Eigenlijk gaat dit verhaal helemaal niet zo zeer over een plaat maar meer over een film. Wanneer je mij een pistool op het hoofd zou zetten en mij zou vragen wat de mooiste film is die ik ooit gezien heb dan zou ik zonder enige twijfel roepen: The Titanic. En dan de versie van James Cameron. Door mij zelfs twee keer in de bioscoop bezocht. De eerste keer was met een stel vrienden, eind 1997. Vanaf het begin van de film werd ik direct al deze klassieker ingezogen. Het was net alsof ik zelf op de boot zat, wetend dat hij over niet al te lange tijd naar de bliksem zou gaan.
Prachtige scènes leverde dit op, scènes die mij altijd bijgebleven zijn. Een inzoemende camera op de oude ogen van hoofdrolspeelster Rose DeWitt Bukater bijvoorbeeld waarna we via een flashback in Engeland aan boord stappen bij een van de meest prestigieuze schepen die ooit gemaakt is en die aan de kade klaarlag om uit te varen naar het beloofde land Amerika.
Gaandeweg de film werd mijn drang om een sanitaire stop te plegen echter steeds sterker. Dat feit zal ook wel door de hoeveelheid water die in de film voorkomt, ingegeven zijn. Echt, zo’n aandrang heb ik nooit weer gehad. Maar de film was zo bombastisch en spannend dat ik mijzelf geen tijd gunde om naar de WC te gaan. Ik had het immers veel te druk om mij vast te houden aan de koude spijlen van het achterdek toen het schip zich nog een keer oprichtte om vervolgens verzwolgen te worden door het ijskoude oceaanwater. En het ophouden viel al helemaal niet meer mee toen ik Jack Dawson in het koude water zag spartelen.
Maar ik heb het gered en onder het doordringend gezang van Celine Dion tijdens de aftiteling volgde enige minuten later een heerlijke ontlading. Wat een prachtige film! De Titanic was het waard om nogmaals gezien te worden. En dat merkte ik ook op tegen het meisje waar ik destijds de kriebels van kreeg. En zo kon het gebeuren dat ik driekwart jaar later nogmaals als bijrijder naar Pathé ging om de film te bekijken. Dit keer met een vrouw aan mijn zijde, voor mij destijds geen dagelijkse kost.
Waarbij je tijdens de film al kon merken dat ze er anders in stond dan ik. Dit keer hield mijn blaas zich vrij rustig maar toen de Titanic zich wederom opmaakte om naar de kelder te gaan werd het voor mijn metgezel de hoogste tijd om naar het toilet te gaan. Toegegeven, de film duurde dik drie uur en ze had er geen blaasbreuk voor over om de film aan een ruk uit te zitten. En daar valt ook iets voor te zeggen. Na die tijd gingen we nog even de stad in om een afzakkertje te nemen. Misschien hebben we de film ook nog wel even geëvalueerd.
Maar wat mij nog het meest van die avond bijgebleven is, is mijn geïrriteerde oog. Mede ingegeven door de lens die ik droeg. En zo kon het gebeuren dat het hoogtepunt van die avond het moment was dat ik die lens vanuit mijn oog in de lenzenhouder deed. Ik had mij bij dat moment inderdaad ook wat anders voorgesteld. Maar ondanks alle lief en leed, sloeg mijn hartje rustig door.
Een enkele keer hoor je het nummer nog wel eens op de radio. Of zie je mensen op de boeg van een boot hun armen spreiden om als een vogel door de lucht te zweven. Zoals Kate dat destijds op aandringen van Jack deed om een ongelooflijk vrijheidsgevoel te ervaren. Dat zijn de momenten dat ik mijzelf weer terugzie in de bioscoop.
De ogen straks gericht op het beeldscherm om maar niets te hoeven missen van de voor mij meest indrukwekkende film aller tijden. En ik was niet de enige die er zo over dacht want de film kreeg destijds maar liefst 11 Oscars om de oren. En ‘My heart will go on’ werd voor Celine Dion haar grootste hit ooit en een van de bestverkochte singels aller tijden….