Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Annie Klaver-Wiltjer. Ik ben geboren op 17 februari 1948 in de Schoolstraat in Middelstum. In een huisje dat iets naar achteren stond maar inmiddels al lang afgebroken is. Ik was kind nummer vier uit een arbeidersgezin dat in totaal uit twaalf personen bestond. Mijn vader heeft jarenlang bij boer Doornbos gewerkt achter in Oosterburen. Aan het eind van zijn werkzaam leven heeft hij nog een tijdje in het kabelgraven gewerkt.
Toen ik twee jaar was, verhuisde ons gezin naar de 2e BE-Dwarsweg. Een heel gezellige straat met veel jonge gezinnen. Op mijn negentiende heb ik nog een half jaar in de Akkerstraat gewoond. Na getrouwd te zijn, verhuisden we naar de Hemonystraat. Hier hebben we een mooie tijd beleefd en onze kinderen zijn er geboren en getogen. Het was sowieso een straat met veel jonge aanwas, samen hebben we het nodige lief en leed gedeeld. Daarna volgde een redelijk korte tussenstop naar de Coendersweg 52 en inmiddels wonen we al weer dertig jaar met heel veel plezier op nummer 36.
Wat is uw burgerlijke staat?
Toen ik vijftien jaar was, leerde ik Jaap Klaver kennen. Jaap is geboren in Friesland, in Sexbierum nog wel. Iets wat hij nog altijd met trots verkondigt. Toen zijn ouders de beheerders werden van Vita Nova, kwam hij in Middelstum wonen. Jaap is bijna vijf jaar ouder dan ik. Vroeger was hij een stoere vent die ook nog eens op een grote motor reed. Tijdens Oudejaarsdag 1963 gaven we elkaar onze eerste zoen, in 1964 kregen we verkering om vervolgens in september 1967 te trouwen. Ik was toen negentien jaar. Vorig jaar mochten we dus ons vijftig jarig jubileum vieren. Iets waar we met veel plezier en dankbaarheid op terug kijken.
Het huwelijk heeft ons vier kinderen geschonken. In 1968 werd Yke geboren, in 1969 gevolgd door Jeanet. In 1972 kregen we onze derde dochter maar Alinda mocht slechts één dag oud worden. In 1975 kwam Pieter ons gezin versterken. Jaren later werd ons gezin uitgebreid met Harm, Geert en Karen, de partners van onze kinderen dus die we als onze eigen kinderen zijn gaan beschouwen. Zij zijn dan ook aan mijn ‘bedelarmbandje’ toegevoegd. We zijn ook nog eens de trotse opa en oma van vijf kleinkinderen: Jaap Jan (16), Pieter (bijna 15), Sven (13), Annelyke (9) en Kaj (4).
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Middelstum doorlopen te hebben, ben ik nog anderhalf jaar naar de huishoudschool geweest. Toen mijn moeder ziek werd, moest ik als ‘olste van de wichter’ meehelpen in het huishouden. Mijn moeder is al op 43 jarige leeftijd overleden. Zelf was ik ook nog heel jong, een dag na haar begrafenis werd ik vijftien. Tot aan mijn trouwen, heb ik de zorg voor het gezin op mij gehouden. Mijn jongste broertje Siep, die net geboren was toen mijn moeder ziek werd, noemde mij zijn moeder. Toen ik ging trouwen, zei hij dat ook zo: “Mijn moeder gaat trouwen!”
Een jeugd heb ik eigenlijk niet gehad. Wel bewaar ik mooie herinneringen aan mijn tijd in de 2e BE-Dwarsweg. We waren vaak aan het knikkeren, touwtje springen en gezamenlijk aan het zingen. Van ‘invalmoeder’ werd ik op 21e jarige leeftijd zelf moeder. Toen Pieter vier werd, heb ik nog een tijdje in de bejaardenzorg gezeten. Toen kwam juf Hesselien Flach bij mij met de vraag of ik op haar driejarige dochter wilde passen. Dat wilde ik wel, maar ik ging eerst even proefdraaien om te zien of de klik er was. Die was er inderdaad en uiteindelijk heb ik op alle drie kinderen Maandag mogen passen.
Ook deed ik huishoudelijk hulp op Mentheda en bij Appie Tuitman op Fraamklap. Toen Limmy Robbe ziek werd, ben ik daar drie ochtenden in de week als huishoudelijk hulp aan de slag gegaan. Limmy stond altijd naast mij in het koor te zingen, we kenden elkaar dus goed. Met de kinderen had ik een goede band. Daar ik vroeger hetzelfde met mijn eigen moeder beleefd had, kon ik mij goed invoelen hoe zij zich voelden.
