Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben Wim Heemstra, geboren op zestien mei 1950 in Garmerwolde. Ik ben enig kind. Pa was magazijnmedewerker bij machinefabriek PTB die toen aan de Petrus Campersingel in Groningen gevestigd was. Daar maakten ze vroeger onder andere dors- en melkmachines. Mijn moeder was huisvrouw.
Ik ben in Garmerwolde drie keer verhuisd en heb op twee plekken aan de Oude Rijksweg gewoond en ook nog elf jaar aan de Dorpsweg nummer negen. Ik ben op 24-jarige leeftijd naar Bedum verhuisd en heb al met al op vier verschillende plekken in de omgeving van Plan Oost gewoond. Inmiddels woon ik al weer heel wat jaartjes aan de Tappersrijge. Het bevalt prima in Bedum, ik hoef hier dus niet meer weg.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 2008 getrouwd met Tineke Altena, een geboren en getogen Beemster. In april hopen we dus ons 10-jarig jubileum te vieren. Ik heb haar via de Togtemaarschool leren kennen, waar ze regelmatig kwam. Ik ken haar inmiddels al weer 21 jaar. Mijn kinderen Klaas Jan (hij woont in Bedum) en Johanneke (Groningen) stammen uit mijn eerste huwelijk. Tineke heeft drie dochters, ik heb dankzij haar dus ook nog drie bonusdochters gekregen. De oudste woont in Bedum, de andere twee in Groningen.
Inmiddels ben ik opa van acht (bonus)kleinkinderen. Vier kleinzoons van mijn eigen kinderen en drie meisjes en een jongen van de kinderen van Tineke waarvan de jongste twee net geboren zijn. Alle kinderen en kleinkinderen wonen mooi binnen een straal van vijftien kilometer vanaf ons huis.
Wat is uw voormalig beroep?
Nadat ik het idee om politieagent of Sinterklaas te worden had laten varen, rijpte al vrij snel het idee om onderwijzer te worden. Ik denk dat meester Reinders, die mij op de lagere school in Garmerwolde les gaf, mij hierin wel geïnspireerd heeft. Na de Ulo en vijf jaar Kweekschool, beiden in Groningen, doorlopen te hebben, kon ik in 1971 als meester aan de bak. Mijn eerste school was de Dr. Nijhoffschool, toentertijd gelegen tegenover zwembad De Parrel in Selwerd. Van schaarste aan banen was ook toen geen sprake, ik had gelijk een aanstelling.
Dat duurde niet heel lang want ik moest eerst in militaire dienst. Na de officiersopleiding in Ermelo doorlopen te hebben, werd ik vaandrig. Daarna heb ik als pelotonscommandant twaalf maanden in het Duitse Seedorf gediend en vervolgens kon ik direct weer op school aan de bak. Eerst heb ik gewerkt aan de Jan Evert Scholtensschool aan de Huygenstraat in Groningen. Na één jaar moest ik vanwege een teruglopend aantal leerlingen naar een andere school in Groningen. Toen ik daarvoor een proefles gaf, zaten er directeuren van meerdere scholen achterin de klas. Ik had als voorkeur aangegeven om zo dicht mogelijk bij Bedum les te mogen geven en kwam op de Brandaris in Lewenborg terecht.
Niet veel later kwam mij ter ore dat er in Bedum bij de openbare lagere school, toen nog aan de Kapelstraat gevestigd, een vacature ontstond. Ik kwam best wel in een spagaat terecht maar omdat ik nog geen vast contract had op de Brandaris, ben ik het gesprek aangegaan. Dat was op een vrijdag, de maandag erop kreeg ik van de gemeentesecretaris al te horen dat ik aangenomen was. Ik nam de klas van Rolf Hoogenberg over, het toenmalige hoofd van de school. Dit was in oktober 1974.
De school groeide snel en in januari 1978 werd er een nieuw schoolgebouw aan De Vlijt in Bedum gebouwd, de Togtemaarschool was geboren. Prachtige jaren waarin ik les gaf aan klas drie en vier. Het omgaan met kinderen heeft mij altijd veel voldoening gegeven. In 1985 ontstond de basisschool, waarbij de kleuterschool bij de lagere school geïntegreerd werd. Er moest een nieuwe directeur komen en de huidige schoolhoofden hadden al aangegeven dat ze deze functie niet ambieerden. Dit was voor Jaap Rosema en mijn persoontje het sein om als eigenwijze, jonge honden naar de functie te solliciteren. Daar ik enige jaren langer aan de school verbonden was, werd ik in 1985 directeur en Jaap adjunct.
