Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Simon Bolt, stammend van 8 oktober 1943. Ik ben een geboren en getogen Middelstumer. Ik zag 71 jaar geleden het levenslicht aan de BE-weg. Niet veel later verhuisden we naar de 2e BE-Dwarsweg, een plek slechts tientallen meters verderop. Misschien had dit wel met de grootte van het gezin te maken, ik was één van de vijf kinderen. Mijn vader werkte op de steenfabriek. Er waren in die tijd wel grotere gezinnen te vinden aan de BE-weg.
Na mijn trouwen, verhuisden we naar de Schoolstraat. Daar hebben we 2,5 jaar gewoond. Toen zijn we verhuisd naar de Zuiderstraat in Middelstum waar we nu nog steeds met veel plezier wonen. Een rustige straat met weinig verkeer maar wel met de nodige gezelligheid door de lagere school. Ik kan genieten van onze mooie tuin inclusief blokhut. Van de verschillende bessenstruiken die in de tuin staan maken we zelf bessenjam.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1966 getrouwd met Stientje de Haan. Zij was mijn buurmeisje in de BE-Dwarsstraat en van het één kwam het ander zogezegd. Samen hebben we 2 dochters gekregen. Karin woont in Smilde en heeft 2 kinderen. Ze houdt zich op het Ministerie van Landbouw in Assen bezig met het mestbeleid. Christina woont dichter bij huis, in Groningen om precies te zijn en heeft ook 2 kinderen.
Stientje heeft bijna haar hele leven gewerkt. Tegenwoordig is ze vrijwilliger bij Koor en Rinkel. Doordat ze het werken met het huishouden combineerde noemden ze haar vroeger ook wel eens gekscherend een ontaarde moeder. Ze had geen zin om alleen maar koffie te drinken en te kwalmen met de buurvrouw. Ze werkte aanvankelijk in een naaiatelier in Groningen. Daarna volgde Naaiatelier Ten Cate in Loppersum waar ze als naaister werkte. De laatste jaren was ze schoonmaakster in het Martiniziekenhuis. Een bezige bij dus.
Wat is uw voormalig beroep?
Na 8 jaren lagere school ging ik aardappelen rooien bij verschillende boeren in de omgeving. Dit deed ik met een koppeltje van 12 tot 15 leeftijdgenootjes, zowel jongens als meisjes. Ook heb ik nog bij een boer gewerkt maar met hem kreeg ik een aanvaring. Mijn vader nam mij hierna mee naar de steenfabriek op Labor. Daar heb ik 3 jaar gewerkt, toen moest ik 20 maanden dienen in Militaire Dienst. Ik was van de lichting 62-3 en zwaaide vlak voor kerst 1963 af.
Ik wilde niet meer terug naar de steenfabriek en ging naar het Arbeidsbureau in Groningen om allerlei kleine testjes te maken. Uit deze testen kwam naar voren dat het stukadoorvak wel geschikt voor mij zou zijn. Ik heb mij toen om laten scholen aan de Peizerweg in Groningen. Ik was niet direct een stukadoor in hart en nieren maar dat groeide wel. Op den duur werd mijn arbeidstempo steeds hoger.
Ik heb in totaal voor 7 stukadoorbedrijven gewerkt. Elzinga in Uithuizen was de laatste baas waar ik voor gewerkt heb, ongeveer 17 jaar. Het ging mij daar heel goed naar de zin. Veel beter dan bij een eerdere baas waar ik veel stress ervoer. Daar zat een uitvoerder aldoor achter mij aan. De stress leidde op den duur tot rugklachten en uiteindelijk zelfs tot de ziektewet. Iets wat ik daarvoor en daarna bijna niet meer meegemaakt heb.
De uitvoerder kwam op gezette tijden langs. Zelf maakte ik altijd wel een soort van planning in mijn hoofd waarin ik uitrekende hoelang ik met een project bezig zou zijn. De uitvoerder dacht altijd dat het wel sneller kon. Het had niet veel gescheeld of ik had hem een keer een beste klap verkocht. Dat heeft hij ongetwijfeld gevoeld want hij zei niets meer.
Voor mij een reden om bij Elzinga te informeren of hij nog werk voor mij had. Hij had net nieuw personeel aangetrokken maar belde mij een aantal dagen later op. Ik had ook al eens eerder voor hem gewerkt dus hij wist wat hij aan mij had. Bij Elzinga voelde ik mij als een vis in het water, hier kon ik prima zelfstandig mijn eigen tempo bepalen. Als het eindresultaat maar goed was, dan was de baas ook tevreden. We hadden veel restauratiewerk, onder andere in kerken. Dit was voor mij heel mooi werk om te doen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Toen ik in 2002 de kans had om er met een goede regeling uit te gaan, heb ik dit met 2 handen aangegrepen. Een maandje of 16 eerder had ik ook al eens de mogelijkheid gehad maar toen bleef er te weinig geld over. Op 58-jarige leeftijd zette ik na bijna 40 jaar als stukadoor gewerkt te hebben een punt achter mijn carrière. Ik kreeg nog 75% van mijn laatstverdiende loon en kon mij hiervan redden.
Van het zwarte gat was gelukkig helemaal geen sprake. Aanvankelijk heb ik her en der nog wat klusjes uitgevoerd, abrupt stoppen was er dus niet bij. Tegenwoordig wandel ik elke dag in een behoorlijk tempo een uurtje als het weer het toelaat. Ook ben ik veel aan het lezen en spelletjes spelen via de computer. Ook ben ik zaterdags scheidsrechter tijdens voetbalwedstrijden. Dit is begonnen toen Robert Vriesema mij ooit eens vroeg om een wedstrijd van de meisjes te fluiten. Dit is mij toen goed bevallen. Tegenwoordig fluit ik ook seniorenwedstrijden maar als het zo uitkomt ook een juniorenwedstrijd.
