De Hemelvaartsdag stond als vanouds in het teken van Dauwpop. Oftewel het muziekfestival dat jaarlijks in de bossen rond Hellendoorn georganiseerd wordt. Dat is inderdaad niet naast de deur maar met een taxibusje zeker geen onoverkomelijke afstand. En dus stapten rond half elf zeven Middelstumer voetbalvrienden onder leiding van vaste chauffeur De Bont uitgelaten in, voorbereid op nieuwe avonturen die ongetwijfeld gingen komen. De selectie was hetzelfde als vorig jaar. Dus toen Ralf in Groningen en Fred in Haren ingestapt waren, stond niets een rechtstreekse gang naar Hellendoorn meer in de weg.
Zeker niet toen Fred opgewarmde saucijzenbroodjes mee de taxi binnen smokkelde. Hierdoor schoot Kees zijn tankpitstop en daarbij de aankoop van kersverse Marlboro sigaretten er wel bij in waarbij zo maar een einde kwam aan een lange traditie. Voordeel was wel dat we al vroeg op het zonovergoten Dauwpopterrein aanmeerden. Manchester en de aanslagen leken ver weg waardoor we ook maar zo ongecontroleerd het terrein opkonden. Ondanks de drukte, volgens mij was ook deze editie weer uitverkocht, konden we vervolgens toch in een ongedwongen sfeer genieten van dat wat ging komen. Het kan gelukkig nog wel….
En dan gaat het natuurlijk te ver om al die dertig artiesten bij langs te gaan die ons vergastten op mooie optredens. Zo veroverden bijvoorbeeld Kraantje Pappie en Mentel Theo de danskuil, waaruit de energie opspatte richting podium door de dansende menigte. Mooi om al die hossende mensen te zien. Zelf besloot ik op den duur naar de Jupiler Mainstage te gaan. Daar waar eerder Broederliefde een half uur schitterde door afwezigheid, waardoor nog maar een kwartier opgetreden kon worden, miste ik bij Di-rect de bekende klassiekers van vroeger. Razende reporter Sieme wist me een dag later te vertellen dat door een ruzie met oud zanger Tim deze nummers niet meer gespeeld worden. Verdikkie.
Gelukkig werd aangedaan leed een uurtje later goedgemaakt door enig jeugdsentiment. Hoewel, zo’n fan was ik vroeger toch niet van Doe Maar? Toen de band het toppunt van hun populariteit bereikte, zat ik nog maar in de bovenbouw van de lagere school. De bandleden waren echter al in hun medio dertiger levensjaren. En krabden zich steeds meer achter hun oren wanneer er weer een tienermeisje voor het podium in katzwijm geraakte en afgevoerd werd. De band had kortom grote moeite om met het succes om te gaan.
‘Eén nacht alleen’ was ook zo’n klassieker waarin zanger Henny Vrienten toentertijd hartstochtelijk vroeg om toch maar één nachtje met rust gelaten te worden door al het vrouwelijk schoon. Dat zal wel niet gelukt zijn want in 1984 trok de band de stekker eruit en gaven ze de pijp aan Maarten. Dit nieuws sloeg in als een bom en het beeld van ontroostbare tienermeisjes haalde zelfs het acht uur journaal en staan mij ook nog helder op het netvlies….
Inmiddels zijn we dus 33 jaar verder. En ik genoot van de revivalband Doe Maar die zichtbaar genoot van hun optreden op Dauwpop. Voor het podium geen gillende tienermeisjes maar wel opvallend veel vrouwen van in de veertig die met hun kinderen vooraan de klassiekers meezongen. Zij zullen in hun gedachten ook nog wel teruggekeerd zijn naar de beginjaren tachtig. Wie weet zaten ze dagdromend wel even weer op hun tienerslaapkamer vol met posters en Doe Maar platen die op een pick-up grijs gedraaid werden….
Om vervolgens weer terug te keren uit prachtige herinneringen toen de rockers, bijna zeventig jaar inmiddels, weer een nieuwe klassieker inzetten. ‘Carrière maken, voordat de bom valt’, zo zong Ernst Jansz op het eind. Gelukkig waren er geen bommen op het Dauwpopterrein en dus konden we na het nodige zwalkwerk rond een uur of twaalf en masse terug naar ons rustige en veilige (?) Groninger land.
Op de terugweg geen bezoekjes aan verlaten boerderijen waar bij wildvreemden nog een afzakkertje genomen werd of een café ergens in den vreemde waar wanhopig getracht werd om nog iets van een feeststemming terug te vinden. Zelfs geen gezang over safaritochten of een tong in mijn oor. De mannen worden ouder, gelukkig maar. Snel terug achter het gebreide broekje van moeders de vrouw of de nacht alleen doorbrengend in de r…bunker. Iets waar de mannen van Doe Maar vroeger zo hartstochtelijk naar verlangden. ‘Met de stilte om ons heen, één nacht alleen’. Reisleider, bedankt voor het opbouwen van nieuwe, mooie herinneringen…..
(Foto’s Sieme Gerrijts en Joke de Jonge)