Zondag was het gevoel er ineens weer, terug van lang weggeweest. Waar ie zo maar opeens vandaan kwam is mij een raadsel. Het gevoel dat je aan de ene kant van alles wilt doen, terwijl je aan de andere kant nergens zin in hebt. Het gevoel deed mij terugdenken aan mijn soms onstuimige vrijgezellentijd. Wanneer je de dagen er voor weer eens alle feestjes bij moest wonen waardoor je op de zondag leeg was en nergens geen zin in had. En dat je opzag tegen een nieuwe werkweek. Misschien was dit weekend toch weer wat te rigoureus, te gezellig en is er nu sprake van een kleine terugslag.
Dat gevoel is er deze bewuste maandagmorgen nog steeds. Het gevoel nog veel te moeten doen, veel af te moeten ronden voor kerst en oud en nieuw, beklemt mij. Maar dit is ook iets wat ik mijzelf opleg. Want zal u een intens gemis ervaren wanneer u vandaag, woensdag, geen column van mij langs zou zien komen? Waarschijnlijk zal u het niet eens opvallen. Ik krijg wel vaker te horen van mensen dat ze alle verhalen maar nauwelijks kunnen volgen. Dat is iets wat ik mijzelf opleg. Elke werkdag een verhaal afleveren. Voor de kijkcijfers, voor de adverteerders en deels ook voor mijzelf. Want wie schrijft, die blijft.
Ik merk dat ik mij op de een of andere manier de week inschrijf. Dat ik nu, wanneer ik zo achter het toetsenbord zit, dat ik rustiger word. Dat ik het gejaagd gevoel van mij af typ. Toch verlang ik naar de tijd van kerst en oud en nieuw. En ik neem mij voor om in die tijd niet al te veel te doen, slechts het hoognodige. Dat is ook wel weer een mooi vooruitzicht dat dat kan. Want heel veel mensen hebben het nog razend druk in die tijd. Misschien word ik door deze gedachte wat rustiger. En waarschijnlijk heb ik na 3 kerstdagen wel weer vreselijk de neiging om al die kerstgedachten en passiviteit van mij af te schrijven. Wil ik mij al schrijvend profileren en mij naar het eind van het jaar toewerken.
Maar allereerst heb ik het gevoel dat er een drukke werkweek voor mij ligt. En ik heb het gevoel dat ik ook nog niet goed weet in welke richting dit verhaal te schrijven. Het dreigt weer een onsamenhangend geheel te worden. Vrijdagavond was ik bijvoorbeeld op de jaarvergadering van ijsvereniging ‘De Schaats’. Het was weer ouderwets gezellig, druk ook. Zou zo’n schaatsbestuur ook onrustig zijn? Want dit was toch vaak de tijd van het jaar dat het begon te jeuken. Dat het kouder werd, dat het Boterdiep af en toe de neiging had om het vochtige in te ruilen voor het vaste. Dat de eerste sneeuwvlokken je om de oren vlogen.
Maar daar is op deze 14e december absoluut geen sprake van. Misschien zijn we in de loop der jaren gevoelsmatig wel een jaargetijde kwijtgeraakt. Volgende week gaat het winterseizoen weer in maar het wintergevoel is nog ver weg. Toch moet De Schaats zeker blijven, al is het alleen maar om de winterse traditie hoog te houden en voor de gezellige jaarvergaderingen. Lekker slap ouwehoeren onder elkaar onder het genot van een hapje en een drankje. Oud en jong, man en vrouw, bestuur en leden, samen opgegaan in een onsamenhangend geheel.
Het onrustige gevoel is er nog steeds. Wanneer ik Facebook af struin, wil ik overal wel op reageren. Een felicitatie hier, een blijk van medeleven daar. Ik klik het maar snel weer weg. De woensdagcolumn nadert zijn einde. Dat is mooi snel, zo voor kwart voor 9. Tijd om mij op de gastcolumn te richten. Daarna een sponsorintroductieverhaal schrijven en de rest van de dag resten mij nog 2 interviews. Maar eigenlijk moet ik ook nog kerstkaarten schrijven en wil ik nog wat belletjes plegen. Tijd om dit onsamenhangend geheel af te ronden. Kerst en zijn dagen lonken. 2015 is weer rap voorbijgevlogen.
Dat is ook iets om onrustig van te worden. Dat er weer een jaar voorbij is. Dat je geen grip hebt op de factor tijd. Dat je razendsnel richting de pensioengerechtigde leeftijd gaat maar dat je tegelijkertijd niet weet of je tegen die tijd nog met pensioen kunt en zo ja, op welke leeftijd. Dat je daardoor de nadagen van je leven maar moeilijk in kunt plannen, laat staan er naar toe te werken. Ik merk dat ik moe van mijzelf word. Tijd om te stoppen. Ik wens jullie allemaal een rustige pre-kerstperiode toe!