Ik heb inmiddels in diverse verhalen de nodige herinneringen opgehaald aan lang vervlogen schooltijden. Van de Wicher Zitsemaschool via de MAVO naar het Van Hall Instituut in Groningen. Ik bedacht mijzelf dat ik het aller-prilste begin over het hoofd had gezien. Hoewel? Misschien ook wel niet over het hoofd gezien maar ik heb niet zo heel veel herinneringen aan mijn kleuterschooltijd. Terwijl ik toch twee jaar heb doorgebracht op ’t Kwetternest. Gelegen aan de Ploegersweg in Middelstum. Inmiddels is het gebouw al lang geen school meer maar gewoon een huis.
Maar toch een huis met de nodige herinneringen. Vooropgesteld, het was de tijd die nu als groep 1 en 2 door het leven gaat. Als een onderdeel van de 8 groepen die je doorlopen moet hebben om afscheid te nemen van je lagere schooltijd. Maar vroeger, we hebben het nu over medio jaren zeventig van inderdaad de vorige eeuw alweer, doorliep je gewoon klas 1 en 2 van de kleuterschool.
Als je halverwege de veertiger jaren bent dan valt het niet mee om veertig jaar terug te gaan in de tijd zo blijkt nu. Ik vraag mij vertwijfeld af of ik überhaupt nog wel herinneringen heb aan de tijd voor kleuterschool. Heel vaag staat het stamppot Mouse eten bij de familie Honderd in Westerwijtwerd nog op mijn netvlies toen mijn moeder ernstig ziek in het ziekenhuis lag. Ik was maar wat blij dat ik de laatste restjes stamppot boerenkool op mocht eten, door mij steevast Mickey Mouse genoemd.
Misschien dat ik door dit ziekenhuisexperiment van mijn moeder zo van streek was toen zij mij alleen achterliet op de kleuterschool. Want dat kan ik nog wel herinneren. Dat ik ontroostbaar was toen ze wegging en mij in een vreemde omgeving (jawel Middelstum ligt natuurlijk wel twee kilometer van Westerwijtwerd, dat was toch even wennen) achterliet bij juffrouw Trieneke van der Ploeg. Volgens mij inderdaad een dochter van boer Van der Ploeg uit Westerwijtwerd die woonde op de boerderij daar waar nu de dochter van wethouder Prins woont.
Misschien mocht ik wel op haar schoot zitten toen we ongetwijfeld in een kring om haar heen gingen zitten en de nodige liedjes zongen. Daarna was het ongetwijfeld knutselen geblazen. Of buiten spelen in de grote zandbak. Spaarzame herinneringen inderdaad. Toch is één herinnering altijd blijven hangen. Dat was toen ik in de hoek moest staan. Wat was het geval? Juf Trieneke had weer eens aangegeven dat we buiten mochten spelen. Het was een mooie voorjaarsdag maar nog wel wat frisjes. En dus moest iedereen eerst zijn jas aan doen alvorens naar buiten te gaan.
Dat had ik niet gehoord, zeker weten. En mijn naamgenoot, Ina Koster, ook niet. En zo kon het gebeuren dat juf de Kosters bij zich riep toen we weer naar binnen moesten. Voor de klas kregen we genadeloos op ons falie. Ina mocht op een bankje buiten de klas in de hal gaan zitten. En ik moest voor straf in de hoek staan. Dat vond ik zo onrechtvaardig dat ik volgens mij de hele tijd heb lopen brullen. Geen flauw idee hoe de rest van de klas hier op reageerde.
Deze herinnering is altijd blijven hangen. Juf Van der Ploeg haar gezicht ook in mijn geheugen. Vandaar dat ik haar ruim dertig jaar later, toen ik op een zaterdagavond naast Willem Koopman aan de bar hing in Zalencentrum Vita Nova, direct herkende. En ter verantwoording naar de bar dirigeerde. Alwaar ik in geuren en kleuren en met veel mis- en gebaar deze schijnbaar traumatische ervaring van mij af praatte. Juf Trieneke haar oren tuiten maar er ging haar geen lichtje branden. Bij haar had het incident geen indruk gemaakt. Blijkbaar was ik niet de enige die af en toe wel eens in het hoekje plaats mocht nemen….
Verder was het een aangenaam gesprek hoor waarbij ongetwijfeld oude herinneringen werden opgehaald. Die zijn niet blijven hangen want ik heb geen flauw idee waar ze tegenwoordig woont. Misschien dat ik in het voorjaar nog even een keer via het raam naar binnen kijk in ‘t Kwetternest. Waarschijnlijk zie ik in de hoek van de woonkamer wel weer een klein jongetje staan, tranen met tuiten huilend over het onrecht wat hem is aangedaan veertig jaar geleden….