Een crematie bracht ons onlangs naar Arnhem. Het werd een bijzondere dag voor mij. Ik kende de man aan wie wij de laatste eer gingen bewijzen helemaal niet. Toch moet ik hem ooit in levende lijve gezien hebben want hij heeft ongeveer zeven van zijn 79 levensjaren in Middelstum doorgebracht tijdens deze eeuw. En dus is de kans groot dat ik hem onbewust wel eens gezien heb, want hij woonde vlak bij mij in de buurt. Hij was de vroegere buurman van Miranda. Als je er over nadenkt een rare gewaarwording want ook haar kende ik tot voor drie jaar geleden niet of nauwelijks en ook zij woont inmiddels al weer bijna 13 jaar in Middelstum.
Het werd een bijzondere dag te midden van een bijzondere setting. Buiten het uitvaartpersoneel waren er 21 mensen op de crematie afgekomen, inclusief twee personen van het verzorgingstehuis waar hij zijn laatste adem uitblies. Dat was opvallend, want hij was daar maar één week geweest en tijdens deze week nauwelijks meer aanspreekbaar. Een klein, select gezelschap derhalve, zou dat iets zeggen over hoe deze man in het leven gestaan heeft? Tijdens het ontroerende en liefdevolle verhaal van zijn enige zoon en schoondochter kwam een heel ander beeld van deze man naar voren… Prachtig verteld, met mooie foto’s gelardeerd. In korte tijd werd ik meegezogen in het levensverhaal van een man die ik helemaal niet kende…
Een verhaal over een man die meer energie stak in het geluk van anderen dan dat hij zich om zijn eigen geluk bekommerde. Innemend, gul en (te) goed van vertrouwen. Geboren in het prachtige Zuid Limburg, in de jaren vlak voor de oorlog. Het leverde mooie verhalen op over schelmenstreken van verkochte Duitse pistolen en het zich 4 keer op één dag voor een hoger loon bij een andere baas laten inhuren tijdens de gigantische drukke wederopbouwtijden na de oorlog.
Voor aanvang van de herdenkingsdienst stond er een prachtige foto op de beamer geprojecteerd van een brandaris langs de Zeeuwse kust. Het symboliseerde de mooiste jaren uit zijn leven. Een tijd van economische voorspoed en de tijd waarin het gezin gesticht werd. Daarna volgde een zelfstandig bestaan in de bouw en een verhuizing naar Zuid-Holland. Zijn leven stond in het teken van het werk en het gezin. Altijd ging hij mee met zijn zoon naar American Football of mee met zijn vrouw die op een zangkoor zat. Dit waren ook zijn uitstapjes. Zijn zoon zag nieuwe kansen en uitdagingen in onze mooie provincie en dit feit bracht ons op een doordeweekse middag uiteindelijk naar Arnhem…
Helaas brachten de Groningse jaren weinig geluk. Integendeel, diepe duisternis werd hun deel. In 2000 overleed zijn vrouw in Twaalfhoven in Winsum aan kanker. En daarmee stierf ook een stukje van Paul die zielsveel van zijn vrouw hield. ‘My heart will go on’ van Celine Dion stond centraal tijdens haar begrafenis en werd ook nu weer gespeeld. Een ontroerend moment, die tot kippenvel bij de aanwezigen leidde. Het bracht mij terug naar de film Titanic, naar het moment dat Di Caprio weggleed naar zijn ijskoude graf. Een intens moment van echte liefde die wegdrijft in de duisternis, daarmee een groot stuk levensgeluk van diegene die eenzaam achterblijft meenemend…
Paul volgde wederom zijn zoon, nu naar het midden van het land. De wekelijkse bezoekjes aan zijn zoon en schoondochter en de liefde voor zijn honden waren lichtpuntjes tijdens zijn laatste levensjaren. Het overlijden kwam uiteindelijk als een verlossing. Mooie beeldspraken tijdens het gedicht ‘Een droom, die geen bedrog is’ en een rotsvast vertrouwen dat aan de andere kant van de doodsrivier zijn vrouw hem liefdevol in de armen sluit, gaven de aanwezigen troost. De dienst werd afgesloten met het prachtige nummer van Andrea Bocelli ‘A time to say goodbye’. De as zal worden uitgestrooid in Limburg waardoor hij toch ook weer een beetje thuiskomt in zijn geboortestreek. Daarmee zijn levenscirkel misschien wel weer rond makend.
Aan het einde van de middag sprak ik nog even met zijn zoon die ook een tijdje in Middelstum gewoond heeft. In de ‘oude school’ naast Piet en Marja. Prive en zakelijk gezien een inktzwarte tijd voor hem, zo vertelde hij mij. Tijdens zijn diepste dip vond hij in zijn huidige vrouw een reddingsboei. ‘Ze heeft wat mannen betreft gelukkig een slechte smaak’, grapte hij, ‘want ik zag er in die tijd niet uit’. Deze vrouw heeft hem meegeholpen om langzaam maar zeker weer op te krabbelen. En deze vrouw was ook de steun en toeverlaat van Paul tijdens zijn laatste levensjaren en zeker ook tijdens zijn laatste maanden waarin de ziekte langzaam maar zeker bezit van hem nam. Een vrouw om trots op te zijn derhalve en dat is hij dan ook.
En zo kwam in Arnhem een stukje Middelstum bijeen. En loop ik inmiddels met andere gedachten langs bepaalde huizen. Dan ga ik terug in de tijd en dan komen er beelden boven van mensen die Middelstum niet als het leukste dorp van Groningen zagen. Maar het was een bijzondere dag en ik kwam er achter dat een bijzonder mens is heengegaan. Ook al heb ik hem niet gekend.
Mag je dat zeggen, dat het ondanks de setting en de achterliggende gebeurtenis, een mooie dag was? Omdat je toch het idee hebt dat in een andere dimensie twee mensen herenigd zijn die hier op aarde zielsveel van elkaar gehouden hebben? En dat je weet dat de direct nabestaanden heel veel steun aan elkaar hebben? Ik weet het niet, maar zo voelde het. Net zo als het goed voelde toen we via een kleine omweg weer op de snelweg naar Groningen zaten. Terug naar de plaats waar ik wel zoveel mooie herinneringen heb liggen. En terug naar de plaats waar ik mijn liefde voor hopelijk het leven heb leren kennen…