Eigenlijk was het een sprong in het diepe want echt begeleid werden we niet. We moesten het allemaal zelf maar uitvogelen. Daarbij werd de financiering steeds belangrijker en kreeg ik ook steeds meer verantwoordelijkheid. De directietaken groeiden dus en ik stond steeds minder voor de klas. Dat viel mij zwaar. Er werd mij verweten dat ik niet zakelijk genoeg was. Dit was misschien ook wel zo, daarbij wilde ik graag iedereen te vriend houden. Maar dit leidde wel tot een conflictsituatie in oktober 1992 waardoor ik thuis kwam te zitten.
Gelukkig ben ik er met het gemeentebestuur wel goed uitgekomen en ook met mijn collega’s had ik geen problemen. Daardoor stond ik een klein jaar later weer als schoolmeester voor de klas. Toen kwam ik er achter dat mijn passie toch echt bij het onderrichten van kinderen lag. Achteraf kun je stellen dat die zeven jaar directeurschap nooit echt mijn ding geweest zijn, hoewel ik wel veel geleerd heb van die tijd. De volgende twintig jaar voor de klas, zijn mijn mooiste jaren geweest. Ik heb nooit naar het directeurschap terugverlangd. Al met al heb ik zo’n 43 jaar voor de klas gestaan, een prachtige tijd!
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In de loop der jaren verdwenen de goede regelingen om het onderwijs vervroegd te kunnen verlaten als sneeuw voor de zon. Ik had mij er dan ook al bij neergelegd om tot mijn 65e door te gaan, en daar was ook helemaal niets mis mee. Toen kreeg ik op 63-jarige leeftijd de vraag of ik er een jaar eerder uit wilde. Ik kon wel door maar dan zou een jongere collega eruit moeten. En dan gaat het vervroegd afzwaaien ‘in de kop zitten’. De directie kwam met een voorstel en ik hapte toe waardoor ik in 2014 ben afgezwaaid. Een beslissing waar ik geen moment spijt van heb gehad en van een zwart gat was helemaal geen sprake.
Ik ben altijd al wel een lezer geweest en nam toen ’s morgensvroeg nog ruimer de tijd om de krant te lezen. Daarnaast mag ik ook graag voetbal (naast het wielrennen) op televisie kijken met Chelsea en Bayern München als favoriete buitenlandse clubs. Daarbij zijn er natuurlijk nog de nodige klusjes in en om het huis die uitgevoerd moeten worden en we kunnen nu ook regelmatig met de caravan er op uittrekken. Ik heb wel eens gezegd: ‘dit had ik twintig jaar eerder moeten doen!’ Gekscherend hoor, want daarvoor vond ik het lesgeven veel te leuk.
Ik ben bijna mijn hele leven actief geweest in de voetballerij. Als keeper van GEO wonnen we in 1974 de eerste Noorderkrantbokaal door in de finale Bedum met 3-1 te verslaan. Dit was kicken natuurlijk want het jaar erop speelde ik bij die club. We werden direct kampioen en promoveerden naar de 2e klasse zondag. Ik heb tot mijn 30e gekeept en ben ook nog enige tijd spits in een lager team geweest. In die tijd was ik ook jeugdleider en ik heb diverse jeugdteams getraind.
Halverwege mijn dertiger jaren, vatte ik het plan op om mij op de triatlon te storten. Ik heb diverse kwart en halve triatlons gelopen maar verlegde op den duur mijn focus naar de marathon. De eerste was in Almere en daarna volgden zeven fenomenale edities in Rotterdam en ook nog een in Enschede. De marathon in Berlijn in 1995 was mijn tiende en laatste marathon. Het lopen van dergelijke afstanden was een behoorlijke belasting voor lichaam en geest maar gaf ook veel voldoening. Maar het leidde wel tot operaties aan mijn knieën als gevolg van slijtage.
In deze loopperiode floot ik ook regelmatig voetbalwedstrijden en in 1990 werd ik voorzitter van het jeugdbestuur. Van 1990 tot 2012 heb ik ook in het hoofdbestuur gezeten van VV Bedum en was meer dan 30 jaar medeorganisator van het A.Kramer-jeugdtoernooi. Ik ben in 2011 erelid van VV Bedum geworden. Tegenwoordig ben ik mede-scheidsrechterscoördinator van de SV Bedum.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat kan hem soms in kleine, waardevolle dingen zitten. Zo heb ik bijvoorbeeld in de derde klas ‘een wichje’ laten zitten, uiteraard in overleg met haar ouders, die het zwaar had ik de klas en dus moeite om het tempo bij te benen. In het tweede jaar dat ik haar les gaf, kreeg ik op mijn verjaardag een brievenstandaard van haar met daarbij een foto. Achterop stond geschreven: ‘Dankzij u ben ik school weer leuk gaan vinden’. Dit deed mij best wel wat….
