Ameland 2009, Nobody said it was easy……….
Maandag, 19 januari
Terwijl werkend Nederland zich opmaakt voor hun eerste welverdiende pauze dobbert ondergetekende nog wat apathisch rond in zijn weer prettig aanvoelend waterbedje. Een mooi moment om het jaarlijkse trainingskamp te overdenken. Dit jaar voor het eerst naar Ameland, het eiland dat zich volgens de ezelsbrug TV-TAS tussen Terschelling en Schiermonnikoog bevindt……
Met gemengde gevoelens kijk ik op vrijdagmorgen achter in de Sybes bus van Ralf Brouwer. Onbewust gaan mijn gedachten terug naar een jeugdbestuursvergadering die in de aanloop van ons jubileumtrainingskamp van Aurich gehouden werd. Onder de ouders leefde toen nog de vrees voor taferelen zoals je die ook altijd in het clubblad las over trainingskampen, met heel veel alcoholverhalen en maar weinig sportieve prestaties….. Daar ik sinds het einde van het tijdperk Boskamp de ‘eer’ toebedeeld gekregen heb om alles wat er tijdens deze kampen gebeurd in superlatieven samen te vatten stak dit toch wel een beetje. Toch maar proberen om eens een andere insteek aan het gebeuren mee te geven…..
En dat viel dus nog niet mee toen ik in het busje van Ralf keek. Geen hesjes, geen pionnen, zelfs geen bal viel er te ontdekken. Maar, wel verheugend, heel veel flessen cola, dure flessen water en ook heel veel flesjes spa bruin. Nadat ook de oudste van de jongens van Bolhuis gearriveerd was (11.45 uur vertrekken is inderdaad stijf vroeg) togen een dikke 18 enthousiastelingen opgetogen richting ons eindpunt. Ter hoogte van Lauwersoog was het wel even slikken. De afslag naar de boot naar Schier werd dapper gemeden. Dit jaar wederom geen Binnendijken, geen taxi-oorlog, geen Tox en dus ook geen antwoord op de vraag hoeveel kg de DJ en manusje van alles nu weer kwijtgeraakt zou zijn.
Maar dit leed was gauw geleden toen een dikke kwartier later Holwerd opdook en de boot vakkundig aanmeerde in de haven. De bagage werd in de daarvoor bestemde karretjes gepropt en nadat eerst vele broodjes gezond werden ingekocht volgde al snel de eerste competitie-elementen tijdens de zeer spannende potjes 31-en.
De overtocht was dan ook snel voorbij en die ene km naar Nes werd in sneltreinvaart afgelegd via de plaatselijke Arriva bus. Daarna was het installatietijd in het kampeercomplex ‘Ut daalders plekje’. Een prachtige en zeer modern ingericht kuuroord waar wel meer dan 100 personen hun intrek konden nemen. Daar oudgedienden als Medema, Klaver, Koelio, Zwerver, Bonne Beleving en jawel zelfs Frans de Bont, niet meer de motivatie konden vinden voor dit zeer inspannende evenement hadden we genoeg ruimte voor ons zelf. Dirk Pijl liep direct al zeer verlekkerd rond in de ruime keuken maar moest tot zijn spijt vaststellen dat zijn ontbijt voor de volgende dag nog niet binnen was. Nadat ook de groep met debuterende scholieren (William Poel, Bram Toonen, Devan Bolhuis en Klaas Remminga) gearriveerd was kon het feestgedruis beginnen. Edje stelde zijn installatie op, tafels werden bij elkaar geschoven voor de 31- en pokercompetities en Robin Stuitje’s playstation draaide overuren.
Gezeten op een stoel bij de kachel (de accommadotie had namelijk een groot nadeel, het was er ijzig koud. Dit inspireerde de veteranen er toe om later op de avond hun pokerspel in de WC-ruimte voort te zetten) vlak bij DJ Ed’s muziekinstallatie bezag ik als groepsoudste eens tevreden het tafereeltje. Jong en oud (het verschil tussen de oudste en de jongste lid was toch gauw zo’n 20 jaar) zaten gebroederlijk door elkaar heen en hadden gezamenlijk groot lol. Marcel en Tiemen zouden tevreden geconstateerd hebben dat het thema van ons jubileumjaar ‘groepsbinding en saamhorigheid kweken’ uitermate goed geslaagd was.
Nadat onze klimaatbeheerser Keessie van der Naald ook aangemeerd was, werd het tijd om onze honger te stillen in de restaurants van Nes. De hoofdgroep splitste zich in enige subgroepen hierbij ongetwijfeld geïnspireerd door de inhoud van de portemonnee. Nadat de magen gevuld waren werd het tijd voor de zware kroegentocht. Bar dancing ‘De Lichtboei’ werd ons eindstation.
De DJ draaide met een wisselvalligheid en grilligheid die je van iemand van zijn leeftijd kon verwachten. Vertwijfeld vroeg ik mij af of zijn moeder wel wist dat zoonlief hier tot diep in de nacht plaatjes stond te draaien. Ook Ab Klink had hier slapend rijk kunnen worden want het rookverbod werd op dit eiland alleen in onze eigen kampeerboerderij stringent nageleefd.
