(Uit het Middelstummer clubblad, het tragisch overlijdensbericht van Ankie Bolhuis staat centraal)
Redactioneel
De laatste redactioneel van dit seizoen beloofde weer een eitje te worden. lk zou zo het hele scala aan clichés weer uit de kast kunnen halen. Het afgelopen seizoen wat weer in een sneltreinvaart aan ons voorbij is gevlogen, de hoogte- en dieptepunten die per elftal gebeurd zijn, de activiteiten en toernooien die we hebben gehad, de felicitaties aan mogelijke kampioensteams (die waren dit jaar heel dun bezaaid maar toch gaan onze felicitaties uit naar de leiders en spelers van F1 dat als enig team kampioen is geworden), de goede prestaties van het damesteam, de 5 elftallen die we volgend seizoen krijgen enz. enz.. Maar het liep helaas anders.
‘Pabbe elleboog, mamma kus!’ Zo had Ankie op de wedstrijdbal gezet die ik als geintje kreeg van meester Bix omdat ik als Pupil van de week werd gekozen op 22 oktober na de wedstrijd van het derde tegen VVS. De eerder genoemde uitspraak is ontstaan tijdens de nacht dat het eerste elftal in 2003 kampioen werd. Ik zat toen samen met onder andere Jaap en Ankie in een huisje op Schiermonnikoog. Het behaalde kampioenschap moest uiteraard gevierd worden en het viel dan ook niet mee om ‘s nachts bovenin de stapelbed te komen. Jop en Ankie kwamen nog even inspecteren of alles wel goed gegaan was. ‘Pabbe kus’ zo vroeg Joppie nog even. ‘Pabbe kan een elleboog krijgen maar Mamme kus!’, zo vervolgde ik, en op de nachtkus van moeder Ankie sliep ik vervolgens als een roos.
Zo heeft iedereen wel zijn of haar mooie herinneringen aan Ankie, die door vele leden van onze voetbalclub als een soort moeder gezien werd. Toen we vorige jaar terugkeerden van vakantie hoorden we het verontrustende bericht dat er borstkanker was geconstateerd bij haar. Ondanks allerlei kuren en alle onzekerheid bleef Ankie opvallend monter. Dit maakte een bezoekje of praatje met haar over haar ziekte vele malen gemakkelijker en ook op het voetbalveld was er weinig van haar ziekte te merken. Als altijd nam ze haar plaats in de bestuurskamer of aan de bar weer in.
Groot was de opluchting toen op scans bleek dat de behandelingen aangeslagen waren en dat het er op leek dat ze van allerlei ellende verschoond was. Helaas bleek dit maar tijdelijk, ze kreeg hoe langer hoe meer last van haar rug en moest op den duur weer naar het ziekenhuis. Uit onderzoeken bleek dat de uitzaaiingen door het hele lichaam zaten. ln de tussentijd overleed ook nog haar vader. Met lood in de schoenen ging ik op een vrijdag naar haar toe. Ondanks alles was ze toch nog weer opvallend positief. Helaas ging het daarna snel bergafwaarts. Nog een keer was ze bij een bespreking over de elftalindeling voor het volgende seizoen.
De daarop volgende dagen nam haar gezondheid verder af. Toen ze weer heen moest voor een behandeling waren de artsen geschokt over haar gesteldheid en konden weinig meer voor haar doen. Helaas is ze niet meer thuisgekomen. Woensdag 24 mei is Ankie overleden, er ging een schok door Middelstum. Op dinsdag 30 mei is ze begraven, de massale belangstelling waarbij ook heel veel leden van de voetbalclub aanwezig waren hebben hopelijk als een warme deken gevoeld bij Jaap, Randy en Devan en de overige familieleden. De saamhorigheid was enorm en uit de enorme toeloop bleek ook wel dat Ankie niet alleen bij haar eigen familie heel geliefd was. Een unieke, bruisende vrouw waarvoor zelfs de statuten van onze vereniging zijn aangepast (om een vierde termijn als secretaris mogelijk te maken) is ons ontvallen.
En dus zijn we nu bezig met het hutspottoernooi 2006. Even was het de vraag of deze editie een soberder karakter moest krijgen als voorgaande jaren. Maar velen van ons waren van mening dat Ankie dit niet gewild zou hebben, gezelschapsdier als ze was met het voetbalveld als tweede woning en de kantine als huiskamer. Toch zal het velen moeilijk vallen om dit slotfestijn zonder haar te moeten vieren. Misschien dat menigeen om 21.30 uur nog even hoopvol naar de ingang kijkt om te kijken of ze toch nog niet stiekem even binnen komt wippen om haar plaats aan de bar of in de bestuurskamer weer in te nemen. ln haar linkerhand een sigaretje en in haar rechterhand een biertje, links en rechts aan deze of gene een sneer uitdelend om vervolgens weer in een schaterlach uit te barsten. ln gedachten zal ze zeker op deze manier bij ons voortleven. Rust zacht lieve Ankie en de voetbalvereniging wenst Jaap, Randy, Devan en alle overige familieleden heel veel sterkte toe.
Middelstum, 10 juni 2006
Eric Boskamp, Eling Zuidhof, Paul van der Laan , Peter Goossen en Bert Koster