Ze kennen elkaar inmiddels 65 jaar, mijn vader en moeder. De vonk sloeg over tijdens een jeugduitwisseling tussen de kerken van Garrelsweer en Onderdendam. Aan mijn vader zijn oom en tante was gevraagd of daar wel een meisje mocht logeren. Dat kon wel maar dan moest mijn vader om haar denken. De aandacht die pa aan mijn moeder gaf, moet wel bijzonder geweest zijn. Want hoewel mijn moeder haar bruine ogen aanvankelijk eerst op iemand anders had laten vallen, was het binnen de kortste keren raak en sloeg de vlam over.
Pa moest er wel wat voor over hebben om moeder te zien. Hij bracht op zaterdagmorgen de boodschappen rond om daarna de fiets te pakken voor een lange tocht naar Winneweer. Dit zal ongeveer 20 km fietsen zijn geweest. Aanvankelijk wist hij niet eens waar Winneweer lag. Maar toen hij een keer boodschappen rond moest brengen in Stedum zag hij dit plaatsje toevallig op de verkeersborden staan. En toen was hij niet meer te houden. Op zaterdagavond bracht hij haar in het vervolg naar Wittewierum, waar moeder op een boerderij als dienstmeid werkte, om vervolgens weer terug naar Onderdendam te fietsen.
In 1955 zijn ze getrouwd om vervolgens een kruidenierswinkel te runnen in Westerwijtwerd. Volgend jaar zijn ze dus, ijs en weder diende, 60 jaar met elkaar getrouwd. En al die tijd zijn ze samen geweest, om lief en leed te delen. Dag en nacht gewend aan elkaars aanwezigheid, daarbij de wederzijdse nukken voor lief nemend. Na Westerwijtwerd volgde Middelstum waar ze al met al 35 jaar met veel plezier gewoond hebben. En samen oud zijn geworden. Die ouderdom is met gebreken gekomen waardoor het runnen van een eigen huishouden niet meer mogelijk bleek te zijn.
Gelukkig bracht Aukje op Toornwerd uitkomst. Nadat het huis verkocht was gingen ze hier met hun tweeën wonen. Maar moeders fysieke en mentale gezondheid ging rap achteruit. De zorg die Aukje hun kon bieden was niet toereikend genoeg. En dus lonkte het Hippolytushoes in Middelstum. En hoewel mijn vader er altijd tegenop heeft gezien om naar een verzorgingshuis te moeten, volgde hij trouw zijn vrouw. Beiden kregen een eigen kamer, op de 3e verdieping, schuin tegenover elkaar. Moeder gaat overdag naar Meerzorg, waar ze liefdevol opgenomen wordt. Pa kan dan tot rust komen. De vermoeidheid n.a.v. een herseninfarct is hij eigenlijk nooit meer helemaal te boven gekomen. Fietstochten van rond de 50 km. per dag zitten er sinds die tijd niet meer in. Moeder wordt rond 16.00 uur bij vader op de kamer gebracht zodat ze samen een broodje kunnen eten…
Helaas is dit momenteel tijdelijk niet meer mogelijk. Pa is van zijn fiets gevallen en heeft zijn heup gebroken. Anderhalf week heeft hij in het ziekenhuis moeten blijven. Na eerst geopereerd te zijn, bleek hij ook nog een longontsteking onder de leden te hebben waarvoor een kuur gevolgd moest worden. Nu is het revalideren geblazen in Innersdijk in Ten Boer. Minimaal 2 x per week fysiotherapie om de heup weer wat soepeltjes te krijgen en het lopen wat gemakkelijker te maken.
En zo zijn mijn ouders na bijna 60 jaar van elkaar gescheiden. Hemelsbreed ongeveer 10 kilometer om precies te zijn. Pa zal het niet met zoveel woorden toegeven maar hij zal ongetwijfeld heimwee hebben naar zijn vrouw. Toen wij van de vakantie terugkwamen hebben we moe meegenomen naar Innersdijk. Het leek moe wel wat om even weer bij pa te kijken. Zittend in de rolstoel reed ik moe pa zijn kamer binnen om haar rolstoel te parkeren naast die van mijn pa. Na een gelukzalige glimlach volgden de tranen. Moe’s arm werd gestreeld wat hem een aandoenlijk “Hoe is’t laiverd?” opleverde, gevolgd door een kus.
Mijn beide ouders waren even weer met elkaar herenigd. Aandoenlijk om te zien hoe na 65 jaar lief en leed de liefde tussen beiden nog steeds niet geblust is. Ze zijn nog steeds hartstikke ‘wies’ met elkaar. Maar deze hereniging was slechts van korte duur. Pa moet maar goed zijn best doen met de oefeningen dan kan hij snel weer naar huis terug. In dit geval het Hippolytushoes dus. Gescheiden van bed en tafel maar nog steeds innig verstrengeld wat hun zielen betreft. En dat is ook een voorrecht na zoveel jaren, helaas lang niet voor iedereen weggelegd…