker voor mijn vrouw Saskia en onze kinderen, de periode van geenbaan. Maar achteraf was het zeker de moeite waard. Want uiteindelijk heeft het mij mijn droombaan opgeleverd!! Inmiddels heb in een aanstelling voor 2019 met de intentie om definitief te mogen blijven. “Ik zou niets liever willen”!