Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Willem Geert van Wijnen, roepnaam Willem. Ik ben op 26 juni 1943 geboren in het Friese Winsum. Ik heb nog een oudere broer en zuster die beiden nog leven. Mijn eeneiige tweelingbroer is mij helaas op 17-jarige leeftijd ontvallen. In mijn jonge jaren ben ik regelmatig verhuisd. Dat was inherent aan het beroep van mijn vader. Hij was vrijzinnig hervormd predikant en is in meerdere geloofsgemeenschappen voorganger geweest.
Tot 1949 heeft ons gezin alleen al in Friesland op 3 verschillende plekken gewoond. Toen volgde een verhuizing naar Zutphen, waar ik mijn lagere schooltijd heb doorgebracht. Een prachtig stadje waaraan ik fijne herinneringen heb overgehouden. Daarna gingen we naar het Groningse Haren. Wellicht ook de reden dat ik mij altijd een noorderling gevoeld heb. Ik ging in Groningen studeren en heb ik in verschillende dorpjes in de omgeving gewoond zoals Onderdendam en Winsum.
Na uiteindelijk tot oogarts te zijn gepromoveerd, vond ik mijn werkgebied in het Carolus-Ziekenhuis in ‘s Hertogenbosch. Ik heb 33 jaar in deze omgeving gewoond waaronder 22 jaar in Zuilichem vlakbij Zaltbommel. Een prachtig plekje gelegen aan de rivier de Waal. Ik vond Brabant wel een mooie provincie om te wonen maar ook vrij druk en vol.
Na mijn pensionering zijn we dan ook naar dit prachtig stekje in Rottum verhuisd. We hadden dit huis al enige tijd op de korrel. Tijdens een rallyrit van oldtimers kwamen we door dit plaatsje. Na uitgestapt te zijn, liepen we een doodlopend steegje in en stuitten per toeval op dit huis. In de tuin stond een Te Koop bord. We waren direct verkocht! Onze Brabantse vrienden noemen Rottum wel het einde van de wereld. Maar ik ervaar het omgekeerde. Voor mijn gevoel ben ik thuisgekomen….
Wat is uw burgerlijke staat?
Mijn vrouw, meisjesnaam Maria Vos, is een echte Groningse. Ze is geboren in de Verlengde Feithstraat in Groningen. In Haren kenden we elkaar al van gezicht via catechese, de Bijbelstudie die door mijn vader gegeven werd. Haar vader was vroeger directeur van de Scholtensfabrieken in Foxhol. Onze ouders gingen wel met elkaar om. Toen mijn tweelingbroer overleed, regelden mijn ouders dat ik een tijdje bij de familie Vos mocht logeren, toen ze in hun vakantiehuisje op Schiermonnikoog verbleven…
Daar leerde ik Maria beter kennen, we deelden met de muziek een gezamenlijke passie. Uiteindelijk leidde dit tot een ‘gedwongen’ huwelijk toen ze zwanger raakte. Ik was toen 19, Maria 17. Vooral mijn vader zat er erg mee in zijn maag. Hij zal wel gedacht hebben, ‘wat moet mijn gemeente hier wel niet van denken’. Gelukkig regelde mijn schoonvader een flatje voor ons in De Wijert in Groningen. Velen dachten toen, zonder het rechtstreeks uit te spreken, overigens: “Dat wordt niets!”. Maar inmiddels zijn we al weer 54 jaar bij elkaar.
Ons huwelijk leidde uiteindelijk tot 3 kinderen. Zij wonen in Utrecht, Leeuwarden en Warfhuizen. Inmiddels zijn we ook in het rijke bezit van 6 kleinkinderen.
Wat is uw voormalig beroep?
Een week voordat de universiteit van start zou gaan, heb ik mij ingeschreven voor de studie medicijnen. Eigenlijk had ik liever natuurkunde willen studeren of werktuigbouwkunde, iets technisch in elk geval. Maar deze studies leken mij te moeilijk toe. Medicijnen viel wel mee, het was veel stampwerk. Het feit dat mijn oudere broer ook al medicijnen studeerde, gaf het vak iets vertrouwds.
Ik was niet echt een ijverige student, je kunt wel stellen dat ik de kantjes er een beetje vanaf liep. Ik slaagde vaak met de hakken over de sloot, over mijn doctoraal deed ik een extra periode, voor het artsexamen slaagde ik wel in één keer. Mijn knutselhobby’s kostten minstens net zoveel tijd als mijn studie. De coassistentschappen spraken mij uiteindelijk wel erg aan, vooral de technische aspecten.
