Vrijdag 4 augustus 2017
Wat is het hier prachtig, bedenk ik mij, wanneer ik de zon langzaam maar zeker zie verdrinken in het Italiaanse Trasimenomeer. Ik ben op de steiger aan het pootje baden in het lauwe water. De schemering treedt gestaag in, in de verte zie ik de lichtjes schitteren van de andere pittoreske dorpjes die aan het meer liggen. ‘This isn’t real’ hoorde ik ooit iemand op een vakantie zeggen. Daarmee doelend op het feit dat dit niet het echte leven is. En dus geniet ik extra van een prachtige, laatste vakantieavond. Morgenavond gaat het feestgedruis gewoon door en verzorgt het animatieteam mooie voorstellingen. Maar zonder ons inderdaad.
Punta Navaccia Camping was vorig jaar de nummer zes camping van Italië, zo las ik ergens op een publicatiebord. Gelegen in Umbrië, het kleinere zusje van Toscane, iets zuidelijker gelegen. Eigenlijk ligt het bijna op het grensgebied. Twee jaar geleden beleefde ik qua natuurschoon in Italië een ietwat valse start. Toen zaten we aan de Adriatische Zee, in een vlakke omgeving. Hier word ik omringd door bergen. De reisafstand was wel een dingetje. Op de heenreis werden de kleine 1700 kilometers in 21,5 reisuren overbrugd. Gelukkig hadden we tussendoor nog wel een tussenstop bij een B&B in Noord-Italië waar we na de nodige vertraging ’s avonds pas om 22.00 uur aankwamen na ’s morgens al om 04.30 uur van huis vertrokken te zijn……
Terwijl het deze vrijdagavond nog ruim dertig graden is, denk ik nog even glimlachend terug aan de eerste twee vakantiedagen waarin we vooral in Oostenrijk geteisterd werden door slagregens. Ook de eerste dag op de camping vlogen de regendruppels ons nog om de oren. De dagen erna zou de temperatuur langdurig stijgen tot boven de 40 graden. Iets wat zelfs door de Italianen zelf als extreem ervaren werd. De eigenaren van de camping, een gezusterstrio, hadden dit nog niet eerder meegemaakt. En dus moest er overdag volop gezwommen worden. Niet alleen in het grote meer maar ook in het zwembad waar het water nog een stuk koeler was.
Rome en Perugia werden tussendoor bezocht waarbij natuurlijk vooral de hoofdstad adembenemend mooi was. Na een auto- en treinrit namen we in deze hoofdstad een bustoertocht om snel alle bezienswaardigheden van de stad op te pikken. En terwijl het zweet ons bovenop de ‘hop on hop off bus’ van het hoofd droop, doemden prachtige gebouwen onderweg voor ons op. Het Colosseum, het Sint Pietersplein in Vaticaanstad, de Engelenburcht, de Trevifontein enz. enz.. We kwamen ogen te kort om al dit prachtigs te aanschouwen en waanden ons in ver vervlogen tijden. Aan het eind van de middag pikte ik nog even een tweede rondrit mee om al het moois in mijn geheugen te prenten.
Verder hebben we niet al te veel bijzonders gedaan. Ik ging in de vroege ochtend nog wel eens naar een dorpje in de buurt te wandelen om de typische Italiaanse sfeer op te snuiven. Daarna snel terug naar de camping om de verkoeling op te zoeken. Uiteraard werd er weer het nodige afgelezen, gepuzzeld, gerummikupt en gepest. Dat laatste natuurlijk met speelkaarten, dat moge duidelijk zijn. Hoewel de hoge temperaturen ook wel eens tot Italiaanse woede-uitbarstingen leiden. Kortom, de dagen werden hoofdzakelijk gevuld met ontspannende dingen waar je je in het normale leven niet of nauwelijks de tijd voor gunt.
’s Avonds vaak lekker koken voor de tent, net als vele andere Nederlanders om ons heen, om vervolgens in colonne af te wassen. Uiteraard werd er ook wel eens een pizzaatje meegepakt, we waren immers niet voor niets in de bakermat van dit gerecht.
’s Nachts wat later op bed om ’s morgens al vroeg de tent uit te worden gebrand. Daardoor haalden we nog meer uit onze vakantietijd. Toch wordt het vanzelf vrijdagavond 4 augustus en zit de vakantie er al bijna weer op. Opgeslokt door de intredende duisternis kan ik nog mooi even de hoogtepunten overdenken. Een boottripje bijvoorbeeld naar een nabijgelegenheid eilandje in het meer. Tuoro sui Traimeno zal ongetwijfeld niet licht vergeten worden.
De terugreis ook niet met weer volop slagregen en onweer in Oostenrijk. Een afgevoerde auto op de snelweg, total loss, leerde ons om het nog voorzichtiger aan te doen. De jaarlijkse opluchting toen er weer voet (of een wiel) aan Groningse wal gezet werd, was uiteraard weer een hoogtepunt. De vakantie is voorbijgevlogen, ook de laatste week thuis. We mogen er weer een jaar tegenaan. Ook niets mis mee inderdaad…..