Het kwam in een opwelling op de avond voor we naar Frankrijk af zouden reizen. Om even naar Noordpolderzijl te gaan om de zon onder te zien gaan. Iets wat ik mij al een aantal jaren voor had genomen zonder dat het er ooit van kwam. Maar nu was het zo ver dat ik op zoek ging naar de geheimen van dit plekje dat door vele Groningers als een van de mooiste plekjes van de provincie wordt gezien. Dat komt ook vaak naar voren in de vluggertjesrubriek. En nicht ‘Wad Wicht Dicht’ Inge Zwerver vindt hier de nodige inspiratie voor haar prachtige gedichten. Dat moet toch ergens vandaan komen.
U bent het wel gewend dat ik na mijn vakantie schrijf over prachtige plekjes in onze provincie. Ook dit jaar ben ik er weer in alle vroegte drie ochtenden met de fiets op uitgetrokken om het Hoogeland te zien ontwaken. Dat is prachtig hoor bij het krieken van de dag wanneer de dauw boven de velden hangt en de zon langzaam maar heel zeker in de kim opkomt. Maar dit jaar geen beschrijving van een fietstocht maar van een autorit naar de plek waar ik toch al een paar keer geweest was zonder ooit echt te begrijpen waarom mensen dit nu zo mooi vinden. Daar moest verandering in komen…..
Toen ik Usquert achter mij liet, viel het mij al op dat het druk was in de polder. Op het laatste rechte stuk weg naar de dijk, kwamen mij al drie auto’s tegemoet. Op de dijk zelf stonden ook de nodige mensen. En de volgende auto’s zag ik al onze kant oprijden. Het was dan ook een heerlijk zwoele avond met een aangenaam windje.
In het koele water waren enige kinderen aan het zwemmen. Langs de kade lagen enige boten aangemeerd en de passagiers zaten heerlijk op het dek te relaxen met een wijntje in de hand. Zij profiteerden dus volop van het feit dat de vaargeul onlangs is uitgebaggerd. Helemaal achterin de haven zaten enige jongeren met een kistje bier in het weiland. Zij genoten op hun manier van dit uniek plekje. Op de dijk ook een stel wat oudere mannen die ongetwijfeld beschouwend de toestand in de wereld aan het bespreken waren.
Ik laat het bovenop de dijk eens goed op mij inwerken en zie voor het eerst de ultieme schoonheid van het gebied. Met voor mij de Waddenzee, een uniek stukje Unesco Werelderfgoed. In de verte ontwaar ik een groot schip. Verderop liggen Schiermonnikoog, Rottumeroog, of toch –plaat, en Borkum er rustig en vredig bij. Boven mij scheren en krijsen enige zeemeeuwen in het rond, links van mij komen nieuwsgierige schapen licht blatend eens poolshoogte nemen. Het gemaal ziet er op het oog werkloos uit. In deze droge zomer valt er dan ook helemaal niets leeg te malen natuurlijk….
De zon verdwijnt steeds verder aan de horizon en wordt al kleiner. Prachtig, die rode gloed net boven het wassende water. Zou de vloed zijn hoogtepunt bereikt hebben of rukt de waterlijn nog op? Noordpolderzijl is inderdaad een uniek getijdenhaventje, volgens mij alleen te bereiken tijdens de vloed. Wanneer ik een blik naar achteren werp, zie ik de torens van Usquert en Warffum boven de Hoogelandster skyline opdoemen. Als kalme bakens in een toch onrustig gebied. Het Zielhoes ligt er vreedzaam edoch verlaten bij. Ik weet zeker dat de uitbaters een topomzet gedraaid hadden wanneer het café open was geweest.
Maar zo is het ook goed. Ik laat het geheel eens rustig op mij inwerken wanneer de schemer intreedt. Ik ervaar de nodige rust in de kop en vraag mij opeens af waarom we de dag erna zo ver weg moeten om het vakantiegevoel te ervaren. Het is dichtbij ook fantastisch toch? Zeker met dergelijke tropische temperaturen en een ongekend aantal zonuren.
Aan alles komt een eind. En dus stap ik voordat het echt donker wordt weer in de auto. Hier moet ik maar een jaarlijkse traditie van maken. Even weer vanaf dijkhoogte het werkjaar overdenken alvorens weg te gaan. Sorry Noordpolderzijl dat ik je ultieme schoonheid zo lang heb onderschat. Je bent één van de voor de toeristenmassa verborgen kunstschatten van onze provincie……