Als altijd drukt de maandagmorgen weer enigszins op mijn gemoedstoestand. Gelukkig is daar Dusty nog. Vrolijk kwispelend loopt hij naast mij door het Middelstumer bos. Een genot om naar te kijken, in die hondstrouwe puppyogen. Al kwispelend en spelend ontdekt hij het Hoogeland. Hij is zich van geen kwaad bewust in de grote, soms boze wereld om hem heen. En voor de duvel (lees grotere honden) niet bang. Terwijl de mooiste maand van het jaar, groei- en bloeimaand mei uiteraard, ver weg lijkt, brengt dit jong leven naast mij een straaltje licht in het leven.
Op het bruggetje baal ik er van dat ik mijn mobiel niet bij me heb. Ik besluit hem alsnog op te halen om een mooie zonsopgang vast te leggen. De temperaturen zijn na een fantastische septembermaand ook in oktober hoopgevend. De laatste akkergewassen laten zich nog gemoedelijk fotograferen en de laatste dauwresten lossen langzaam op vanaf moeder aarde. In de vijver zwemmen nog steeds de eenden terwijl ik mij weer eens afvraag waar de zwanen en hun kroost toch zijn gebleven.
Het leven en de wereld kunnen soms zo mooi zijn inderdaad. Niet veel later lees ik op Twitter dat fotograaf Jeroen Oerlemans in Libië doodgeschoten is door een IS-sluipschutter. In 2012 was Oerlemans al eens ontvoerd in Syrië. De man zocht de gevaren en de brandhaarden in de wereld bewust op dus. Vele wantoestanden en onverkwikkelijke situaties werden op de gevoelige plaat vastgelegd en vereeuwigd. En deze bewuste missie werd hem uiteindelijk fataal. Het rustige Hoogeland is dus zo slecht nog niet ondanks allerlei ondergrondse gevaren.
Ik had die nacht niet super goed geslapen. Het was weer laat geworden tijdens het klaverjassen. Allereerst was er de op zich verheugende constatering dat de vier kaartvrienden, medioveertigers, voor het eerst gelijktijd aan ‘de vrouw’ zijn. Dat feit op zich was al voer voor de nodige verhalen en anekdotes. Nieuwe toekomstvisioenen lonken en er verandert toch wel het een en ander in het leven van enige kaartvrienden. Mooie ontwikkelingen ook waarover menig boompje extra gelegd kon worden.
Ook de keerzijde van het leven bleef niet onopgemerkt. Klotenziektes als kanker en dementie passeerden de revue. Net zo gemakkelijk als de aardbevingsproblematiek en de herindeling. Want rest ons in plaats van G7 of DEAL nu toch een DAL? Ergens voelt dat niet echt goed. Middelstum is toch het epicentrum van het Hoogeland? Daar zal het laatste woord vast nog niet over gezegd zijn. Mooi ook om de conversaties tussen de optimist en de doemdenker (of toch realist) vanachter de speelkaarten te volgen. Zullen we echt binnen vijf jaar een Derde Wereldoorlog mee gaan maken?
In redelijke gemoedelijkheid de hele wereldproblematiek bij langs. Veilig achter het raam met chips, pinda’s en bierblikken binnen handbereik. Opnieuw lijkt de boze buitenwereld ver weg. Toch is hij via socialmedia en het nieuws altijd dichtbij. Misschien is het toch beter om buurmans advies om dat ding, mijn mobieltje inderdaad, toch thuis te laten, maar eens op te volgen. Gewoon in het vervolg genieten van het kaartspel en elkaars gezelschap en verhalen, dat zou veel beter zijn.
Ik merk dat het nog niet zo goed lukt vanmorgen met de verhalen en welke kant mijn gemoedstoestand op gaat, weet ik eigenlijk ook nog niet zo goed. En dus haal ik de mobielfoto’s maar via de mail binnen om vervolgens nog even een foto te nemen van ‘mijn vriend’ beneden. Heerlijk slapend in zijn bench met zijn bijtspeeltje binnen handbereik. Wederom van geen kwaad in de wereld bewust. Geluksmomentjes in een woelige wereld. Af en toe lukt het om mij hiervoor af te sluiten. Maar wel met diep respect voor die mensen die de brandhaarden in de wereld op zoeken om ons wakker te schudden en te houden. Maar ook met de nodige onmacht in de schrijvende vingers, niet wetend hoe het onheilstij te keren…