‘Ga je hier ook een column over schrijven?’ Het was een speler van VV Stedum die deze vraag aan mij stelde. Na afloop van de prachtige streekderby Middelstum-Stedum inderdaad, gespeeld tijdens een zonovergoten zaterdag in mei. Soms denk je wel eens, waar gaat het over. Over kelderamateurvoetbal inderdaad want beide ploegen spelen in de op een na onderste klasse van alle eerste teams in onze provincie. Toch leefden een kleine driehonderd toeschouwers intensief met de spelers in het veld mee….
Is voetbal misschien nog steeds de manier om de identiteit van het dorp uit te dragen? Iets wat je met trots kan vervullen? Vroeger had je zelfs kleine dorpjes die tegen elkaar ten strijde trokken. Het zou mij niet verbazen als FC Huizinge ooit tegen FC Garsthuizen gespeeld heeft, om maar eens een voorbeeld te geven. En dat dan een kleine honderd dorpsgenoten flink meeleefden met deze wedstrijd. Graag op een sportieve manier maar misschien werden er in het veld ook wel hele dorpsvetes uitgevochten….
Snel terug naar Middelstum-Stedum. Want het begin was al prachtig. Alle spelers liepen met een F-junior van de tegenpartij het veld op. Onderweg bespoten door een confettiregen, aan de overkant van het veld onthaald door fakkelwalmen in de kleuren van beide club. Na een Champions League opstelling in de middenstip werden nog snel even de handjes geschud. Inmiddels was het doel ter hoogte van de ingang weer in het wit gespoten nadat enige ‘onverlaten’ deze vrijdag van een geel-zwart tintje voorzien hadden.
Ik weet nog dat ik in de winterstop samen met twee andere oud-gedienden naar het bord keek in de kantine waar de stand in de competitie wordt bijgehouden. Middelstum 1 bungelde met zeven schrale puntjes stijf onderaan in deze klasse. Daarbij hadden de blauwhemden ook nog eens de meeste wedstrijden van alle ploegen gespeeld. We waren somber gestemd. Hoe kon dit ooit nog goed komen? ‘Door de A-junioren!’, merkte een van de beste voetballers aller tijden op de noordelijke velden toen op. En misschien ook wel door het terugtrekken van SGV, vijf competitiewedstrijden voor het eind. Middelstum had hier immers maar een puntje tegen gesprokkeld.
En nu, twee wedstrijden voor het eind van de competitie, vinden we ons terug op een achtste plaats. In de laatste elf officiële wedstrijden werden twintig punten bij elkaar gespeeld. En dan lacht het leven je als voetbalsupporter weer wat toe. En kun je met de borst vooruit door en langs ons prachtig sportcomplex lopen. De A-junioren hebben inderdaad een prachtige kwaliteitsimpuls aan de selectie toegevoegd. Hierdoor kunnen we met het nodige vertrouwen uitkijken naar het nieuwe seizoen. Er vanuit gaande dat we nacompetitie ontlopen maar daar gaan we stiekem maar even vanuit….
Wonderen bestaan dus. Dat dacht ik vorige week zondag ook toen hond Dusty van een waterschuwe hond in een waterrat veranderde. Enthousiast sprong hij achter elke stok aan die ik in het vennetje in het Middelstumer bos gooide. Terwijl hij voorheen zijn poten strak in het zand zette wanneer ik hem naar het water duwde. Labradors zijn doorgaans echte waterratten maar Dusty reageerde voorheen als een volslagen idioot. En dan is het mooi om te zien dat hij nu zelfs de vijver overzwemt.
Minder mooi om te zien was het moment dat hij zich aan een kip vergreep. Hij dacht vast met een speeltje te maken te hebben en weigerde aanvankelijk om haar los te laten. De veren vlogen dan ook in het rond. Dat was thuis immers ook altijd zo’n mooi spelletje. Bal in de mond en de baas maar proberen om het speeltje uit zijn muil te trekken. ‘Maar dat is een dood object sukkel!’ En dat moet hij zich op den duur ook gerealiseerd hebben toen zowel de kippenbaas als zijn eigen baas keihard los riepen…..
En zo kijk ik ineens met heel andere ogen naar mijn speelkameraadje. Blij verrast dat ie zo ineens kon zwemmen maar onaangenaam verrast door andere trekjes hoewel ik nog steeds zeker weet dat ie zich van geen kwaad bewust is. Maar hiermee heeft hij zijn eigen vrijheid danig verspeeld. Gelukkig overleefde de kip de aanslag, die toonde net zo’n veerkracht als onze eigen VV.
Wonderen bestaan dus, bedacht ik mij toen ik tijdens de Hemelvaartsmarkt boven op de Ainrummer toren de schoonheid van de omgeving waarin ik woon bewonderde. En ik ga van dezelfde veerkracht uit als hierboven eerder beschreven voor dit prachtig gebied. Dan keert de rust uiteindelijk vanzelf weer. Maar wat zijn er dan wat stofwolken opgewaaid…..