Vele vaste lezers van de website zijn op de hoogte van het levensverhaal van mijn vader. Dit verhaal, bijna 2 jaar geleden opgetekend, is inmiddels meer dan 2.000 keer bekeken. Helemaal actueel is het verhaal inmiddels niet meer. Het is soms maar goed dat je de toekomst niet in kunt zien. Wanneer mijn vader begin dit jaar had geweten dat hij in een tijdsbestek van nog geen 4 maanden, 5 verschillende woon- of verblijfplaatsen zou hebben versleten waren zijn rapen gaar geweest en had hij bijzonder slecht geslapen. Hopelijk keert hij binnenkort vanuit Innersdijk in Ten Boer, waar hij herstelt van een heupbreuk, weer terug naar het Hippolytushoes.
Ook in zijn familiesamenstelling is inmiddels een en ander veranderd. Vorig jaar maart overleed zijn zus Trijn (zie het verhaal Skypen met de hemel) en vorige week hebben we zijn broer Johan ten grave gebracht. Van de 9 kinderen die Wiebrand en Aukje Koster op de wereld gezet hebben, zijn nu nog maar 3 in leven. Pa, als groepsoudste, heeft menig jongere broer en zus overleefd.
Vijf jaar geleden overleed oom Johan zijn vrouw, mijn tante Tinie. Een enorme klap voor mijn oom die zeker ten koste ging van zijn levenslust. Vroeger fietste en liep hij kilometers ver weg door de provincie. Hij stond, samen met mijn vader, bekend als de gebroeders Bever. Menig huiskamer is door beiden van een nieuw behangetje voorzien. Pa ging altijd voortvarend te werk alsof hij ook na zijn pensionering nog moest hooien. Oom Johan deed het wat rustiger aan, nauwkeurig en nauwgezet. Gestadig doorwerkend met oog voor detail. Gezegend met een timmermansoog en gouden handjes. Ideaal voor het wat fijnere werk.
Onlangs kwam ik er pas achter dat hij tot de uitvinders behoorde. Nadat hij bij een fietsenmaker had gewerkt, kwam hij terecht bij Rixona in Warffum. Toen het raspatat gefabriceerd moest worden, ontwikkelde hij de machine die dit kon bewerkstelligen. Nog een uitvinding van mijn oom is de dispenser die op de mayonaisebakken zit. Wanneer er in de toekomst weer een klodder klef in mijn patatbakje gespoten wordt, zal ik terugdenken aan mijn ome Johan. Hij ontving voor dit pionierswerk een prachtige zescilinder Ford, zo heb ik mij laten vertellen…
Dat zijn mooiere herinneringen dan aan zijn laatste jaren in Bedum na het overlijden van zijn vrouw. Wanneer ik af en toe met mijn ouders bij hem langs ging, maakte hij een ietwat apathische indruk. Het kon hem niet zo veel meer schelen. Dat zijn huis verpauperde zou hem allemaal een worst zijn. Dat was hem vroeger niet overkomen. Daarbij moest hij dealen met de erfenis van een hersenbloeding, een aanval waar hij zich overigens verrassend sterk van herstelde.
Begin dit jaar ging het verder bergafwaarts met oom Johan. Zelfstandig wonen lukte eenvoudigweg niet meer. In de zomerperiode verhuisde hij naar Twaalf Hoven in Winsum. Daar brak hij ook nog eens zijn heup. Broer Jur bezocht hem drie weken geleden en trof toen een opvallend montere oom aan. En dat was lang geleden. Het leek er op dat hij zijn draai gevonden had. Helaas ontvingen we niet veel later het volgende WhatsApp-bericht: ‘Slecht nieuws. Oom Johan heeft een herseninfarct gehad en hij kan helaas niet meer eten en praten. Waarschijnlijk heeft hij geen week meer te leven…’
Een afschuwelijk bericht natuurlijk, zeker voor mijn vader. De dag er op namen mijn broers pa en moe mee naar Winsum om afscheid te nemen. Het werd een emotioneel afscheid, getuige het volgend bericht die ik van broer Wiebrand kreeg en die ik vlak voor het slapen gaan ontroerd las. Afscheid nemen doet pijn!
‘Samen met Henk en pa en moe een erg emotionele middag meegemaakt! Het was de middag van het afscheid. Oom Johan heeft nog enkele dagen te gaan. Pa heeft hem bedankt voor het mooie broederschap en hoopt hem straks in de hemel terug te zien. Toen moe oom Johan nog een laatste doetje gaf, barstte hij in tranen uit. Toen we hem vroegen of het zo goed was, knikte hij! Het was goed zo….’
Enige dagen later overleed oom Johan. Hij is vredig heengegaan, thans herenigd met vrouw Tinie en zijn veel te vroeg gestorven zoon Bram. Misschien knikt hij binnenkort wel weer naar zijn oudste broer of schoonzus. Het is goed zo……