Op de laatste vakantiedag in Frankrijk diende zich ineens een groot probleem aan. Ik was door mijn te lezen boeken heen. Zelfs de dikke Grisham pul was binnen twee dagen verorberd. Gelukkig had de jongste tijdens het afscheid van groep 8 nog een boek mee naar huis gekregen: ‘Achtste groepers huilen niet’. Ze had het veel te druk op de camping en van lezen kwam dus niets. Voor mij een mooie gelegenheid om het boek te pakken. Ik had hem in een ruk uit.
Dat is op zich niet zo gek want ik had de gelijknamige film een vijftal jaren geleden ook al gezien en die grijpt je bij de strot. Want iemand uit groep acht moet zich zonder zorgen bezig kunnen houden met zijn of haar te kiezen vervolgopleiding en de voorbereidingen op de eindmusical. En niet in de weer zijn met allerlei chemokuren door de gevolgen van leukemie. En hoewel je weet hoe het boek afloopt was het toch even weer slikken toen ik bij het hoofdstuk kwam waarin te lezen viel dat Akke het niet gered heeft. Het boek is overigens op ware feiten gebaseerd. Akkie is eigenlijk Anke en die zat vroeger bij de schrijver in de zesde klas….
Zo hoort het leven toch niet te zijn, bedenk ik mij! Gelukkig is dergelijke ellende mij en mijn bonuskinderen op school bespaard gebleven. Hoewel. Even schieten mijn gedachten 35 jaar terug in de tijd. Ik weet nog dat ik op het schoolplein van de Wicher Zitsemaschool aan het spelen was toen ik een lijkwagen langs zag rijden. Verslagen bleef ik de wagen nakijken. Ik had namelijk al gehoord dat een jong meisje die toen geloof ik nog op de openbare lagere school bij mij in de straat zat na een kortstondig ziekbed was overleden. Ik kende haar eigenlijk helemaal niet, alleen van naam en gezicht, maar toch…..
En dat was een verhaal dat heel veel indruk op mij gemaakt heeft. Niet alleen indruk, maar het maakte mij ook heel angstig. Volgens mij had ze een abces in haar keel waardoor het slikken en ademen steeds moeilijker ging en dat is haar uiteindelijk fataal geworden. Een verschrikkelijk verhaal inderdaad. Ik weet nog dat ik de dagen er na slecht in slaap kon komen. Ik probeerde in bed steeds te slikken en wanneer je dit aldoor probeert dan gaat dit vanzelf moeilijker. En dus kwam al snel de gedachte in mij op dat ik ook zo’n abces had.
Op den duur hield ik het niet meer uit in bed en ging naar beneden om moeder de vrouw mijn keel te laten controleren. Die drukte dan met het lepeltje uit haar kopje koffie mijn tong naar beneden om mij vervolgens gerust te stellen met de mededeling dat er niets bijzonders te zien was. Opgelucht maar toch nog niet helemaal gerustgesteld ging ik vervolgens weer naar bed. Het is zeer confronterend om op jonge leeftijd al met de dood te maken te krijgen, zelfs op afstand. Eigenlijk went het nooit…
Ik maakte mijzelf vroeger wel vaker de kop helemaal gek. Dan ging ik nadenken over de term eeuwig leven. Het leven na de dood inderdaad. Het feit dat hier nooit een eind aan zou komen stemde mij niet echt gelukkig, geloof ik. Dat is toch ook niet te bevatten? Aan alles komt toch een eind? ‘Who wants to live forever’? Plotsklaps schiet dit nummer van Queen mij weer door het hoofd. Gek eigenlijk dat door het lezen van het boek deze gedachten die ver weggestopt waren in mijn hersenpan weer naar boven komen. Alsof zich ergens diep in mijn hoofd een luikje geopend heeft….
De schoolvakanties lopen langzaam maar zeker weer ten einde. De achtste groepers van vorig jaar maken zich op voor een nieuw avontuur buiten hun vertrouwde omgeving. Uithuizen, Winsum, Warffum, misschien wel Groningen wordt hun nieuwe thuishaven. Spannend hoor. Op de lagere scholen dient zich een nieuwe lichting achtste groepers aan. Ik wens ze een prachtig schooljaar toe, vol met mooie en blijvende herinneringen……