“Het is de week van de Vagina” hoorde ik de DJ op de radio roepen, toen ik afgelopen dinsdag vanaf mijn werk naar huis reed. Ik was onderweg naar mijn huisarts. Een joekel van een ontsteking had zich genesteld in mijn nek en dit leverde behoorlijk wat ongemak op. Het ongemak duurde al een aantal dagen, maar ik ben niet zo’n “dokter-ganger” en had het bezoekje dus zo lang mogelijk uitgesteld. Nu was de pijn dermate, dat mijn enige redding toch mijn huisarts was.
Onderweg naar Leens dacht ik nog even na over deze bijzondere week: De week van de Vagina. Ik vond het zeer opmerkelijk. Weer een week van, of een dag van. Tegenwoordig hebben we overal wel een week of een dag voor. Vroeger had je in mijn beleving alleen maar Vader- of Moederdag. Een mooie zondag waarop vader en moeder een keer in het jaar goed verwend werden. Ten tijden van mijn lagere school periode, knutselden we onooglijke, niet te gebruiken en spotgoedkope rommel in elkaar voor onze ouders.
Mijn vader en moeder waren altijd ontzettend blij met deze prullaria. De knutsels werden dan vol trots aan familieleden getoond wanneer deze op bezoek kwamen. De meeste voorwerpen kregen vlot daarna een enkele reis naar Usquert. Slechts weinigen werden bewaard. Één van de weinige overblijfselen, heb ik nog in mijn bezit. Deze mocht ik, toen ik het ouderlijk nest verliet, meenemen. Het betrof een beschilderd tegeltje. Dit badkamertegeltje, beschilderd met een bloem en voorzien van mijn naam en geboortedatum, staat nog steeds bij mij in huis. Een mooi aandenken aan een speciale dag in het jaar.
Tegenwoordig heb je, zoals eerder gezegd, overal wel een dag voor. Je kan het zo gek niet bedenken of men heeft wel iets te vieren of te gedenken. Sommige onzinnig, maar ook dagen die zeer belangrijk zijn. Deze week is er ook weer genoeg te vieren en te gedenken. Zo herdenken we donderdag 4 mei onze oorlogsslachtoffers, die voor onze vrijheid zijn gestorven. Zeer belangrijk om hier eens per jaar bij stil te staan. Een dominee in het westen van ons land wil daar nog even aan toevoegen dat we op deze dag ook de omgekomen vluchtelingen moeten herdenken. Ik weet niet of dit nu de juiste dag is om ook deze mensen te herdenken. Dat ze aandacht verdienen lijkt me goed, maar op 4 mei horen toch echt de Nederlandse oorlogsslachtoffers centraal te staan volgens mij.
Een aantal jaren geleden reed ik op 4 mei, omstreeks half 8 van mijn werk in Groningen naar huis. Toen ik door Winsum reed, besefte ik ineens dat het bijna 8 uur was en dat het moment om twee minuten stil te zijn aanstonds was. Veel stiller dan dat ik op dat moment was, kon ik eigenlijk niet zijn, aangezien ik helemaal alleen in de auto zat. Ineens zag ik, dat de chauffeur voor me, zijn auto parkeerde bij de bushalte tegenover het zwembad. Ik volgde zijn voorbeeld en parkeerde mijn auto achter de zijne en deed de motor uit. Enkele seconden later was het precies 8 uur en kwam er geen geluid meer uit mijn radio.
Met open raam luisterde ik naar de stilte om mij heen. Niet vaak heb ik de twee minuten stilte zo extreem ervaren als toen. Het leek zelfs of de natuur even stilstond. Twee minuten, die in mijn beleving veel langer duurden, maar waarbij je je pas goed beseft hoe belangrijk het is te leven in vrijheid. Enkele jaren later mocht onze dochter tijdens dodenherdenking een gedicht voordragen in de Petruskerk te Leens. Vol trots zaten we in de kerk te luisteren naar een klein meisje die zonder veel emotie een gedicht voorlas. Gelijk na de herdenking was onze dochter al weer druk aan het spelen en was ze totaal vergeten wat ze daarvoor had opgelezen.
Prachtig om te zien hoe kinderen daarmee om kunnen gaan. Een dag later is het Bevrijdingsdag! Deze dag, is bij mijn huidige werkgever een verplichte vrije dag. Iets wat ik zeer goed vind! Bij mijn eerdere werkgever mochten we om de vijf jaar vieren dat we op 5 mei 1945 bevrijd werden. Nu mag ik gelukkig elk jaar dit heuglijke feit vieren. Niet dat ik nu elk bevrijdingsfestival afloop, maar ik vind het wel goed dat er jaarlijks gevierd wordt dat we in (bijna) complete vrijheid leven hier in Nederland.
Ik was inmiddels bij de dokter aangekomen en daar bleek dat mijn ontsteking zijn hoogtepunt bereikt had. “Daar gaan we even een sneetje in maken”, zei mijn dokter enthousiast. Waarschijnlijk zag hij twijfel in mijn ogen, want hij vroeg gelijk of ik dit ook wel een goed idee vond. Ik gaf aan dat ik volledig vertrouwde op zijn oordeel en mij overgaf aan zijn deskundigheid. Een dik half uur later was ik verlost van een ontsteking en lag ik met een grote pleister in mijn nek op de bank.
Een aantal dagen niet naar het werk, was het advies van de dokter. Een lang weekend, werd dus een extreem lang weekend. Veel tijd om de sociale contacten en dus ook sociale media in de gaten te houden. Tot mijn verbazing las ik, swipend door twitter heen, dat het aankomende zondag “Naked Gardening Day” is. Een dag dus om naakt je tuin te onderhouden. Dit past uiteraard naadloos in de week van de Vagina besefte ik mij ineens. Alhoewel het niet voor iedereen een kutweek is natuurlijk.