Op schoolgebied waren ook de schoolreisjes en afsluitende musicals hoogtepunten. Ik liet groep zeven altijd al meehelpen bij de musical, het jaar erop hadden de kinderen natuurlijk de hoofdrol maar dan hadden ze er op de achtergrond al aan geroken.
Uiteraard zijn ook de geboortes van de kinderen en kleinkinderen in goede gezondheid met alles er op en eraan hoogtepunten. Maar er zijn meerdere geluksmomenten te noemen hoor: het moment bijvoorbeeld dat ik mijn vrouw ontmoet heb en dat we besloten om samen verder te gaan. Maar ook het uitlopen van een marathon en het kampioenschap met VV Bedum zijn prachtige (sport)momenten geweest.
En de dieptepunten?
Tineke komt uit een gezin van vijf kinderen. Binnen korte tijd heeft ze haar twee jongste broers verloren. Ze mochten slechts 55 en 60 jaar worden. Het verdriet van hun naasten, het verdriet van je vrouw en het verdriet van je schoonmoeder van 92 jaar, grijpt je zelf ook heel erg aan. Mijn ouders mochten 87 en 90 worden maar voor hen kwam de dood gezien hun gezondheid als een verlossing en dan kun je er vrede mee hebben. Daarvan was bij Tineke haar broers dus absoluut geen sprake.
Ook tijdens mijn onderwijsjaren heb ik erge dingen meegemaakt. Zo is er een jongetje overleden die onder een auto gekomen is en overleed er een ouderraadslid waarvan beide jongens bij mij in de klas zaten. Ook dit zijn aangrijpende gebeurtenissen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Zowel op school als op het voetbalveld heb ik de opkomst van Arjen Robben mee mogen maken. Ik heb hem twee jaar in de klas gehad en was leider van het schoolteam waarin hij voetbalde. Hij was goed hoor, ook toen al. Op initiatief van de Stichting Lezen en Schrijven hebben leerlingen uit groep acht van verschillende basisscholen in de provincie Groningen hoofdstukken geschreven voor een drietal kinderboeken met Arjen Robben in de hoofdrol. Dit is een project om het lezen bij de jeugd te stimuleren. Van deze (voetbal)boeken zijn al met al 60.000 exemplaren verkocht. Arjen was telkens bij de boekpresentaties aanwezig met in zijn kielzog natuurlijk de nodige camera’s.
Eén van de presentaties was bij het hotel in Noordwijk toen het Nederlands elftal daar bijeen was. We zijn er met groep acht heengeweest en hierbij waren ook spelers van het Nederlands elftal aanwezig. Ook uitstapjes naar televisieprogramma’s zoals Martin Brozius zijn ‘Ren je rot’ blijven je bij. Ook hebben leerlingen van de Togtemaarschool het twee keer tot de nationale voorleeswedstrijden in Utrecht ‘geschopt’, dat zijn ook leuke evenementen om bij te wonen. Net als de Groninger voorleeswedstrijd in Pieterburen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Lekker gezond blijven en genieten van de (klein)kinderen!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van! Wat er op je pad komt, probeer je zo goed mogelijk op te pakken. Wanneer je met kinderen omgaat probeer je zo goed en weloverwogen het beste voor ze te doen. Dit geldt natuurlijk voor alle mensen. Bekeuringen heb ik gelukkig niet vaak gekregen en ook van het hardlopen heb ik geen spijt ondanks de slijtageverschijnselen. Ooit heb ik wel eens gezegd dat ik 104 jaar oud word, misschien kun jij in de gaten houden of dit lukt? Tegen die tijd herplaats je dit artikel nog maar eens….
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Als echte onderwijzer geef ik een 8+.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ooit heb ik de vluggertjesrubriek afgezegd toen ik door Jan Blaauw genomineerd werd. Ik had toen echt zoiets van, ‘wie zit er op mijn antwoorden te wachten’? Ergens heb ik dat nog steeds. Het was ook te kort na mijn schoolafscheid. Een afscheid waarop ik met veel plezier terugkijk. Een voetbalveldje op school is omgedoopt tot het Wim Heemstra veldje. Dat is toch prachtig?! In Bedum heb je dus een Arjen Robben- maar ook een Wim Heemstra voetbalveldje, haha…..
(Foto’s o.a. afkomstig van Facebookpagina Wim Heemstra.)