Die verzorgende kant van mij is er eigenlijk altijd wel geweest. Als je mij nu zou vragen wat ik gedaan zou hebben indien ik wel door had kunnen leren dan was het vast iets in de verzorgende richting geworden. Maar de werkzaamheden die ik heb mogen doen, heb ik altijd met heel veel plezier gedaan. Misschien is het nog leuk om te vermelden dat Jaap de ambachtsschool gedaan heeft en vele jaren als servicemonteur voor de verwarmingsketels bij Mark BV in Veendam heeft gewerkt.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Heerlijk, ik heb mij nooit verveeld, haha. Ik heb dus op koor gezeten, zat in de vrouwenvereniging, ben algemeen bestuurslid geweest in de vrouwenraad en heb twee periodes in de kerkenraad meegedraaid. Ook liep ik met de collectebus voor diverse goede doelen. Tevens heb ik vele jaren op de kleinkinderen mogen passen. Af en toe doe ik dat nog steeds op Annelyke en Kaj maar die zijn inmiddels ook al weer negen en vier.
Vroeger mocht ik graag mooie ansichtkaarten maken, tegenwoordig wandel en fiets ik graag met Jaap. We gaan regelmatig naar de camping in Hoogersmilde waar we een caravan hebben staan. Daar zijn ook mooie fietsroutes. En daar komen Annelyke en Kaj regelmatig te logeren bij opa en oma.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze trouwdag en de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. En ik kijk met veel plezier terug op ons veertig en vijfenveertig jarig huwelijksjubilea toen we zijn gaan skiën in Oostenrijk met het hele gezin. Vorig jaar zijn we in mei ook weer naar Oostenrijk geweest voor ons vijftig jarig huwelijksfeest. We hebben wel geleerd om dergelijke momenten te vieren.
En de dieptepunten?
Ons derde kindje Alinda mocht slechts één dag oud worden. Bij de geboorte leek er niets aan de hand te zijn maar al snel bleek dat ze poreuze longetjes had. Wanneer ze in deze tijd geboren zou zijn, dan hadden ze haar zeer waarschijnlijk goed kunnen helpen maar toen konden ze niets voor haar doen. Het verhaal van mijn moeder heb ik je al verteld, zij is al op jonge leeftijd aan kanker overleden. Hetzelfde geldt voor mijn jongere broer Jan die ten gevolge van dezelfde ziekte ook maar 43 jaar is geworden.
We hebben helaas veel met deze lelijke ziekte van doen gehad de laatste jaren. In ons gezin met Jaap, Yke en Karen, die er gelukkig goed doorheen gekomen zijn en dat is iets dat ons dankbaar stemt. Maar ook daarbuiten. Ik denk daarbij bijvoorbeeld aan zwager Piet, vriendin Limmy, buurman Jaap, Fred en buurman Luit die ons helaas ontvallen zijn. En zo zijn er nog meer dierbaren die we moeten missen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Vroeger waren we vaak aan het ‘bezietjen’, aan het verstoppertje spelen inderdaad. De kortste weg naar een verstopplaats die ik uitgezocht had, was via een mestbult. Je raadt het al wat er gebeurde, ik viel vanaf de loopplank in de mestbult. Wat een stinkerij, thuis moest ik direct alle kleren uitdoen om ze eerst buiten op te hangen. Ik geloof dat ik toen een jaar of elf was.
We gingen vroeger nooit op vakantie dus de week dat ik met mijn vriendin Fineke Zuidhof in Putten doorgebracht heb, staat mij nog heel goed bij. De eerste keer dat ik met Jaap op vakantie ging was naar Terschelling, we logeerden bij vrienden van zijn ouders. Na twee dagen verlangde ik al weer naar huis, naar mijn jongste broertje, haha, die mij immers als zijn moeder zag…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
We zijn al druk aan het ‘potjen’ om nog één keer een skivakantie naar Oostenrijk mee te maken. Als we de filmpjes van Pieter en Karen zien dan begint het toch te kriebelen. Ook kleine Kaj stond al op de latten. Misschien kunnen we dat nog één keer met het hele gezin doen, we zien wel.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Maar ik zou mijn leven niet graag op dezelfde manier overdoen. Ik zou dan toch graag meer eigen keuzes willen maken. We hebben de opvoeding van onze kinderen naar eer en geweten gedaan maar zullen best wel eens een steekje hebben laten vallen. Maar dit waren gelukkig geen onherstelbare fouten.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ondanks alle ups en downs ga ik toch voor een 8. Sommige gebeurtenissen had ik graag willen missen maar er is niemand van mijn leeftijd zonder rugzakje. We hebben het nu goed met elkaar, ik hoop nog jaren op deze manier met onze dierbaren door te mogen gaan.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Probeer positief in het leven te staan, ‘kop derveur hoalen’ dus. En trek je omhoog aan de mooie dingen. Anders red je het niet!