Op de dansvloer lieten de plaatselijke Amelanders iets van hun territoriumdrift zien. Altijd spannende momenten wanneer een groep externen zich hierin willen mengen. Dit stukje integratie is toch iets waar we de komende jaren nog hard aan moeten werken. Nadat tegen 4-en ook de laatste strijders op het goede pad naar huis gestuurd werden volgde een moeizame terugtocht. De kampeerboerderij bleek uitermate lastig te vinden hoewel we nooit ver uit de buurt konden zijn. Gelukkig wist Johnny Huizinga ons middels enige gerichte schreeuwen weer veilig thuis te krijgen.
Tegen 5-en was iedereen weer binnen boord mede namens de goede zorgen van Marijn Bosman die zich een koene ridder in de Middeleeuwen waande. Met een grote ijzeren pollepel op het hoofd (als ware het een gevechtsharnas) loodste hij ook de laatste verdwaalde geesten weer veilig naar binnen.
In tegenstelling tot eerdere jaren lag het grote gros voor het verstrijken van de nacht in bed. En onder leiding van nachtbraker Wilpstra (die toch meer een ochtendmens bleek te zijn), De Graaf en Adis zag de toko er ’s morgenvroeg weer opmerkelijk schoon uit. Pieter Holtman en wie anders dan Dirk Pijl deden zeer gerichte inkopen bij de plaatselijke bakker die een topomzet draaide. Tja, zeelucht maakt hongerig.
Daarna werden we met een bezoek vereerd van de plaatselijke politie. De schrik sloeg ons al weer om het hart en in angstige visioenen zagen we ons al weer de eerste de beste boot naar huis nemen. Gelukkig glimlachten ze wel vriendelijk. ‘Wie heeft de leiding van jullie’ was een zeer terechte vraag die de bromsnorren ons stelden. Daar de leiding zich even zeer tactisch had teruggetrokken wees de op een oudste Johnny al snel zeer gedecideerd naar mij. ‘Wel de oudste maar zeker niet de verstandigste’ merkte ik nog gevat op om onder deze gifbeker uit te komen. Maar helaas het mocht niet baten want ze moesten toch even onder 8 ogen (Frits Groen hefte het overwicht van de dienders op) met mij praten. Gelukkig herkende ik mij wel in het verhaal van wat Heineken en Hormonen met de mensen doet en al vrij snel waren wij het er over eens dat we met zijn allen aan een gezellig feestje zonder ruzies moesten gaan werken. Een doortastend en preventief optreden dus van deze handhavers van de wet en zo kan het dus ook!
’s Middags was het tijd voor een eilandverkenning. Helaas werkte het weer nog niet echt mee dus moesten we ons heil al vrij snel in een van de cafés zoeken. Dit keer geen kaartspellen maar in plaats daarvan kwamen er dobbelbekers op de toog. Ook een manier om aan het wedstrijdritme te werken. Daarna weer dezelfde taferelen als de avond er voor: eten, uitbuiken, bijslapen en prepareren voor weer een lange uitgangsnacht.
Zelf wist ik geen inspiratie meer te vinden om mij in het uitgaansleven te storten. De taak van groepsoudste vergt dus toch heel veel (negatieve) energie. En dus maar samen met Meijer (!, ook een dagje ouder geworden?) en Okko (die ook last van doorhangplekken had) maar het thuisfront bewaakt.
Tegen 4-en werden we toch weer wreed gestoord door de thuiskomers en kwamen we er weer achter wat Heineken en Hormonen met mensen doen. Wat kunnen doorgaans rustige jongens zich toch in een keer enorm laten gelden…
Na een telling bleek er uiteindelijk een hoofd te missen. Onze trainer dacht waarschijnlijk dat hij weer een training moest verzorgen of dat hij naar Roemenie moest want hij bleek spoorloos. Gelukkig werd hij veilig door de nacht begeleid door een plaatselijk talent. Ook onze Donk beleefde spannende momenten met een meisje die veel van paarden hield en daardoor werd deze Annemarie ook al vrij snel omgedoopt tot Annemerry en moeten wij hopen dat deze combinatie niet tot nacht(Anne)merries leidt. Tja, het was weer meligheid troef dus en ook enige binnenbrandjes werden gelukkig weer snel geblust (wel een dure hobby trouwens). De hoogste tijd dus om onze slaapzakken weer op te zoeken. Alleen Tim dacht dat hij nachtcorvee had en begon alvast met schoonmaken. Zeer dankbaar werk overigens.
Op de zondag vielen weinig activiteiten meer te noteren. Een beetje schoonmaken, een beetje hangen, een beetje ballen en luisteren naar het radioverslag van onze FC. Met onze aanstaande vaders Ralf en Joey, aangevuld met mede groepsoudsten Frits en John, nog even een blik geworpen naar het volgende jaar.
Gezamenlijk toch maar weer besloten om maar weer mee te gaan ook al daar niemand anders de rol van groepsoudste ambieerde. Het valt voor ons toch maar te hopen dat Frans volgend jaar weer mee gaat…..
Rond 16.00 uur bracht de taxi ons weer richting boot en gaven we Ameland de kans om weer tot rust te komen. Een zwaar maar geslaagd weekend. Maar Nobody said it was easy……….
Marten en Eling bedankt voor de organisatie en tot volgend jaar!