Zelf heb ik bijna 50 jaar gevoetbald. Ik ben op mijn 16e begonnen en op mijn 65e helemaal gestopt. Ik heb in alle seniorenelftallen van Middelstum gespeeld, ook twee seizoenen in het eerste. Dat kan ik bewijzen want in de wedstrijd Middelstum 1 – CVVB 1 kreeg ik een gele kaart omdat ik een dreigende houding had aangenomen tegen één van de spelers van CVVB. In werkelijkheid had ik hem goed geraakt, haha…
Kijk, hier is nog een artikeltje van de wedstrijd Middelstum 2–CSB 2. Hoe dit verslagje van het tweede in de krant is gekomen, is voor mij een raadsel. ‘Opvallend was het harde spel van de Middelstumer rechtsachter Bolt’, zo staat er vermeld. Dit harde spel verleidde één van de spelers van CSB tot een klap in mijn gezicht. Hij kon met rood vertrekken…
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Je trouwdag moet toch één van de hoogtepunten uit je leven zijn, in mijn geval is dit ook zo. Volgend jaar hopen we 50 jaar getrouwd te zijn. Ons 25-jarig huwelijksfestijn was een pracht feest, gehouden in ’t Schienvat in Kantens.
Ook de vele vakanties die we hebben mogen maken, beschouw ik als hoogtepunten. Aanvankelijk met de kinderen, later gingen we alleen en ook wat verder weg. In 1989 vlogen we voor het eerst, de reis ging naar Portugal. We hebben zoveel landen aangedaan: Spanje, Griekenland, Italië, Tsjechië, Schotland, Oostenrijk, Denemarken enz. enz.. Hier kijk ik met het veel plezier op terug.
Ook mijn 50e verjaardag zal ik niet zomaar vergeten. Mijn zwager deed mij een blinddoek voor en zo tuften we eerst wat door Middelstum om vervolgens in het Dorpshuis van Westerwijtwerd te eindigen. Het werd een hele gezellige dag met veel familie en vrienden. Zelfs kennissen die wij tijdens een vakantie in Oostenrijk hadden ontmoet waren aanwezig. Mijn voetbalvrienden van Middelstum 5 o.l.v. Adri de Lange voerden nog een leuk sketchje op.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders en schoonouders. Zo is het leven nu eenmaal.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb altijd met heel veel plezier gevoetbald. Vroeger had je ook niet zoveel andere mogelijkheden op de zaterdag. Wel heb ik nog op gymnastiek gezeten. De jaarlijkse uitvoeringen werden toen nog boven op zolder bij bakker Niehof gehouden. Een heel gesjouw naar boven met al die toestellen.
Toen het tweede elftal kampioen kon worden moest ik met het eerste mee. Daar was ik niet echt blij mee want ik wilde natuurlijk graag aan deze kampioenswedstrijd meedoen. In die tijd had je nog een elftalcommissie bestaande uit o.a. de legendarische Jan Lüurssen en ook mijn vader zat in deze commissie. Zij bepaalden waar je moest spelen en daar had je niet zoveel tegenin te brengen.
Zo heb ik toch best wel mooie wedstrijden gespeeld hoor. Ik had als groot voordeel dat ik zelden of nooit geblesseerd ben geweest. Ik kan mij nog een wedstrijd herinneren met Middelstum 1 uit tegen SJS in Stadskanaal. Een aantal vaste waardes ontbrak. Het was een wedstrijd waarin het hevig sneeuwde en dan moesten we ook nog helemaal naar Stadskanaal. Barre omstandigheden inderdaad maar ik had het er graag voor over. Tegenwoordig zeggen spelers veel sneller af wanneer ze een wedstrijd hebben. Dit was vroeger wel anders.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb geen bijzondere uitdagingen die ik nog wil vervullen. Wel wil ik graag zo lang mogelijk blijven fluiten, ik heb er nog heel veel lol in. En gezond oud worden natuurlijk, wat dat betreft heb ik nog niets te klagen. Nee, een recept hiervoor heb ik niet. Wel probeer ik zoveel mogelijk in beweging te blijven.
Ik ben geen stevige drinker, alcohol heb ik nooit zo goed kunnen verdragen. Als ik na een wedstrijd een paar biertjes op had dan hoorde ik Martin Rozeboom al vrij snel zeggen: ‘Hest weer drank op, wat ja een lawaai…!’
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Er schiet mij niets te binnen, ik kan mij er ook niets bij voorstellen. Het komt zoals het komt.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer maar een dikke 8.
Wilt u verder nog iets kwijt?
De uitdrukking ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ zou op mij van toepassing kunnen zijn. Als je toch ziet en hoort wat er overal op deze wereld gebeurt dan hebben wij het hier toch goed. Mensen die in Syrië bijvoorbeeld moeten vluchten voor hun geloof, verschrikkelijk toch?
Wel erger ik mij enorm aan die zakkenwassers bij ABN-AMRO. Die gasten hebben vast te veel geleerd of zo. Zoveel verdienen en er dan ook nog gewoon een ton bij krijgen. Nog zwakker vind ik het overigens dat ze dit vervolgens terugtrekken. Die mensen leven echt buiten de werkelijkheid…