Het is de maandagmorgen van week 51 al weer wanneer ik dit verhaaltje wegtik. De woelige en donkere dagen voor kerst. Ergens denk ik dat een gebrek aan (zon)licht mijn psyche ietwat onrustig maakt. Rond half negen begint er weer wat zicht te komen in de straat, een zicht die rond vier uur ’s middags al weer verdwijnt. Gelukkig brandt de kerstboom de hele dag door zijn feest- en kerstverlichting. De sneeuw van gisteren deed ook wel iets. Mijn vrolijke viervoeter Dusty wist niet wat hij er aan had wanneer ik hem weer een lading sneeuw toe schopte of gooide. Blaffen, janken en maar rennen. En happen naar iets dat maar zo uiteenspatte. Raar spul hoor. Rare hond ook trouwens, hij heeft veel van zijn baasje.
Woelige dagen ook. Dagen waarbij de gemeente er op uit trekt om ons iets duidelijk te maken over de versterkingen. Ware het niet dat er maar weinig uit te leggen valt. Zou er nog iemand zijn die het wel begrijpt? Volgens mij is Wiebes de regie helemaal kwijt. Hoe moet het in vredesnaam verder? Mijn gemoedsrust wordt ook hier niet rustiger van. Ook niet van de berichten dat de ijshoeveelheid bij de Polen in rap tempo afneemt. Lukt het ons nog om over een jaartje of dertig droge voeten te houden? Of vormen al die klimaatveranderingen een enorme bedreiging? Rond 2050 lopen we hier overigens met zijn tien miljard rond. Dat is toch niet te bevatten? Zoveel mensen die vechten voor hun eigen welzijn en welvaart….
Het was me het jaartje wel weer. Een jaar die ik volgende week ongetwijfeld in alle rust bij het knisperend haardvuur zal overdenken. Het fysieke leed is nog steeds niet uit huize Koster verdreven. Daar kan ik dan wel weer van balen. Levensbedreigend is het gelukkig niet, eerder heel vervelend. Maar het kruisje is bij andere gezinnen vast vele malen zwaarder. Gewoon maar weer accepteren en er mee dealen dus.
Maakt u zich al een beetje zorgen over uw koopkracht volgend jaar? De boodschappen worden duurder, de energiebelasting neemt fors toe maar toch gaan we er in koopkracht op vooruit. Aldus ons kabinet. Eerst zien dan geloven. Maar mag ik hierover klagen? Ondernemend gezien beleefde ik dit jaar een mooie plus. Dat kon zelfs een foutefotofactuur niet om zeep helpen. Maar dat was wel even schrikken hoor. Die zag ik niet aankomen toen ik mijn mailbox opende.
Maar goed, vanaf vrijdag even anderhalve week in een lagere versnelling opereren is toch altijd iets om naar uit te kijken. Helemaal niets meer doen is er niet bij hoor. Alleen ga ik niet op interviewpad. Maar er is altijd ruimte voor mooie gastcolumns en positief adverteerdersnieuws. Daar wil ik graag enige nieuwsflitsen aan wijden. Wanneer we afgelopen zaterdag van SV Onderdendam hadden gewonnen dan was ik misschien wel in een jubelstemming geweest. Maar we verloren met 3-5 dus daar wil ik ook niet te veel zinnen meer over schrijven. Maar de jaarvergadering van ijsvereniging ‘De Schaats’ was met tachtig bezoekers wel een succes. Een mooie en gezellige avond zo vlak voor kerst, dat is nooit verkeerd.
Waarbij er nog enige bezoekers pontificaal voor onze wethouder gingen staan. Die daarvan gelukkig nog wel de humor van in kon zien. De gemoederen lopen soms hoog op in het centrum van het aardbevingsgebied, dat is zeker. Of ik nog na de voorlichtingsavond ga? Ik denk dat ik toch kies voor eens dansdemo van de jongste. Die op deze manier haar kerstvakantie inwijdt. Dat zal ook wel tot spanningen leiden maar dan meer van de zenuwen. Of toch maar naar Vita? Het zijn roerige tijden mensen….
Dat merk ik ook aan het klaverjassen met de vriendenclub. Vorig jaar nog eerste, nu steven ik af op de rode lantaarn. Waarbij het alle schijn heeft dat mijn buurman zich voor het eerst in zijn leven tot winnaar mag kronen. Dat past perfect in dit jaar. Perfect ook in de woelige tijden waarin we ons begeven. Tijden waarin niets vanzelfsprekend meer is.
Laten we ondanks alles toch alstublieft lief zijn en blijven voor elkaar. Niet alleen in aanloop naar de kerst maar zeker ook er na. Gelukkig worden dan de dagen snel weer wat langer. 2019 lonkt en heeft ongetwijfeld weer zijn verrassingen in petto. Gelukkig liggen die nog in de toekomst verborgen. Ik wens jullie alvast een (h)eerlijke tijd toe met elkaar. En volgend jaar maar weer vol goede moed de brede schouders eronder zetten.