Laatst werd ik uitgedaagd door Willem Groeneveld, de eindredacteur van Game & Co bij NDC/VBK mediagroep, om een column over games te schrijven. Hij nam geen genoegen met mijn ontwijkend antwoord dat ik eigenlijk niet zo’n gamer ben. Een player ben ik ook niet echt eigenlijk, hoewel ik daar na enige alcoholische versnaperingen heel anders over kan denken. Maar uiteindelijk wist hij mij over de streep te trekken. Eens kijken of wij hier een wederzijdse win-win situatie uit kunnen creëren.
Als ik er eens goed over nadenk dan ben ik inderdaad niet zo’n spelletjesmens. Mens erger je nieten, monopolyen en pim-pam-petten geneuzel is eigenlijk niet zo aan mij besteed. Af en toe word ik wel eens ‘gedwongen’ wanneer één van mijn vriendin haar dochters (Derian of Jazlijn) daartoe aandringt. En als ik eenmaal bezig ben dan wil ik ook graag winnen, dat dan weer wel. Dat stuit dan op het nodige onbegrip bij hun.
Aan de andere kant voetbal ik dan wel weer maar is dit een spelletje of is voetbal oorlog zoals wijlen Rinus Michels dat ooit zo mooi verwoordde?! Klaverjassen mag ik ook graag doen. Dit leidt doorgaans tot hele gezellige avonden in de voetbalkantine. Niet op het scherpst van de snede (of met de mes op tafel zoals dat zo mooi heet) maar toch met een redelijk fanatieke instelling en een gezonde winnaarmentaliteit. Uiteraard wel met een hapje en een drankje in de aanslag en aangenaam gezelschap om mij heen. Aan online klaverjassen waag ik mij dan weer niet.
Computerspelletjes, videospelletjes of hoe het ook allemaal mag heten zijn niet aan mij besteed. Ergens in mijn jeugd is hier iets verkeerd gegaan, denk ik dan. Want ik kan mij nog herinneren dat ik in de tijd van de 6e klas van de lagere school (tegenwoordig beter bekend onder de noemer groep 8) uren doorbracht met mijn computerspelletje. Met een soort van maanlander moest ik allerlei soorten stenen verpulveren voordat ze de grond raakten. En dat vereiste de nodige vingervlugheid kan ik u wel vertellen. Ik voelde mij soms net een toetsenist die razendsnel de toetsen beroert om tot het gewenste resultaat te komen. Met als ultieme beloning dat je bij een bepaald aantal hits een hogere level bereikte.
Zeer hinderlijk was het dan dat, wanneer je op weg was naar een persoonlijk record, moeders de vrouw begon te brullen dat het etenstijd was. Gelukkig zat er een pauzeknop op maar na het eten was de concentratieboog doorgaans aardig aangetast, het winnend ritme soms ver te zoeken. Misschien heb ik wel aanleg tot verslavingtrekjes en stop ik het daarom ergens diep in mijn binnenste weg.
Nintendo spelletjes, Atari spelcomputer, Playstation en weet ik niet wat, het zal allemaal wel. Onvoorstelbaar wanneer ik mij bedenk dat mensen zelfs in de rij voor de winkel liggen te wachten wanneer er zich weer een nieuw spel aandient. Tegenwoordig is de Nederlandse jeugd massaal aan het Wii-en of loop ik hier ook al weer hopeloos mee achter? Dat vind ik dan wel weer leuk om te zien. Vooral het ritmisch meebewegen op allerlei dansnummers uit het verleden. Misschien komt dit ook door de broodnodige lichaamsbeweging die er achter weg komt. Dat is altijd beter dan het urenlang passief televisiekijken.
Toch is het wel verwonderlijk dat ik niet weer gegrepen wordt door het gamevirus. Want je wordt tegenwoordig van alle kanten uitgedaagd om je in het spelletjescircuit te bewegen. Soms tot vervelends toe via Facebook. Menig Facebooker weet wat ik hiermee bedoel want ik lees regelmatig berichten dat verzoeken tot spelletjes gehonoreerd worden met een verwijdering als facebookvriend… Van je vrienden moet je het hebben dus, dat zijn nogal harde bedreigingen.
Mijn vriendin is wel een tijdje door het virus geïnfecteerd geweest. Vooral Wordfeud was een tijdje zeer populair in huize Koster. Op de vraag waarom spelletjes nu zo aantrekkelijk zijn om te spelen, antwoordde ze dat je er zo lekker van kunt ontspannen. Zelf zie ik haar liever meer (speel)tijd aan mij besteden maar dat zal er wel niet inzitten. Misschien moet ik mij ook af en toe maar eens verkleden als nerd, monster of Duitse soldaat of blup geluiden maken. Het kan zijn dat ik dan ook weer tijdelijk in beeld kom. Tussen een paar oproepbliepjes door bijvoorbeeld. Want bij een nieuw bliepje wordt de aandacht weer verlegd, uiteraard.
Soms ben ik wel benieuwd hoe de mensen vroeger de beeldbuis spelletjesloze dagen doorkwamen. In de tijd van de hoepels en knikkers bijvoorbeeld. Dat waren nog eens tijden, of niet dan?! Gemoedelijkheid en gezelligheid troef en ook nog met meerdere mensen tegelijk uit te oefenen. ‘Knikkers’, hoor ik Jazlijn denken en ze kijkt mij verwachtingsvol aan, ‘kun je daar ook mee wii-en???? ‘Nee, Jazlijn, knikkers zijn kleine glazen bolletjes die je met je vingers in een gaatje moet schuiven……’ Je ziet haar denken. ‘Zonder stickie?’, vraagt ze teder. En dan weet ik het zeker, die tijden komen nooit weer…. Lang leve de virtuele games! Tevreden Willem?
Zo plaatste Willem het stuk op de site van Game & Co: www.game-en-co.nl/gamen-column Seo teksten met de nadruk op gamen!