Oogarts is een praktisch vak met minder diepgravende patiëntcontacten als bijvoorbeeld een oncoloog. Daarvoor was ik veel minder geschikt, ik hield het liever wat oppervlakkiger. Hoewel ik wel de tijd nam voor mijn patiënten. Ik heb in mijn leven duizenden staaroperaties uitgevoerd en dat vond ik dankbaar en geweldig (priegel)werk. De diagnoses waren ook altijd vrij snel te stellen.
Tegenwoordig staat hier trouwens 7 minuten voor, maar ik nam meer tijd voor mijn patiënten. Financieel gezien sneed ik mij hiermee wel in de vingers, haha. Ik behandelde zo’n 50 patiënten per dag maar had ook collega’s die er dagelijks 150 ‘afwerkten’. Maar dat was voor mij geen optie, ik vond mijn manier van werken plezieriger zowel voor mijzelf als voor de patiënt. In de 33 jaar dat ik mijn vak uitgeoefend heb, deden zich natuurlijk af en toe best wel eens problemen voor met patiënten. Maar dit heeft,dank zij goede communicatie, gelukkig nooit tot tuchtrechterlijke uitspraken geleid. Ik kon ook altijd goed omgaan met de spanningen rondom een operatie.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Heel goed, misschien zelfs nog wel beter dan mijn werkzame leven. Van een zwart gat is dan ook nooit sprake geweest. Ik heb mijn hele leven doorgebracht met knutselen. Ik richt mij nu bijvoorbeeld heel erg op het maken van grote klokken. Vroeger verdiepte ik me voornamelijk in het maken van ligfietsen. Ik ben hiermee ook min of meer bekend geworden, toen ik de ligfiets met voorwielaandrijving uitvond.
Verder houd ik veel van muziek. Ik bespeel ook veel niet alledaagse instrumenten zoals een klavichord en teremin. Zowel mijn vrouw als ik houden van klassieke muziek, we kijken ook regelmatig naar klassieke muziekzenders. Verder vind ik fotograferen heel leuk om te doen. Niet alleen familieportretten maar ook archiveer ik graag antieke foto’s.
Aan oude auto’s knutselen, bezig zijn met sterrenkundige zaken en met geofysisch onderzoek zijn ook hobby’s van mij. Zo heb ik met zelfgemaakt materiaal dmv electrische weerstandsmetingen kunnen achterhalen waar zich vroeger het klooster van Rottum bevond. Niemand wist eigenlijk waar dit klooster precies gelegen heeft en hoe het er uit gezien heeft. Over dit onderzoek en de resultaten heb ik een boekje + DVD uitgegeven. Ook zijn er van de kloostermoppen afkomstig uit onze tuin stenen zuilen gemaakt en bronzen plaquettes met daarop aangegeven de ligging van het klooster.
Tot slot houd ik mij bezig met de filosofie. Dat is misschien als domineeszoon ook niet zo verwonderlijk, hoewel ik niets heb met het geloof. Ik heb hier zelfs een boekje over geschreven. Het gaat over de menselijke waarneming en bewustwording. Ik mag graag nadenken over het leven.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit uw leven?
Ik wil eigenlijk beginnen met een dieptepunt dat al vrij snel gevolgd werd door een hoogtepunt. Mijn tweelingbroer is dus op 17-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van botkanker. Toen waren de medische ontwikkelingen nog lang niet zo ver als tegenwoordig. Hij is binnen een jaar na het stellen van de diagnose gestorven. Op zich heb ik mij dat toen op dat moment nog niet zo aangetrokken. Waarschijnlijk was het besef als opgroeiende puber hieromtrent wat minder. Achteraf kan ik wel stellen dat het gemis over een periode van 50 jaar is uitgesmeerd.
Een jaar later leerde ik Maria kennen. En ondanks dat iedereen dacht van dat wordt toch niets, houden we het nog steeds vol met elkaar. Mijn vader vond ons gedwongen huwelijk dus verschrikkelijk. We zijn dan ook op een vroege zaterdagochtend getrouwd, al om 08.00 uur ’s ochtends zodat het een beetje buiten het gezichtsveld van veel mensen lag.
Misschien zijn deze positieve liefdesgevoelens ook wel uitgespreid over een periode van ruim 50 jaar. Als helft van eeneiige tweeling heb ik, denk ik, vanaf mijn geboorte geleerd om met iemand samen te zijn. Gelukkig heeft Maria met haar opgewekte natuur hetzelfde talent om het zo lang met iemand vol te houden meegekregen!
