Zou dat mogen, een sombere blog op deze website? Of zitten jullie als geachte lezers hier helemaal niet op te wachten? Daar valt natuurlijk iets voor te zeggen! Misschien willen jullie wel alleen maar op een positieve manier geëntertaind worden. Met luchtige verhaaltjes, prettige klinkslagen, spitsvondige woordspelingen en bijpassende bruggetjes en verhalen over geloof, hoop en liefde en happy endings….
Maar misschien past een sombere blog wel heel goed bij een maandagmorgen. Gezien mijn eigen gemoedstoestand, doorgaans toch verreweg de minste dag van de week. Vooral vroeger, na zware stapweekenden, was de maandag een dag om gauw te vergeten. ‘Tell me why, I don’t like Mondays’ is dan een toepasselijk en ook al somber nummer van The Boomtown Rats. En met mij zijn er meer mensen die last hebben van zo’n maandagmorgenstemming, door mij ook wel eens de Mondaymorning blues genoemd.
Misschien heeft het wel met het weer te maken, deze meimaand is één van de koudste maanden aller tijden zo hoorde ik onlangs op het nieuws. Mensen hebben behoefte aan zonlicht en warmte om hun heen. Goed voor de aanmaak van broodnodige vitaminen en het verdringen van de koude winter die we ook gehad hebben. Koud was hij en nu ook heeeeeel lang naar het schijnt.
Misschien werkt de degradatie van ons vlaggenschip, het eerste elftal van de Voetbal Vereniging Middelstum, toch harder door dan verwacht. Zaterdag 18 mei rond 16.00 uur was het eerste gezien de standen op de overige velden nog helemaal veilig. Maar om 16.20 uur en 3 tegengoals later restte slechts de bittere degradatiepil die met heel veel bitter vocht weggespoeld werd. De V.V. rest nu de 4e klasse en dat is sportief gezien en terugrekenend naar de nieuwe indeling misschien wel het laagste niveau waarop sinds (heel) lange tijd geacteerd gaat worden. Nu maar hopen op veel streekderby’s! En het biedt natuurlijk de mogelijkheid om te bouwen aan een nieuw elftal die langzamerhand weer omhoog zou kunnen gaan kijken. Dat zijn toch weer positieve gedachtes waar je verder mee kunt, toch?
Misschien komt het door onze gesprekken aan de stamtafel die we na afloop van een voetbal training met het vierde elftal voeren onder het genot van. Weer een ploeggenoot die na jarenlange trouwe dienst de zak krijgt en zich kan gaan melden bij instanties waar hij helemaal niet mee te maken wil hebben. Als een vuilniszak in de container gegooid en op een maandagmorgen bij het grof vuil gezet. Een snelle rekensom en schatting leert mij dat ongeveer 25% van ons vierde elftal te kampen heeft met (dreigende) werkloosheid….
U merkt het, de gemoeds(on)rust van het verhaal wordt steeds dreigender. Van een maandagmorgengevoel via degradatie naar werkloosheid. Maar het kan natuurlijk nog veel erger. Totale verslagenheid bijvoorbeeld, bitter verdriet, gevoelens van woede, onmacht en wanhoop. En bij het noemen van de namen Julian en Ruben weet u natuurlijk direct waar het over gaat. Een vader die het niet meer ziet zitten na een vechtscheiding en van pure ellende zijn eigen kinderen meetrekt de dood in. Onvoorstelbaar! Maar ook een gegeven die je steeds vaker leest. Hoe kun je als mens zover komen, beangstigend toch?!
Vorige week was ik op een verjaardagsfeestje waar iemand was die de man persoonlijk gekend had. Hij was fysiotherapeut en ze was enige malen door hem behandeld. ‘Het was zo’n aardige man, dit had ik nooit van hem verwacht!’ Zo’n opmerking maakt het alleen nog maar wranger en doet je beseffen dat het binnenkort misschien wel niet een ver van mijn bed show is maar dat het heel dichtbij komt. En met het amber alert van vorige week van een meisje hier uit Middelstum nog vers in het geheugen lopen de koude rillingen je af en toe over de rug. En dat komt niet door het koude weer, helaas.
Het dieptepunt van deze blog is nu wel bereikt, langzaam krabbelen we weer omhoog vanuit de bodem van een hele diepe put weer op naar het licht. Met het nieuwsfeitje dat steeds minder mensen op vakantie gaan bijvoorbeeld. Vooral in de categorie ‘verre vakanties’ is de terugval groot. Ach, dan blijven we toch gewoon lekker met zijn allen thuis toch?
Gewoon proberen om het vakantiegevoel dichterbij te creëren, gezamenlijk barbecueënd met de buurt of in de straat. Een opbeurend praatje met de buurman of buurvrouw die door een diep dal gaat en fysiek of mentaal in de lappenmand zit. Saamhorigheid en eenheid als wapens tegen somber- en neerslachtigheid! De kracht van het kleinschaligheid. Gezamenlijk één front trekkend tegen mogelijk, dreigend onheil. Ik krijg het er spontaan weer wat warmer van. En dus lijkt mij dit een mooie gedachte om deze sombere blog toch nog wat positiever af te sluiten.
De meesten van ons moeten immers gewoon na de lunchpauze weer aan het werk en een blog mag natuurlijk niet ten koste gaan van de efficiency. Dan zou ik mij ook nog schuldig gaan voelen. Afgelopen weekend kwamen er ook nog heel veel positieve gedachtes bij toen ik de ontlading van Arjen Robben zag na zijn winnende goal. Vorig jaar rond deze tijd zat deze man nog in een diep dal na een beslissende penalty gemist te hebben in de CL-finale. En dat na ook al een hele grote kans gemist te hebben in de WK-finale, en wat te denken van al zijn blessureleed?! Hij dreigde als schlemiel de voetbalboeken in te gaan.
Maar zaterdagavond speelde hij al deze ellende van zich door op het hoogste platform, wederom de Champions League finale, een assist en de winnende goal af te leveren. Wat een ontlading, wat een vreugde en wat een blijdschap zat er in zijn juichactie na deze goal. Prachtig om te zien! Van ver gekomen maar nu ‘Man of the Match’ in de belangrijkste wedstrijd van het jaar! Dat lijkt mij een mooie zin om deze toch wat sombere blog af te sluiten. Soms keren de kansen in het leven!