Altijd een interessante en lastige vraag tijdens interviews die je wel eens op televisie ziet: ‘Heeft u dingen in uw leven gedaan waar u later spijt van kreeg?’. Ook een intieme vraag aan oudere mensen om hun terug te laten kijken op hun leven. ‘Alles overziend, zou u met de kennis van nu, uw leven anders hebben geleefd?’ Daar zit hem misschien wel de crux van dit stuk. Je moet beslissingen nemen in je leven zonder dat je weet hoe keuzes uitpakken. ‘Het maakt niet uit welke keuzes dat je maakt, als je ze maar maakt’. Zomaar een zin uit een bekend liedje waarvan de groepsnaam van de band mij even niet te binnen wil schieten.
‘Heb jij spijt van de keuzes die je in je leven gemaakt hebt, Bert?’ Van mijn eerste keuze die ik bij mijn weten bewust heb moeten maken, absoluut niet. Toen ik op een sport mocht, koos ik bewust voor voetbal en daar beleef ik nu nog het nodige plezier aan. Lastig hoor, zo’n vraag. Confronterend ook. Want je moet al op jonge leeftijd belangrijke keuzes maken. Wat wil je later worden, naar welke school wil je, welke vakken wil je volgen, inherent hieraan, welke vakken laat je schieten?
Na mijn lagere school ging ik naar de MAVO in Middelstum. Een bewuste keuze hoewel ik ook de HAVO of misschien wel VWO had kunnen doen. Een keuze voor veiligheid en kleinschaligheid, denk ik. Maar ook stond deze school heel goed aangeschreven en kan ik achteraf stellen dat ik daar het leren geleerd heb. Maar op den duur moet je verder. Nog niet wetend wat te doen volgde HAVO/MBO, nu wel in Groningen. Lekker algemeen, nog steeds niet wetend wat te doen of te worden.
Uiteindelijk gekozen voor een studie milieukunde, gevolgd door een kopcursus bedrijfskunde. Nooit geen spijt gehad van deze gevolgde studies. Op 23 jarige leeftijd zette ik een dikke punt achter mijn studententijd. Ik was er zat van, had geen zin meer in nog een andere richting. Daardoor moest ik wel in militaire dienst. Een bijzondere tijd waar ik bijzondere contacten heb opgedaan. Dat de treinreis op vrijdag naar huis toch altijd weer een hoogtepunt was en goed voelde, gaf mij de bevestiging dat het blijven wonen in mijn eigen vertrouwde omgeving voor mij het allerbelangrijkste was. Dicht bij mijn familie, vrienden en sociaal uitgaansleven.
Misschien had ik achteraf verder moeten gaan met het zoeken naar een baan in de milieurichting. Afgeschrikt door verhalen van mensen die al met al jaren op een vaste baan hebben moeten wachten en met behoud van een uitkering stages hebben gelopen om maar relevante werkervaring op te doen koos ik eieren voor mijn geld. Misschien wel eierkoeken. Mijn dienstplicht was nog niet afgelopen of ik was al weer aan het werk bij Vast Banket in Middelstum. Lekker dicht bij mijn ouderlijk huis waar ik lang heb mogen wonen. En dus het nodige heb kunnen sparen.
Toen mijn huidige buurman Wim aan mij vroeg om samen een twee-onder-een-kap-woning te bouwen was dit binnen de kortste keren beslist. Dit was toch best wel opmerkelijk want een echte avonturier ben ik niet. Eén van mijn beste beslissingen uit mijn leven denk ik, want ik woon inmiddels al weer ruim 13 jaar met veel plezier in de Berkenlaan. Een gezellige buurt waar mensen naar elkaar omkijken en voor elkaar klaar staan. Waar lief en leed samen gevierd en geleden wordt.
Ik ben lang vrijgezel gebleven. Dat is niet altijd een bewuste keus geweest. Af en toe was er best wel eens een gevoel van gemis hoewel ik ook intens heb genoten van mijn vrijheid. Vaak en veel op stap geweest, onvergetelijke vakanties beleefd met voetbalvrienden in zonovergoten oorden. Mooie voetbaluitstapjes gemaakt naar het buitenland. Tranen gelachen en intensief geleefd maar soms een knagend gevoel iets te missen.
Het gemis werd ingevuld door Miranda. Met in haar kielzog haar twee dochters Derian en Jazlijn en een steeds groter wordende veestapel. Daardoor in de loop der jaren rustiger geworden, denk ik. Al heb ik met schade en schande ervaren dat een relatie niet altijd over rozen gaat. Geven en nemen, hard werken, botsende karakters. Maar ook iemand die je opbeurt als je het even niet meer ziet zitten, een schouder om op uit te huilen, iemand waar je gezellig mee kunt samenzijn. En die mij na mijn ontslag en wat tijdelijke klusjes stimuleerde dat te gaan doen waar mijn hart ligt: teksten, columns en verhalen schrijven voor velerlei doeleinden.
Of ik spijt heb van belangrijke keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt? Opleiding, baan, huis, relatie, wel of geen kinderen, hobby’s en vriendenkring? Op bepaalde momenten duwt het leven je in een bepaalde richting. En af en toe stel je je wel eens vragen. Wat was er gebeurd als ik eerder een relatie had gekregen, of waar was ik terecht gekomen als ik niet eerst mijn militaire dienstplicht had moeten vervullen of wanneer de firma Vast mij niet gebeld had? Allemaal vragen waar je niet te lang over moet nadenken. Gewoon omdat je het toch niet meer kunt veranderen. As is verbrande turf, gedane zaken nemen geen keer.
Leef het leven zoals het op je pad komt, probeer weloverwogen op kruisingen de juiste weg te kiezen en don’t look back in anger. No regrets. Van je fouten leer je, vroeg of laat komt er een tweede kans. Pak die dan. Volg je gevoel en als het even kan, live your dream. Wanneer één deur dichtvalt, gaan er als het goed is nieuwe open. Maar probeer te leven, niet alleen voor jezelf, maar zeker ook voor anderen…..