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen ik mijn oogartspraktijk nog had fietste ik altijd met mijn ligfiets naar het werk, een afstand van 50 kilometer. Bij mooi weer kwam ik dus regelmatig met mijn kort sportbroekje en bezweet op het werk aan. Ik liep dan altijd door de wachtkamer naar mijn praktijk. Eerst ging ik mij dan natuurlijk even opfrissen (‘even de okseltjes wassen’) en nette kleren aandoen. Dat laatste kon vrij snel want mijn witte jas camoufleerde veel. Het duurde dus altijd eventjes tot de secretarie aan de eerste patiënt doorgaf dat ze naar binnen kon.
Het is eens voorgekomen dat mijn assistente tegen een oudere vrouw zei: ‘U kunt naar binnen hoor, de dokter is klaar’. Voor haar was er echter geen denken aan om naar binnen te gaan want ze had kort daarvoor een griezel de praktijk binnen zien gaan met woeste bezwete haren en een korte broek! En van die opmerking kon de hele wachtkamer meegenieten……
In 1983 heb ik in Den Haag geprotesteerd tegen de komst van de kruisraketten. Ik profileerde mij als medisch specialist die zwaar tegen was. Om mijn bezwaar kracht bij te zetten, had ik mijzelf vastgeketend met een zware ketting. Ik had ook een pamflet opgeplakt met daarop de kop: ‘Deze dokter is gek geworden’. Met deze actie haalde ik zelfs de kranten…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon doorgaan met mooie dingen maken en met mijn vrouw genieten van het leven. We zijn niet echte reizigers hoewel we wel lange tijd een vakantiehuisje gehad hebben in Frankrijk, maar deze hebben we onlangs verkocht. Wel kijken we graag naar programma’s over pensionadogasten die heel Europa doortrekken. Ik blijf graag lekker bezig in en om het huis. Ik richt mij nu voornamelijk op de bouw van grote klokken, electrische fietsen en muziekinstrumenten.
Goed praten zonder te stotteren zou ook wel wat voor mij zijn maar ik ben te lui om hier iets aan te doen. Het stotteren heb ik vroeger van mijn tweelingbroer overgenomen. Dat ontstond bij hem omdat hij als linkshandige verplicht met rechts moest gaan schrijven. Dit vergde waarschijnlijk zoveel van hem dat dit stottergedrag tot gevolg had en dit heb ik, hoewel ik wel rechtshandig ben, van hem overgenomen. Het stotteren weerhoudt mij er trouwens niet van om lezingen te geven.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Misschien had ik toch een technische studie, natuurkunde bijvoorbeeld, moeten volgen maar hier was ik waarschijnlijk niet slim genoeg voor. Het is ook beter zo, nu is het een leuke hobby geworden. Wanneer het werk was geweest zou het vast niet zo romantisch zijn als je zou denken…..
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Eigenlijk wil ik 2 cijfers geven, een 1 en een 10. Dat behoeft natuurlijk enige uitleg. Een van mijn motto’s is dat niets er toe doet. Het leven is in feite zinloos. Wanneer je de mens cynisch zou analyseren, dan is het een wandelend maag-darmkanaal met een ietwat overdreven groot besturingssysteem. Of met andere woorden, de mens is een exotische vorm van materie. Het dualistische systeem van de mens als combinatie van een geest en materie ontken ik overigens. Dat wij ons bewust zijn van het sterven vind ik een tragische omstandigheid. Vandaar dus ook de cijfer 1.
Maar je kan het ook anders zien. Ieder mens schept eigen waarden om mens te zijn en om het leven zin te geven. En het kleine moment van bewustzijn, het leven dus, verdient zeker een 10! Miljarden jaren ervoor ervoer je niets, net zoals je na je sterven ook niets meer zult ervaren. Ik ervaar het geloof (als je dat hebt meegekregen) als het ware als een fopspeen, als een zoethoudertje om het leven draaglijker te maken en zin te geven. Maar binnen 2 generaties was je vroeger vergeten. Nu zal het, dank zij allerlei media, wat langer duren maar ooit zullen zelfs Bach en Christus vergeten zijn…. Maar het moment dat je leeft, een mensenleven dus, is zeker een 10 waard!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Wanneer de lezers interesse hebben in het boekje + DVD over het klooster Sint Juliana in Rottum dan kunnen ze deze bij mij bestellen. Er zijn inmiddels 500 exemplaren van verkocht en er zijn 200 stuks bijbesteld. Geïnteresseerden kunnen mij bellen op 0595-552369. Mailen mag ook: w.g.vanwijnen@ziggo.nl. Wilt u meer weten over mijn uitvindingen, bekijk dan even dit filmpje dat Itamar Kool vorig jaar van mij gemaakt heeft…… Film over Willem van Wijnen